15, Üşüyorum, kollarını çekme benden.

94 8 0
                                    

🕯️

Karanlıkta kaybolmamak için mumlarınızı her daim yanınızda bulundurun.

Karanlıkta kaybolmamak için mumlarınızı her daim yanınızda bulundurun

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

15. BÖLÜM: ÜŞÜYORUM, KOLLARINI ÇEKME BENDEN.

🎵 Can You Hold Me? - NF, Britt Nicole.

️🕯️

Nefes nefese gözlerimi araladım. O kadar gerçekçi bir rüya görmüştüm ki sanki gerçekten yangının içindeydim. Ciğerlerim temiz havanın hasretiyle uyandığım an boğuluyormuş gibi ses çıkarırken kollarımdaki acı yankılandı vücudumda.

Canımın acısıyla inlerken yatakta doğrulup kollarıma baktım. Rüyamdaki ateşe karşı kendimi korumak istediğim an geldi aklıma. Kollarımı önüme siper etmiştim ve ateş bana dokunmamaya çalışmamış, kollarımı yakmıştı.

Bu rüyada kalmalıydı!

Fakat kalmamıştı rüyamda falan. Kollarım fazlasıyla kızarıktı. Şaşkınlıktan büyüttüğüm gözlerimle kollarımdaki kızarıklıkları inceliyordum.

Bu mümkün olamazdı. Rüyaydı sonuçta.

Bakışlarımı odamda gezdirdim. Burada herhangi bir yangın yoktu. Rüyamda gördüğüm zararı nasıl gerçekliğe taşıyabilirdim bilmiyordum?

Rüyamda yanmanın anlamını biliyordum. Hayra alamet olmadığı söylenirdi. Rüya sahibinin çok üzüleceği bir olay yaşayacağı ya da duyacağı iddia edilirdi fakat rüyadaki yanığın gerçek hayata taşınmasının anlamını bilmiyordum. Bu zamana kadar bunun mümkün olduğunu bile düşünmezdim.

Üstümdeki yorganı itip ayağa kalktım. Masama ilerleyip çekmecelerini açtım. Burada bir yerde yara iyileştiren kremim olmalıydı.

Çekmecemi darmadağın edene kadar karıştırmıştım. En sonunda en uç köşedeki kremi bulabilmiştim. Kollarıma kremi sürdüğümde alarmım eş zamanla çalmıştı.

🕯️

Bir türlü çalma şeklimi beğenemiyordum. İlk dersin bitmesine beş dakika vardı fakat ben şimdiden tüm umudumu tüketmiştim. Müzik hocamda bugün bana katılamayacağını, tüm gün derslere gireceğini söylemişti. Bu nedenle dış etkenim de yoktu nasıl çaldığımı söyleyecek.

Oflayarak piyanonun önündeki koltuğa oturdum. Kemanımı da piyanonun üstüne yerleştirdiğimde yüzümü ovuşturdum. O gün hocamın yapabildiğimi söylediğini hatırlıyordum, evet fakat bana ne olduysa o günkü gibi çalamıyordum.

GÖĞÜS KAFESİ ZİNDANIHikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin