ΤΡΙΑ ΕΝΑ

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 24

Όλα καλά; Πώς είσαι;

Ξεφύσησε θυμωμένη κοιτώντας την οθόνη του κινητού της. Δεν σκέφτηκε πολλή ώρα το τι θα απαντούσε, ήξερε:

Δουλεύω ασταμάτητα.
Είμαι πτώμα.

Καλή δύναμη.
Κατά τ’ άλλα καλά;

Πέρα απ’ την κούραση, καλά.

Να σε ρωτήσω, ξέρω ότι πάνε κάποιοι μήνες, αλλά έχεις
ξαναπάει στο club από τότε; Ή έχεις κάνει κάτι αντίστοιχο;

Όχι, αλλά γιατί ρωτάς;

Απλά ρωτάω... Πώς
και δεν έχεις κάνει;

Έτσι... Δεν ήμουν σε διάθεση, δεν έτυχε... Πολλά.

Α... Τώρα δηλαδή
είσαι σε διάθεση;

Δεν ξέρω...

Δηλαδή θα ξαναπήγαινες;

Η πελάτισσα επέστρεψε στη θέση της απ’ το WC και η Κλαίρη άφησε το κινητό στην άκρη για να συνεχίσει τη δουλειά της. “Τι έγινε, κύριε; Ζηλέψαμε τις προάλλες τον συνάδελφο;”. Ήθελε πολύ να του θυμώσει, να του κρατήσει μούτρα. Αχ, να μπορούσε! Μα θα ξαναπήγαινε εκεί αλήθεια;
Τον άφησε να περιμένει μέχρι να τελειώσει και συλλογιόταν τι θα απαντούσε, όσο μάζευε τα μανό, τις λίμες της... Είχε νόημα να ξαναπάει; Μπορεί ναι. Μπορεί όχι. Μα κάθε φορά που της έστελνε μήνυμα υπέκυπτε, δεν μπορούσε «να κρατήσει χαρακτήρα» κι ας την πλήγωνε η συμπεριφορά του, αυτό το τσεκάρισμα που της έκανε μία στο τόσο έτσι για να την έχει «στο περίμενε». Απάντησε διπλωματικά:

Αναλόγως. Μπορεί να πήγαινα απλά για ποτό γιατί μου αρέσει η ατμόσφαιρα, χωρίς να ξέρω αν θα κάνω κάτι παραπάνω. Αν μου έβγαινε, μπορεί.

Δηλαδή θες να πας; Μμμ;

Ήταν σαν να διάβασε πίσω απ’ τις λέξεις, σαν να διαισθανόταν τα μπρος-πίσω της ανάμεσα στο «δεν πρέπει» και στο «θέλω», σαν να ήξερε ότι όλα αυτά είχαν ελάχιστη σημασία, γιατί δεν μπορούσε να ξεφύγει, οι άντρες την άγγιζαν κι αυτή υγραινόταν... και αυτό του άρεσε. Κι εκείνη το γούσταρε ακόμη περισσότερο εφόσον ήξερε ότι του αρέσει. Θέλησε ν’ αντισταθεί, όσο μπορούσε ή έτσι να δείξει προς το παρόν...

Θα πήγαινα, ναι,
αλλά... υπό συνθήκες.

Θα έρθεις την Παρασκευή;

Άμεσος. Δεν θα δεχόταν τη δηθενιά του «όχι μεν, αλλά». Και πόσο την τραβούσε αυτό...

Πώς έτσι; Δεν έχεις
άλλη παρέα να πας;