Taming the Vampire

CHAPTER TWENTY

M I L L E R

Ah. Sa wakas. Matapos ang buong araw na trabaho sa convenience store ay nakapag-pahinga na rin ako. May promo ngayon kaya maraming tao, idagdag pa ang mga gawain sa university na tinapos ko sa library kanina bago ako umuwi. It's been quite some time since I started staying in this expensive unit, but I am still uncomfortable here. It's spacious yet still stuffy. I have my own room but it is definitely not relaxing. Not at all.

"The furnitures are expensive but this place sure feels empty." I don't even believe that he stays here, but he always comes home in the evening at maaga rin na umaalis sa umaga. Pero kahit ganun ay halos hindi ko na siya nakikita sa university. We don't even talk kahit na magkasama kami sa group project sa Philosophy.

"Tsk. Ngayon itatambak niya sa akin ang lahat ng gagawin?"

Lumabas na ako ng kwarto ko. Sumaglit muna ako sa kusina para kumuha ng makakain at inumin. For some reason, this place has a lot of instant food. From instant noodles up to instant burger and instant food package. Sa dami ng mamahaling gamit sa kusina, mukhang ang microwave oven lang ata ang nagagamit niya. I never had the chance to use the kitchen yet. Nakikikain lang din ako sa instant noodles ni Axel sa umaga, at sa labas na ako kumakain ng lunch at dinner. Sa convenience store ang lunch habang sa host club naman ang dinner. Bakit pa baa ko gagastos sa mga ingredients at magluluto kung may libre naman sa pinagtatrabahuan ako.

Ting!

Pumitik na ang microwave oven at kinuha na ako burger ko. Sunod ko naman na binuksan ang bote ng soft drinks at pumwesto na sa sofa.

Mukhang mamaya pa naman ang uwi niya kaya iidlip na muna ako kahit isang oras lang bago umalis para sa night shift ko. Pero bago ito mangyari ay kailangan ko munang kumain. I know, it's late and I should at least start eating decent food. But this place has none of those. He only has soft drinks and instant food in his refrigerator.

A bread before my real dinner at the host club is enough.

Matiwasay akong umupo sa sofa pagkatapos kong kumain. Dahil malambot ang foam ng sofa ay masarap itong sandalan.

"How comfortable." Malalaman talaga kung mamahalin ang sofa sa klase ng foam nito.

Papakit na ako. Magsisimula na sana akong umidlip nang biglang... "Ack! Ugh..." Akala ko ay malalagutan na ako ng hininga sa sunod na nangyari.

"Shoot! That idiot Mateo!"

Halos masuka ko ang tinapay na kinain ko sa lakas ng impact ng bagay na biglang dumagan sa akin. *cough* *cough* *cough* Nabulunan ako ng sarili kong laway at hindi na makahinga. Umayos ako ng upo at hinawi ang kung sinuman na bumagsak sa tiyan ko.

"What the f*ck!," mura ko bago huminto sa pagsasalita para umubo na naman, "Saan...Saan ka galing?"

Pagtingin ko sa tabi ko ay si Axel Wesley kaagad ang bumulaga sa akin. Nagluluha pa ang mata ko at medyo malabo pa dahil sa pagpipigil ko na sumuka.

"Oh. Why are you in the sofa?"

"Seryoso ka ba sa tanong mo?" tanong ko rin sa kanya. I can't believe he has to ask me about it. Natural lang na uupo ako sa sofa dahil ito ang gamit nito. "You're the one I should ask, bakit bigla-bigla ka na lang sumusulpot?"

"Uh... I was... I am traveling home. This is how I usually go home."

Talaga? No wonder he often disappeared without me knowing. I mean noong isang araw lang kasi ay nagkataon na sabay kaming gumising. Nagkakape pa lang ako at sigurado akong katatapos niya lang maligo. He was just right next to me, when he suddenly disappeared with his mug of coffee half empty.

"Woah, you are indeed a puzzle."

"What?"

"Nothing," tanggi ko.

Umalis na siya sa sofa nang mapansin ko ang kulay pulang mantsa sa kanyang suot na puting damit.

"Where did you go?" I unconsciously asked. Matagal na rin kasi akong nagtataka kung saan siya pumupunta tuwing gabi. Hanggang alas kuwatro lang din kasi ang schedule ng regular students. At saka mukhang hindi rin naman siya nagtatrabaho because he always go home with a fresh clothes. If there's something weird about him, it might be that there are times he goes home with blood stains in his clothes or sometimes he himself is bleeding.

Ito ang mga sandali na kailangan niya ako. So far, simula noong tumira ako rito ay dalawang beses pa lang siyang umuwi na maputla o kaya ay sugatan. Isang pagkakataon doon ay sa akin siya uminom ng dugo habang ang isa ay sa isang blood pack na hindi ko alam kung saan siya galing.

Sayang nga, another fifty thousand pesos na sana 'yun.

"Mind your own business, mortal." Look at him. He has totally changed now he got me as his blood bank now.

"Okay." Hindi ko na siya tinanong pa imbes ay susundin ko ang sinabi niya. I will mind my own business. "Then, why don't we start doing our group project? Ms. Dy gave the new Philosopher," suhestiyon ko sa kanya.

Pagod niya akong hinarap at tinaasan ng isang kilay. Seriously, now? Can't you see I just got home?"

"Yup. And so do I. Katatapos ko lang kumain pagdating mo at iidlip lang sana. At dahil sa ginawa mo, I don't think I can fall asleep. It's such a waste of time so why don't I just write the paper? You said you d–"

"Blah. Blah. Blah," sabad ni Axel, "I know. I know. Send me my part and the instructions, I will do it after I take a nap." At sa ganung paraan niya akong pinagsarhan ng pinto.

I was about to say that he said he don't want to do his part and gave me all the work, and I was glad to him to say that dahil matatapos ko na sana ngayon ang paper. Pero bakit bigla na lang ata nagbago ang ihip ng hangin at sinabi niya an gagawin niya ito?

Natatandaan ko pa na kasama niya ang mga tagahanga niya. Marami silang naghihintay sa kanya sa classroom nung hinabol ko siya para pag-usapan saglit ang paper namin. He was indifferent and told me to do the paper by myself since he will be busy hanging out with those people.

"What's wrong with him?" There's something off with him these past few weeks and that is kind of scaring me. Lalo na at alam ko na hindi siya tao.