Rüzgarın peşinde

17.bölüm

**RÜZGARIN PEŞİNDE - 17. BÖLÜM**

Sabahın ilk ışıkları odayı doldurduğunda Rüzgar gözlerini araladı. Yanında yatan Havin'in sakin nefesi, odadaki huzurun simgesiydi. Onunla uyanmak, Rüzgar için her geçen gün daha değerli bir hal alıyordu.Artık neredeyse kendi evine çok az gider olmuştu.

Ama bu sabah uyandığında farklıydı. İçinde tuhaf bir sıkıntı, tarif edemediği bir boşluk vardı. Az sonra telefonu çalarak düşüncelerinden ayrılıp açtı gelen aramayı.

"Alo Anne ?" dediğinde Havin uyanmış tüm dikkati ondaydı.

Yıllar önce onu terk eden babasının dönüşü ve ardından gelen hastalık, bu sabah ona farklı bir şekilde dokunmuştu.Annesi ona telefonda babasının öldüğünü söylediğinde donup kalmıştı.

Rüzgar, derin bir nefes aldı. Babasının geri dönüşüyle yaşananlar, onu geçmişle bugünün kesişiminde bırakmıştı. Babası, yıllar önce başka bir kadının peşinden gitmiş, annesini onu ve kardeşini geride bırakmıştı. Annesi, bu ihanetin yaralarını yıllarca taşımış, Rüzgar ise her geçen gün içindeki boşluğu büyütmüştü.

Babasının yıllar sonra pişmanlıkla geri dönmesi, ailesinde derin bir yara açmıştı. Ama şimdi, babası yoktu. Onu bu dünyadan sonsuza dek götüren o hastalık, Rüzgar'ın içinde büyük bir boşluk bırakmıştı.

Havin, yanındaki hareketliliği fark edip gözlerini açtı. "Rüzgar?" diye fısıldadı. Rüzgar, gözlerindeki dalgın bakışla ona döndü. Havin'in sıcaklığı, her şeyi unutturan bir sığınak gibiydi. Ama bugün bile o huzur, babasının ölüm haberinin bıraktığı ağırlığı hafifletmeye yetmiyordu.

"Babam..." dedi Rüzgar, sesi titrek bir fısıltıya dönüştü. "Babamı kaybettim, Havin."

Havin bir an duraksadı, Rüzgar'ın elini sımsıkı tuttu. Onun gözlerinde gördüğü acı, derin bir yalnızlıktan besleniyordu. O an anladı ki, Rüzgar sadece babasını kaybetmemişti; geçmişinde kapalı kalan bir kapıyı da arkasında bırakıyordu. Havin, Rüzgar'ın omzuna yaslanarak, onun sessizliğinde yankılanan duyguları hissedebiliyordu. "Yanındayım," dedi yavaşça. "Her zaman."

Rüzgar, Havin'in bu sakin ve güçlü varlığı karşısında gözlerini kapattı. Onunla her şey daha kolaydı. Ama babasını kaybetmenin acısı, Havin'in yanında bile bastırılamayacak kadar derindi. Yıllarca kendini babasının affedilişine ikna etmişti. Onun geri dönüşünü kabullenmek zor olmuştu, ama sonunda annesiyle birlikte onu tekrar hayatlarına dahil etmişlerdi. Şimdi ise, pişmanlıkların gölgesinde bir ölümle karşı karşıyaydı.

**"Bana yıllar sonra geldi... ama onun yokluğu hep içimdeydi. Affettik, ama bu affetmenin bedeli neydi bilmiyorum,"** dedi Rüzgar, sesi kırılgan ve derin bir hüzünle doluydu. Havin, onun gözlerine bakarak, Rüzgar'ın bu karanlıkla yalnız olmadığını hissettirmeye çalıştı. Ama bazen, acılar kelimelerle iyileştirilemiyordu. Havin de artık ağlıyordu onunla birlikte.

Havin, Rüzgar'ın elini avucunun içine aldı. **"Geçmişin bizi nasıl etkilediğini biliyorum. Ama biliyorum ki, sen bu acıyla başa çıkabilecek kadar güçlüsün,"** dedi. Bu sözler, Rüzgar'ın içindeki karanlığa küçük bir ışık gibi dokundu. Onun yanında olmak, bu kadar zor zamanlarda bile Rüzgar'ın en büyük dayanağıydı. Havin'in varlığı, onun içindeki tüm karmaşayı susturabilecek kadar güçlüydü.

Gün ilerlerken, Rüzgar babasının vefatıyla ilgili gerekli hazırlıkları yapmak zorundaydı. Ama içinden bir parça, geçmişiyle vedalaşmak istemiyordu. Babasını kaybetmişti, ama geride bıraktığı pişmanlıklar ve yarım kalan hisler, onun zihninde yankılanıyordu. Bu sırada tüm dostları yanında ve ona destekti.