Satılık : Karanlık Günler [h.s]

Bölüm-46 (Final)

Finale geldik gençler. Veda etmek istemiyorum çünkü 'Satılık 2'de devam edeceğiz. Hikayenin yayınlanacağı tarih 19 Temmuz.

Öncellikle hikayenin başından beri beni yalnız bırakmayanlara teşekkür ediyorum. Sizin sevgi dolu mesajlarınız, yorumlarınız ve oylarınız sayesinde hikayeyi geliştirdik ve şimdi seri yaparak 2.sini çıkarıyoruz. Sizleri çok seviyorum.

NOT: Yalnız hikayeyi hemen arşive koymayın eğer bir değişiklik olur ve ben o gün yayınlayamazsam buradan sizlere haber vereceğim.

NOT: Son bölüm olduğu için lütfen medyadaki şarkı ile birlikte okuyun. Sizden özellikle rica ediyorum.

''Bella saçın bittiğine göre hemen gelinliği giyelim.'' dedi Anastasia.

Aynadan son kez saçıma baktım. Gelinliği giydikten sonra makyajımı yapacaktım. Hızlıca kabine girip Ana'nın yardımıyla üstümdekileri çıkardım ve gelinliği giymeye başladım.

En sonunda beklediğimiz gün gelmişti. Heyecandan bebeğim bile karnımda kıpı kıpır hareket ediyordu. Bu düğünün bir an önce bitmesini ve mutluluğuma kavuşmak istiyordum. Yani Harry'e.

Sadece aşk mı insanın içindeki kelebekleri uyandırıyor. Aşk'ta duygu yoktur. Aşk sahte değildir. Duygularını tek ifade edemediğin bir yaşantıdır.

Kabinden çıkar çıkmaz aynada kendimle karşılaştım. Karnım incelmişti ve büyüklüğünü pek belli etmiyordu. Korse olmasa ben ne yapardım?

''Çok güzel oldun.'' diyen tanıdık bir ses duymuştum. Kafamı yan tarafıma çevirdiğimde Zendaya'nın yanında duran kişiler büyükbabam ve annemdi.

Tanrım onları çok özlemiştim. Annemin gözlerinde hala acılar duruyordu. Büyükbabam ise benim bir şey söylememi bekliyordu. Dayanamadım ve eteklerimin uçlarından tutarak onlara doğru ilerledim.

Onlara ilerlediğimde biraz gerildiklerini gördüm. Yanlarına gidip sıkıca sarıldım. İkisi de kollarını bana doladı ve kokumu içime çektiler. Tekrar yüzlerine baktığımda annemin ağladığını, büyükbabamın gözlerinin dolduğunu gördüm.

''Ağlamayın. Bugün kimsenin ağlamasını istemiyorum.''

''Biz senin yanında olamadık. Hayatını mahvettik. Belki istediğin hayat bu değildi.'' dedi annem ağlamaklı sesimle.

''Belki de ama artık bunun bir önemi yok. Ben mutluyum.''

''Önemli olan da bu zaten.'' dedi büyükbabam.

''Artık makyajını yapsak diyoruz, daha çok işimiz var.'' dedi Anastasia.

Haklıydı! Bu gün yapılması gereken çok şey var.

Harry

''Çok sıktın, biraz gevşet.''

''Sabit durursan halledeceğim.''

Gemma iki saattir bir kravatı düzeltemiyordu. Bir gevşek yapıyor, bir sıkıyor. Çok beceriksiz bir ablam var.

''İşte oldu.'' dedi çocukça.

''Şuan yapmış olman büyük bir mucize.''

''Kes sesini.'' dedi omzuma vurarak.

''Hazır mısınız?'' diyen anneme döndüm.

Annem gerçekten inanılmaz güzel bir kadındı. Üvey babamla, öz babamın neden annem için kavga ettiği şimdi anlaşılıyor. Ama bu ona acı getirmekten başka bir şey yapmamıştı.

''Hazırız.'' dedim iç çekerek. Annem yanıma gelip üstümü düzeltmeye başladı.

''Bunları göreceğim aklıma gelmezdi.''