Araba Faciası (BxBxbxb)

14 (Bilinmeyen Kız)

Selamun aleykum a dostlar.

Entrikasız kitap mı olur?
*olmaz.*

__________________☁️__________________

Gözlerimi karanlığa doğru açtım. Başımı yataktan kaldırıp etrafa bir göz gezdirdim. Gecenin bir yarısı kalmış olmalıydım. Çınar'ın kolunu üstümden atıp yataktan indim. Yatağın yanındaki komidine yürüyüp Yağız'ın telefonun ekranını açtım.

02.43

Gecenin bir yarısı olduğunu zaten belirtmiştim. Su içmek için odadan sessizce çıkıp merdivenleri indim. Ateş'in yanından nefes almadan geçtim ve bir bardak su doldurdum. Bardağı yerine koyduktan sonra öylece yerdeki soğuk fayanslardı izledim birkaç dakika.
Üstümde bir kırgınlık vardı, içki yüzündendi sanırım. Sanırım...

Biraz temiz hava almak geldi içimden. Diş kapıya kadar parmak ucunda yürüdüm ve her adımda Ateş'i izledim. Dışarı çıkıp bahçedeki banka oturdum. Başımı kaldırıp gökyüzüne baktım uzun uzun.
Ne çok yıldız vardı gökte.

Ben gökyüzüne bakarken yanıma biri oturdu. Başımı indirip yüzüne bakmadım. Hâlâ yıldızlarla ilgileniyordum.
Eğer kötü biri olsaydı yanıma oturmaz arkadan yanaşır öyle zarar verirdi.

O sırada yanındaki kişi konuşmaya başladı.
"Yıldızlar ne kadar palak değil mi?"
Bir kız sesiydi. Tanımadığım birinin sesi. Ama bir o kadar da tanıdık.

Başımı indirmeden sorusuna cevap verdim
"Öyleler."

"Bazen şehirdeki ışıklar gökyüzünü kapatıyor. Ve bu manzarayı göremiyoruz."

Başımı yere indirdim ve yerde açan papatyaya baktım. Tabi o bir çiçekse.
"Yıldızların bir mucize olduğuna mı inanıyorsun ?"

Dedim sessizce. O hala gökyüzüne bakıp bana cevap verdi.
"Bu hayatta mucize olmayan ne var?"

Neden onu garipsemiyordum? Sanki benim iç sesimmiş gibiydi. Belkide şizofren olmuştum. Kimse bilemezdi.

Başımı çevirip ona baktım. Gözleri iriydi ve elaydı. Saçları kızıl ve dümdüzdü. O da tıpkı benim baktığım gibi baktı yüzüme. Sonra aynı anda göğe baktık. Bir süre sonra konuştu.
"Nerde yaşıyorsun?"

"Şehir merkezinde."

"Aşığa yani. Orası sıkıcı olmuyor mu? Annem bana hep böyle söylerdi. Orada yıldızlar yok diye şehir sıkıcı olmaz mı?"

"Aslında sıkıcı bir hayat için günlük rutin lazım. Hayatım hiçte sıkıcı geçmiyor. Hatta bazen geçmiyor."

"Merak etmedim değil hayatını. Ben burada yaşıyorum. Böyle gökyüzüne bakmak ve uzun uzun düşünmek, zamanın nasıl geçtiğini anlayamamak güzel bir duygu."

"Adın ne?"

"Kardelen."
Biraz bekledi.
"Sen?"

"Bulut."

"Güzel ismin varmış Bulut. Ama karanlık çöktü mü etrafa Bulut'lardan nefret ederim. Yıldızları göremem. Bir ortu gibi gökyüzünü kaplarlar. Bu yüzden geceleri yapacak bir isim olmaz."

"Yıldızları izlemek bu kadar önemli mi senin için?"

"Teyzem öyle söylerdi."

Sonra banktan kalktı ve yürümeye başladı. Arkasından baktım. Ve tek kelime etmedim. Gözden kaybolduktan sonra tekrar gökyüzüne baktım. Ama bir bulut tam burası duruyordu.
Gece bulutlarından nefret etmekte haklıydı. Yıldızları kapatıyorlardı.

Başımı etrafa çevirdim kapıda dikilen Yağız'la göz göze geldim. Gülümsedi. Gülümsedim.

Biraz sonra ayaklanıp hala bana bakan Yağız'ın yanına geldim.
Hâlâ gülümsüyordu.
Hâlâ gülümsüyordum.
Bir şey demeden bileğimi tuttu ve beni yönlendirmeye başladı. İçeriye girip kapıyı kapattı. Tek kelime etmeden yukarı çıktık ve odaya girdik. Çınar hala uyuyordu. Ateş'se cam kenarında oturmuş gece lambasının ışığında kitap oyuyordu. Kapı kapatılma sesini duyup bize döndü. O da bana Bağzı gibi içten gülümsedi.

Nedense güzel hissediyordum. Yatağa yatıp tavana bakmaya başladım. Yarım saat sonra gözlerim Ateş'e kaydı. Ama o beni izliyordu. Sonra Ateş ayağa kalktı, elindeki kitabı komidine bıraktı ve yatağın ucuna oturdu. Elini saçlarıma götürdü ve okşamaya başladı. 10 dakika öylece durdum. Hala yatmadığını ve saçımı okşadığını görünce ona fısıldadım.

"Burada oturup bizi mi izleyeceksin?"

"Aynen öyle yapacağım."
Dedi. Sessizce.

"Ne zamana kadar?"

"Gözlerim artık bana itaat etmeyip kapanana kadar."

"Söz mü?"

"Sözüm söz."

Ona gülümsedim ve gözlerimi kapattım. Ateş'se hala saçlarıma dokunuyordu.

__________________☁️__________________