ΤΡΙΑ ΕΝΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 23

Εξαιρετικά πήγε το φεστιβάλ! Η αλήθεια είναι πως μου χρειαζόταν αυτή η μικρή απόδραση. Η Πάρος ήταν πανέμορφη και η παρέα υπέροχη. Η παρουσίασή μας βγήκε τέλεια και χάρηκα πολύ που χόρευα δίπλα στον Άγγελο. Δεν ξέρω γιατί, αλλά μου αρέσει να είμαι κοντά του, να του μιλάω, να τον ακούω... Κι ενώ δεν μπορώ να κάνω κάτι μαζί του, με ιντριγκάρει η ιδέα του να με κοιτάζει και η πιθανότητα του να με σκέφτεται. Ναι, έχει κοπέλα, ξέρω, μα δεν μπορώ να μην θέλω να καίγομαι σ’ εκείνη τη σπίθα του ξαφνικού φιλιού στον σύλλογο, δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι δεν υπάρχει κάτι στην ατμόσφαιρα... απλά δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι. Με τραβάνε διάφορα πάνω του. Σε κάποιες μικρές ονειροπολήσεις μου με φαντάζομαι μαζί του. Νομίζω θα μπορούσα να ήμουν... Θα μπορούσα ναι. Και το λέω πολύ υπεύθυνα, έχοντας περάσει και την ιστορία με τον Σωτήρη και το πρόσφατο νυχτοπερπάτημά μου στο ξενοδοχείο της παραλιακής, και ενθυμούμενη όσους άλλους έχω δώσει ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου.
Δυστυχώς είμαι επιρρεπής στο να μπλέκω σε καταστά¬σεις είτε ανούσιες είτε σε τέτοιες που υπάρχει εμπόδιο, δυσκολία, και δεν το κάνω καν επίτηδες, λες και είναι το «γραμμένο» μου ένα πράγμα. Περνάνε άντρες, μου αφήνουν κάτι και φεύγουν. Αφήνουν ένα τραύμα, αφήνουν απωθημένα, ή απλά αναμνήσεις για να έχω να βυθίζομαι. Έχω αρχίσει ν’ απογοητεύομαι άσχημα. Ειδικά για τον Σωτήρη είχα ελπίδες ότι πάντοτε υπήρχε μία μικρή χαραμάδα να το ξανασκεφτεί, εφόσον βλεπόμαστε και στη σχολή τουλάχιστον τρεις φορές την εβδομάδα. Στο κάτω-κάτω, ούτε παντρεμένος είναι, ούτε κοπέλα έχει, αλλά απλά... δεν γουστάρει. Έρχονται ξανά στο μυαλό μου όσοι άντρες με πλησίασαν, όσοι με ακούμπησαν, μου έκαναν έρωτα, όσοι μου έκαναν κακό. Οι περισσότεροι μου μένουν αδιάφοροι. Κάποιους ίσως να ήθελα να τους ξαναδώ. Άλλους θα ήθελα να τους φτύσω. Άλλους να τους σκοτώσω. “Φορτώνω” άσχημα κι αυτό γιατί το μυαλό μου είναι εκπαιδευμένο λες να θολώνει με το παραμικρό, μία μικρή αρνητική σκέψη αρκεί για να πέσει η διάθεσή μου κατακόρυφα για ώρες, ειδικά όταν είμαι σπίτι και δεν περνάει η ώρα γίνεται χειρότερο. Να, τώρα που είμαι ξαπλωμένη και παλεύω να κοιμηθώ, με τρώνε τα σεντόνια μου, σαν να μεταμορφώνονται σε πελώρια φίδια και με κρατάνε δέσμια, θέλουν να με πνίξουν στο στρώμα μου... Αυτές τις κακές σκέψεις διακόπτει ευτυχώς το κινητό μου μ’ ένα μήνυμα, αν και λίγο περίεργο στην 01:00, μέσα στη νύχτα. Ποιός να με θυμηθεί τέτοια ώρα εμένα;
Ανοίγω την εφαρμογή του chat. Κοιτάζω τη φωτογραφία του αποστολέα, μα δεν μου θυμίζει κάποιον.