Taming the Vampire

CHAPTER THIRTY-NINE

M I L L E R

"Sasama ako," determinado kong tugon sabay abot ng kamay ni Kristoff.

In a split second, I felt a strong will of fire lit inside me.

I first thought to not come along. Ngayon lang ulit ako nakaka-luwag-luwag sa pasanin ko sa buhay. I...wanted to listen to Axel's non-stop warning na lumayo sa kanilang mga bampira. Pero nang makita ko na ang mga mata niya na para bang hinahanap ako ay sumagot na ako kaagad. Sa isang iglap ay nabalewala ang malalim kong pag-iisip sa tamang desisyon.

In the end, I came along impulsively.

Now, what should I do when I am here? Sa isang kisapmata lang ay nasa loob na ako ng hindi pamilyar na lugar.

Sa unang tingin pa lang ay masasabi nang isa itong mansyon. The mansion is somewhat cliché as the vampire's den. Unlike Axel's place, which is bright and decorated with white paint with hibiscus and rose flowers, the place is covered with black and red colors.

Indeed, a vampire-like hideout. So, this is the Red Mansion.

Hindi ako nagkaroon ng tsansa na makita ang buong lugar. Kristoff was only able to teleport to the wide living room na halos isang buong lobby na ng hotel ang laki. The place has black sofas and three giant photo frames. One of them is a portrait of a man, 'yung nasa gitna, habang ang apat ay puro landscape picture.

The place is gloomy yet fascinating, especially with the golden lights around that appears blazing inside the dark room. Pero wala na akong oras para mamangha sa buong lugar. Hindi na ako luminga-linga.

"Kristoff, saang silid?" tanong ko kay Kristoff noong nagsimula nang mawala ang konting pagkahilo ko sanhi ng teleportation.

"Sa third floor," aniya.

Maingat kong inagaw sa kanya si Axel. Mukha na kasi siyang napapagod. Maybe their teleportation also drains their energy. At kanina pa siya nag-teteleport.

"I can hold him this way. You do your thing," sambit ko.

Tumango lang si Kristoff at hinawakan ako sa braso. Sunod ko na lang naramdaman ang pamilyar na nakakahilo at mahangin na sensasyon ng teleportation ability nila.

Hindi naman ako madalas na nasasama sa mga teleportation ni Axel kaya hindi ako sanay sa ganitong sitwasyon

Sunod kaming napunta sa isang silid. The room has red and gray wallpaper; with red, wide, floral patterns and gray background. May malaking higaan din dito na kulay pula ang bedsheets at unan. Maliban sa bintana at gintong tela, pati na rin lamesa sa tabi ng kama ay wala ng ibang bagay na kakaiba pa sa loob ng silid.

"Pakihiga si Master sa kama, Miller. Tatawag lang ako ng tulong," saad sa akin ni Kristoff bago tumakbo palabas ng silid. He did not teleport.

I did what he told me. Maingat kong inilapag sa higaan si Axel.

Akala ko ba na sa isang maliit na ospital ng mga bampira o clinic kami pupunta? Why are we in another room?

Tapos ko nang ihiga si Axel at lalayo sana ng konti nang may pumigil sa kain. Napangiwi ako ng bahagya nang kumapit ito sa braso ko na may sugat.

"Y-You..." Hindi ko na natapos ang sasabihin ko nang makita na nakapikit pa rin ang pumigil sa akin.

The person is Axel. Nanginginig niyang inabot ang kamay ko. Nakapikit pa rin siya, maputla, at may malalaking butil ng pawis sa noo. Wala pa ring pinagbago ang kanyang itsura simula nung nasa club pa kami.

Umupo ako sa tabi niya at pinunasan ang pawisan niyang noo. Now, his lonely figure is also covered with pain and hopelessness in a form of pearls of sweat.