RAİLWAY KASABASI

9.BÖLÜM "KAYBETTİKLERİMİZ"

Merhaba ♡

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen, yorumlarınız beni çok mutlu ediyor ♡

Keyifli okumalar!

🖤

RAİLWAY KASABASI

Bölüm Şarkısı: Chris Isaak - Wicked Game

9. BÖLÜM "KAYBETTİKLERİMİZ"

Sesler, kulağıma uğultu gibi gelirken vücuduma değen sert bir cisim, beni biraz olsun yeniden kendime getirmişti.

Zorlukla gözlerimi araladığımda gördüğüm ilk şey, eski ahşap tavan olmuştu. Hâlâ sesler, boğuk boğuk gelmeye devam ederken yanıma düşen kocaman bir taş, beni tamamen kendime getirmişti.

Ellerime cam parçaları batarken zorlukla doğruldum. Başımdaki ağrı da vücudumdaki kesiklerin yanması da umurumda olmazken hâlâ baygın olan dedemi gördüm.

"Dede!" diye bağırdım gücümün yettiği kadar ve dizlerimin üzerinde yürüyüp yanına ulaştım.

Hâlâ başım dönüyordu ve gözlerimin önü kararıyordu. Etrafımı bile net göremiyordum ama kendimde kalmam lazımdı.

"Abla!" diyerek bağıran Elina'yı duydum bir kez daha.

"Babamın yanından ayrılma Elina!" diye bağırdım yine gücümün yettiği kadar ve yeniden dedeme odaklandım, yüzüne hafif hafif vurup onu kendine getirmeye çalıştım.

O esnada dışarıda her ne olduysa sesler kesilmişti ve kimse taş atmıyordu artık. Gittiler mi diye düşünürken bu kez de silah sesleri gelmeye başladı, korkuyla bağırıp ellerimi kulaklarıma bastırdım.

Az sonra silah sesleri gelmeye devam ettiği hâlde evde bir hareketlilik olmadığını fark edince telaşla ayağa kalktım, artık camı olmayan pencereye gidip dışarıya baktım ve askerlerin geldiğini gördüm.

Kimsenin artık bir şey yapamayacağından emin olurken telaşla babamın odasına gittim. Babaannem ve Elina da buradaydı, yere çökmüş ağlıyorlardı. Yanlarına ulaştım, iyi olduklarından emin olduktan sonra "Dedem yaralı, onun yanına gidin, askerler geldi, saldıramazlar artık," dedim ve babamın yanına gittim.

Gözlerindeki korku, canımı yakarken telaşla vücudunun her yerini kontrol ettim, yarası olmadığından ve iyi olduğundan emin oldum.

Bu, beni biraz olsun rahatlatırken "Babacığım," dedim gözlerine bakarak ve yüzüne dokundum. "Hepimiz iyiyiz, sakın korkma, askerler geldi bile," dedim, sadece başını sallamakla yetindi ama hâlâ korkuyordu.

Eğildim, yanağından öptüm. "Hemen geleceğim," dedim ve yanından ayrıldı, hâlâ kımıldamayan Elina'nın yanına döndüm yeniden. "Ablacığım, iyi misin?"

Gözyaşlarına boğuldu. "Korkuyorum."

"Korkma güzelim, bitti her şey. Askerler burada artık," dedim, buna rağmen ağlamaya devam ettim.

"Kim bunlar, neden yaptılar bunu?"

"Bilmiyorum," diyebildim bu soruya sadece, gerçekten de bilmiyordum. Kim, bunu neden yapardı ki? Bunun da altından Paul olmasın yoksa? Aslında o çıkarsa hiç şaşırmazdım.