❝Bir mum yak küçük kız,
eğer karanlıkta kalırsan karanlık olursun. Ya ateşe sığınacaksın ya da karanlığa. Ya ateşinle onları küle çevireceksin ya da karanlığında onları boğacaksın. Seç birini, zamanın doluyor küçüğüm.❞
...
Leya'nın anı bölümleri Geçmişin Sanrıları isimli bölümler olacak, Deniz'in ise Geçmişin Yıkımları. Bu bir anı bölümüdür.
Diğer bölümlere göre kısa olabilir yine de uzun tutacağım elbette.
Uyarı: Bu bölüm oldukça küfürlü konuşmalar ve şiddet içermektedir. Rahatsız olacaklar okumadan önce bir kez daha düşünmelidir.
🕯️
Karanlıkta kaybolmamak için mumlarınızı her daim yanınızda bulundurun.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🎵 With A Smile - Maiah Manser.
❝ Mutlu olmak için iki şeyi ortadan kaldırmak gerekir: "Kötü" bir geleceğin korkusu ve "kötü" bir geçmişin hatırası.❞ -Seneca.
DENİZ EREZ.
2016. 17 yaş, Yarışma günü.
Hayatımda bir kez ağlamıştım o da annemin ölümüneydi. İlk ve son ağlayışım buydu. Hiç kimse, buna babam dahil beni kırmayı başaramamıştı.
Bu hayatta iki şey beni fazlasıyla yıpratabilirdi: Sevdiğim kadını koruyamamak ve annem hakkında bildiğim her şeyin yalan olması.
Annem her zaman bana "günü gelecek bir kadını seveceksin oğlum, o kadar seveceksin ki aşkın da ötesine gelecek; o kadına sevdalanacaksın." derdi ve eklerdi. "Sakın sevdalandığın kadını üzeyim deme canım, onu üzdüğünün onlarca katı üzülürsün çünkü. Onu üzgün görmek seni de üzer. Gözün gibi bak, çok sev, güzel sev." derdi. Bu kadar sevmek bana o yaşlarda imkansızmış gibi geliyordu ama şimdi...
İnsanın başına gelince anlıyordu imkansız olmadığını.
Bir kadını sevmiştim, çok sevmiştim. Hâlâ da seviyordum fakat en acısı da bu kadın benim yaşadığımın farkında bile değildi. Arkadaş çevresiyle sohbetim olsa dahi beni bir türlü görmüyordu. Ne yapsam kendimi ona gösteremiyordum. Oysa ki tam önündeydim. O güzelim ay gözlerini bir santim yana kaydırsa gözlerimle buluşacaktı fakat yapmıyordu. Gözlerindeki ay benim yıldızlarımı soğuruyor, kendisine çekiyordu.
Öyle ki onun karşısında kendimi sıkılmış bir portakaldan hallice görüyordum. Değersiz.
Çünkü o ışıldıyordu, mükemmeldi. Herkesten, her şeyden mükemmeldi. En iyisiydi.
