stay with stars, yeongyu ✓

Hastane dedi ki, "Cesedi atmalı mıyız?"

Hastane dedi ki, "Cesedi atmalı mıyız?"
Ben elveda diyemeden, gözyüzündeki yıldızım.

-Fourth of July

10

Yeonjun hislerini tanımlayamıyordu. Bunca zamandır, iki yıldır zorbalık ettiği çocuk ondan mı hoşlanıyordu yani?

Stockholm sendromu mu vardı, yoksa mazoşist miydi?

Minnie'den aldığı ekran görüntülerini okudukça sinirleniyordu. Beomgyu onlara ne kadar hoşlandığını anlatıyor, diğerleri sayısız küfür ediyordu hem kendine hem ona.

Haklılardı.

Beomgyu onu sevemezdi.

Beomgyu'nun onun en ufak hareketini izlediği, en sevdiği şarkıları ezberleyecek kadar dinlediği düşüncesi ve bunca zamandır bunu farkedememiş olması onu rahatsız hissettiriyordu.

Taehyun adlı kişinin gittikçe daha az mesaj attığını fark etti. Aralarında bir şey mi geçti acaba, diye düşündü.

Yaptıklarını Beomgyu'nun ve gözünden inceledi. İki yıl, yaklaşık 730 gündür yaptıklarını.

Ben bu kadar iğrenç biri olamam.

Beomgyu'yu bulmaya gitti. İlk önce sınıfına baktı. Sonra koridorda gördü onu.

Bir çocuğa bakıyordu.

Kolundan çekti onun, iki yıldır eziyet ettiği çocuğun.

"Benden hoşlanıyormuşsun."

Gözleri açıldı sonuna kadar. Yere eğdi başını. Bakamadı. Yüzüne bakamadı.

"Cevap ver!" diye bağırdı. Koridordaki öğrenciler bakıyordu.

Derken, kapana kısılmış bir hayvandan çıkıyormuş gibi hafif bir inleme sesi işitti. Korkunçtu, insanlık dışıydı ve yaşayan hiç kimsenin çıkarmaması gereken bir sesti. Yakınlarda bir yerden geliyor gibi hissetti Yeonjun.

Ses, Beomgyu'dan gelmişti.

"N'oluyor?"

"Beomgyu, Yeonjun'dan hoşlanıyormuş."

"Ciddi misin?"

"Yuh."

Sesler birbirine karıştı ama dinlemedi Yeonjun. Sadece cevabı duymak istiyordu.

"Evet, ben senden hoşlanıyorum."

Bu cevabı istiyordu. Başka bir şey duymak istemiyordu.

Beomgyu onu ittirip aşağı koştu. Yeonjun tökezledi ama düşmedi. Yıkılmadı ama ayakta da değildi.

Yeonjun arkasından koştu onun anlık bir düşünceyle. Beomgyu o kadar hızlı koşuyordu ki okul yarışmalarına katılabilirdi. Ama her yarışta başına en korktuğu şey gelemezdi ki.

Beomgyu çıkış kapısını ittirerek açtığında Yeonjun hızını arttırdı ama durdu.

Beomgyu yola koştu.

Yeonjun korktu bir an. Ya yola atlayıp delice bir şey yaparsa?

İsmini bağırdı.

"Beomgyu!"

O an, Beomgyu hızla gelen otobüsün önüne atladı.

Ve otobüs ona sertçe çarptı.

Çığlık sesleri yükselirken Yeonjun zamanın durduğunu hissetti. Hiçbir şey duyamıyor, hiçbir şey göremiyordu.

Sonra ne olduğunu anladığında Yeonjun oraya koşan ilk kişi olmuştu.

Otobüs durmuştu, şoför ambulansı ararken bazı hocalar gelip telaşla ne yapacaklarını düşünüyordu.

Kan akmamıştı fakat en az kan akmış gibi acı vermişti.