Hırsız Polis | Texting

2.7

Keyifli okumalarr

🌼🌼🌼

Doğa Aksan

Buradaki beşinci günümdü. Daha ne kadar burada tutucaklardı beni bilmiyordum.

İki gün önce Yağmur'un annesi gelmişti. Ben odada olduğum için sadece bağırma sesleri duymuştum. "Yeniden aile olmanın zamanı geldi." diye bağırmıştı Yağmur'un babası. Ağlama sesleri de gelmişti.

Ondan sonra ise beni odadan çıkarıp bir arabaya bindirmişlerdi. Şimdi ise farklı bir evdeydim. Önceki gibi büyük bir evdi.

Beş gün içinde resmen sorguya çekilmiştim. Yağmur'un annesi, Aybüke hanım ile ilgili bir sürü soru sormuşlardı.

Poyraz'ı ve abimi öğrendiklerinde polisler ile ilgili de sorular sormuşlardı. Tabii ki hiçbirine cevap vermemiştim. Zaten verebilecek çok da cevabım yoktu.

Ama cevap vermememin de bir sonucu olmuştu...

Dövmüşlerdi.

Ben de boş durur muyum?

Sövmüştüm.

İki taraf da bu şekilde ilerlemiştik. Sonuç olarak sağ gözümün altında morluk oluşmuştu. İki gün önce ilk götürüldüğüm evde olmuştu bunlar.

Aybüke hanım dün gece gizlice odama gelmişti. Yüzümdeki morluk için krem getirmişti. Acısını biraz hafifletse de tam olarak geçmiş değildi.

Şu an beni yine odadan çıkartmışlar, salona getirmişlerdi. Aybüke hanım ile birlikte oturuyorduk. "Ne zaman bitecek bu?" diye sordum sessizce. Gerçekten sıkılmaya başlamıştım.

"O ne zaman isterse..." dedi Aybüke hanım. Oturduğumuz sürede bana evliliklerini anlatmıştı. Bir de onun için üzülmüştüm. Resmen kadının hayatını bitirmişti.

"Siz nasıl dayandınız Aybüke hanım?" Gerçekten bu adamla sekiz yıl evli kalmak için evliya sabrı falan gerekirdi. Daha beş gün yanında kalmış birisi olarak söylüyordum bunları.

Olur olmaz her şeye gülüyordu. Anında gülmesini kesip bağırıp çağırmaya başlıyordu. Kırıp döküyordu. Bipolar olduğundan şüpheleniyordum.

Yağmur'u bize göstermiyordu. Odasından çıkmasına da izin vermiyordu. Sadece kendisi odasına gidip kontrol ediyor ve geri geliyordu. Kızın psikolojisini düşünemiyordum bile. Küçücük yaşta yaşadığı şeyler...

"Aybüke hanım demene gerek yok. Aybüke de lütfen." dediğinde gülümseyerek ona baktım. "Çocuğum için dayanmak zorundaydım. Yağmur belli bir yaşa gelince zaten ayrılacaktım. Son zamanlarda daha da kötü olmaya başlayınca boşanma davası açtım. Boşandık. Birkaç sene peşimizi bırakmadı. Uzaklaştırma aldım. İki senedir mutlu bir şekilde yaşıyorduk. Bu olaydan önce..."

Kafamı salladım. Diyebileceğim bir şey yoktu. Adamın sağlıklı bir düşüncesi yoktu. Aybüke hanım eve geldiğinde yeniden aile olmak istemesinden de bu belliydi zaten.

Bir şeyler söyleyeceğim sırada merdivenden ayak sesleri duyduğumuzda ikimiz de susmuştuk. Evde ses olmasını sevmiyordu beyefendi. Odaya girdi yüzündeki her zaman olan sırıtışla.