Laws in Love II: Spencer Ace

Chapter 32

I looked at their house in front of me. Malaki ang parte sa akin na gustong umayaw na sa totoo lang. But with a heavy sigh, I opened my car’s door and was supposed to step out when a black SUV stopped in front of their home.

Tumingin ako roon pero nanlaki ang mata ko ng maaninag ko ang pamilyar na mukha ng babae na lumabas sa passenger seat nito. She definitely matured but I cannot be mistaken. I closed my door right away and without any hesitation, I started the car’s ignition and drove away.

Shit. I bit my lips and was startled when my phone started ringing. I slowed down and reached for it but when I saw who was calling, parang ayoko na ring sagutin. 

I let it ring in my hand until it died but started ringing right away again. Tuluyan akong huminto para sagutin ang tawag niya pero sasabihin ko na hindi na ako babalik sa bahay nila. Bahala siya kung ano ang gusto niya basta ako hindi na ako babalik sa bahay nila.

“Hello?” I licked my lips and held onto the steering wheel tightly. 

“Let’s just meet at your home. I’ll just arrange something and I’ll be there.”

Hindi ko alam pero hindi ko mapigilan na makaramdam ng galit at inis sa mga binitawan niyang mga salita. I clenched my jaw and let out a bitter smile. Pero ano bang pake ko? I shouldn’t fucking feel this way anymore, pagkatapos ng ilang taon, dapat natuto na ako. Wala ng nagbago.

“Sige, maghihintay ako.” Tipid kong sagot at agad na pinatay ang tawag namin.

Noong isang araw pinipilit niya na sa bahay nila kami magkita pero ngayon…I just saw Gabriel and now he changed his fucking mind, huh? Bakit? Wala naman na akong pakialam sa kanila. 

I looked at my phone ridiciously and threw it on the passenger seat. He must've thought that I didn’t saw her, but he is fucking late because I did. Bakit? Sa tingin niya ba may gagawin ako? Na masasaktan pa ako? O baka naman may nililihim ulit siya? Either way, fuck him! It is clear that he doesn't want me to see her. 

Binilisan ko ang pagpapatakbo ng sasakyan at agad akong nakarating sa bahay. Matalim ang tingin ko at mabigat ang bawat hakbang ng paa ko paakyat ng library. 

Tsk. Kapag wala na talaga akong kailangan sa kanya, hinding-hindi ko na siya lalapitan o kakausapin. Pang huli na ito. At ako na ang maghahanap ng sarili kong abogado.

I tried to calm myself especially when he texted me that he is near. Paulit-ulit akong nagbuga ng malalim na hininga at ng tuluyan na bumukas nag pintuan ng library ay nagkunwari ako na abala sa mga papeles sa lamesa ko. 

“Are you busy?” Tanong nito at pasimple kong inangat ang tingin sa kanya.

I wanna be sarcastic so bad but I stopped myself. 

“Hindi.” Tipid kong sagot pero halos gusto kong katusan ang sarili ko ng nagtunog sarkastiko pa rin ito. 

Tumikhim ako at umupo naman siya sa tapat kong upuan. Nagtama ang mga mata namin at pinilit kong huwag siyang taasan ng kilay.

“We could continue it the other day, if you are busy.” He seriously bargained, but his eyes were clearly contemplating things.

He licked his lips. At sa huli ay tumaas pa rin ang kilay ko.

“Hindi nga diba? Ikaw busy ka? May iba ka pang gagawin? O…may naiwan na trabaho sa bahay niyo?” 

O kaya naman baka naman may naiwan kang tao?Sunod-sunod kong tanong. Pero hindi ko sinama ang pang huling tanong.

He squinted his eyes and heaved out a heavy sigh after a while. Pagkatapos ay umiling siya sa akin.

“Iyon naman pala. Eh di ituloy na natin diba? Unless may naiwan ka talaga sa bahay niyo. Mapagbigay naman ako at okay lang naman sa akin.”