2528!
ධීරා......ව්...ව්.....වේන්ඩා...මා.....ව්..වේ...න්ඩා............ඇති .........මට අහන්න බෑ වස්තුවෙ....ස්...සමාවෙයන්....සමාවෙයන් යෙනග......මට....සමාවෙයන්....යෙනග .....අනේ මට සමාවෙයන්....යෙනග......ධීර්.....ධී.......රා...
ඒ උරහිස් ගැස්සෙනවා....එ ඇස් අඩනවා............
ඒත් පුදුමෙ කියන්නෙ අමුම අමු තුවාලයක් ආය ආයම ඇගිලි දදා පහුරු ගගා වේදනාව පිට දැම්මත් මගෙ ඇස් නෙවෙ අඩලා තිබුනෙ ..මගෙ පන නැතිව මගෙ පන එක්ක ජීවත් උන කාර්තුවෙ හැගීම් වචනකරන එකම මොහොතක වත් මගෙ ඇස් අඩලා තිබුන් නෑ...සමහර විට මගෙ පපුව කොන්ක්‍රීට් වෙලා ගිහින්.. ඇති ....
එයා මගෙ කටට අත තිබ්බා ...මගෙ පන මගෙ අත උඩින් නිදාගත්තා කියනවත් එක්කම මගෙ වස්තුව මගෙ පන...මං දන්නෙ නෑ මං මේ මනුස්සයව මොනාකාරෙන් විස්තර කරන්න ඕනද කියලා .....ඩේ මුරුගා මං මගෙ පනට ආදරේ තරම තනිකරම බර්මියුඩාව වගෙ...අද වෙනකන් කාටත් බැරි උනා මේ ආදරේ තේරුම් ගන්න...අද වෙනකන් කාටත් බැරි උනා ධීර් කියන මේ දෙමලගෙ ආදරෙ මේකයි කියලා සාරංශ කරන්න.....ඉතින් ධීර් උන මමම කියනවා මගෙ ආදරේ බර්මියුඩාවක්........ගිලීමක් මිසක...ගොඩ ඒමක් වත් තේරුම් ගැනීමක් වත් නැත්තටම නැති.....!
ඒ ඇස් ඉදිමිලා.....අඩලා අඩලම පුපුරන්න එන තරමට ඉදිමිලා මදිවට දියවෙන තරමට කම්මුල් තෙත් කාලා...........
හුස්ම ඉහලට අල්ලන් අතීත කතාවෙ වේදනාව අස්සෙ ගිලුන මගෙ අම්මු...මගෙ දරුවගෙ අප්පා...මෙච්චර වෙලාම කෙරුවෙ ඇද රෙදි මිරිකන් මං විදපු වේදනාව උහුලන් කදුලු හලපු එක වෙනකොට අවසානෙදි මගෙ දුක හැල්ලු කරන්න ගියත් ඒ දුක හෑල්ලු කරන්න බැරි වේදනාවක් කියන්න දැනගත්ත හන්දද ජීවිතෙ දෙවනි වතාවටත් මාව දාලා යන්න වෙයි කියන බයටද කොහෙද මගෙ වස්තුව මගෙ කටට අත තිබ්බා.......
සමාවෙන කිව්වා...එකම දිගට සමාවෙයන්...සමාවෙයන් ධීරා ගගා මගෙ නිර්වස්ත්‍ර පපුවට අත මිටමොලවලා ගහන්න ගත්තා.......
මං නැවැත්තුවා...සම්පූරන නොකරම මං අතීත කතාවස්තුව ආගාදෙකට තල්ලු කරලා අගුල් දාල වැහුවා.....
සමාවෙන්න....
මගෙ වස්තුව අහවරක් නැතුව සමාව ඉල්ලනවා....අත් එකතු කරනවා.......ඒ පපුව ඉකිගහනවා...
