Intern |B.A.Y|

28

Erkan hoca dosyalara dalmış, odada bir sessizlik hakimdi. Ama bu sessizlik benim için gergin bir bekleyişle doluydu. Masanın altında saklanan Barış'ın varlığı her an patlayacak gibiydi. Kafamı toparlamaya çalışıyordum ama kalbim hızla çarpıyordu. Göz ucuyla sürekli Barış'ın saklandığı yere bakmaktan kendimi alamıyordum. Zaman sanki ağır çekimde ilerliyordu. Barış'ın orada rahat olup olmadığını merak ediyordum. Sessiz kalmayı başarmıştı ama ne kadar daha dayanabilirdi bilmiyordum.

Bir süre sonra Erkan hoca kafasını kaldırdı, derin bir nefes alarak bana döndü. "Ayda, bu raporları detaylıca inceledim. Güzel çalışmışsın, eline sağlık."dedi, ardından masadaki kalemle birkaç not daha aldı. Onun sıradan bu hali bile içimdeki gerginliği dağıtmaya yetmiyordu.

Gözlerimi bir an kapatıp sakinleşmeye çalıştım. "Teşekkür ederim hocam," diye mırıldandım. Sesim mümkün olduğunca normal çıkmalıydı. Zihnimde sürekli aynı sorular dolaşıyordu, Barış daha ne kadar dayanabilecekti? Erkan hoca ne zaman odadan çıkacaktı?

"Okan hocan ile Barış Alper'i ikna ettik. Bir maç dinlenecek ama Türkiye-Karadağ maçı için bir şey diyemiyoruz, biliyorsun milli takım heyeti farklı." Kafamı sallayarak onayladım. "Seanslar içinde ben ya da diğer hocaların devam edebilir onunla, seni daha fazla zorlamak istemiyoruz." Ne? Hayır, olmaz. Aramızı yeni düzeltmiş gibiydik. Ve tesis içinde yan yana gelebileceğimiz tek anlar bu seanslar olabilecekti.

"Hocam problem değil, hem ne kadar farklı travma görürsem benim için o kadar iyi." Derin bir nefes verip elindekileri masaya bıraktı ve arkasına yaslandı.

"Geçen gün konuştuklarımızı düşündün mü?" Hocam gerçekten hiç sırası değil. Konuşmak yerine başımla onayladım.

"Bak Ayda, ne senin ne de Barış Alper'in kötülüğünü istiyoruz. Gençsiniz, birbirinizi beğenmişsinizdir, olabilir. Bir şeyler yaşayabilirsiniz, sevgili olabilirsiniz bunlarda olabilir. Ama..." kaşlarını kaldırıp, derin bir nefes çekerek yanaklarını şişirdi. "Bundan zarar görecek tek kişi sen olacaksın, ona hiçbir şey olmayacak. Bir abin olarak söylüyorum, belkide arkanda bile durmayacak. Erkek milleti, helede futbolcu." Masanın altındaki ellerimi sıkıp, gözlerimi Barış'ın saklandığı yere çevirdim.

"Barış kötü bir çocuk, aldatır felan demiyorum ama dikkat et Ayda. Sana sadece bunları söyleyebilirim. Bir şeyler yaşayacaksanızda kulübe belli etme. Seni mezun olduktan sonra burada görmek istiyorum."

Erkan hoca söylediklerinde samimiydi, ama bu sözler içimde sakinleşen duygularımı tekrar karmaşıklığa sirükleyecek gibiydi. 'Bir abin olarak söylüyorum' demesi, onun koruma içgüdüsüyle hareket ettiğini gösteriyordu. Bir yandan da bu uyarıları duyan Barış Alper'in tepkilerini merak ediyordum.

"Anlıyorum hocam. Gerçekten dikkat ediyorum ve dediğiniz her şeyi göz önünde bulunduruyorum." Samimiyetle gülümsememe karşılık o da gülümsemişti.

"Buradaki geleceğini tehlikeye atma, aranızdakileri işe geldiğiniz an bırakın." O sırada odanın dışından gelen bir tıklama sesi dikkatimizi dağıttı. Bir an nefesim kesildi, Erkan hoca başını sesin geldiği yöne çevirdi ama sonra yeniden bana döndü. Neyse ki dikkatini tamamen çekmemişti. Barış Alper'in saklandığı yerde hala sessiz kalmayı başarması içimi rahatlatıyordu.

"Her neyse," dedi Erkan hoca, sandalyesini geriye doğru iterken. "Benim çıkmam gerek, başka bir toplantım var." Elini uzatıp masadaki dosyaları toparlamaya başladı. "Sana güveniyorum Ayda."

"Hoşçakalın hocam." Erkan hocanın odadan çıkmasıyla derin bir nefes verdim. Gerginlikten kastığım vücudum şimdiden ağrımaya başlamıştı.

Barış bir hışımla saklandığı yerden çıktı. Yüzü sinirle kasılmış, gözleri öfke saçıyordu. Elini saçlarının arasından geçirip derin bir nefes aldı ve o an anladım, hissettiği gerginliği üzerime boşaltacak gibiydi.

"Gerçekten bu lafları dinleyip beni kendinden mi uzaklaştırdın!" Soru sorar gibi değilde, inanamıyor gibi çıkmıştı sesi. Daha yeni aramızdaki problemi çözmüşken bu iyi olmamıştı.

"Düşündüğün gibi değil, beni korumaya çalışıyor sadece." Sinirle güldü.

"Daha başka kim böyle şeyler söyledi?" Kaşlarını çatmış yüzüme cevap vermem için bakıyordu. Ben sessiz kalınca masaya yumruğunu geçirip, sesini yükseltti. "Ferdi, İsmail, Mauro hangisi Ayda kim? Söylesene!" Öfkesine karşı korkup bir kaç adım geri attığımda elleriyle yüzünü sıvadı. "Kim Ayda? Kim seni benden uzaklaştırıyor?"dedi, sesi titrek, kısık ve kendince konuşuyor gibiydi.

Bu haline karşılık ne diyeceğimi bilemedim. Psikolojisi hiç iyi değildi. Sürekli bir şeylerden kaçıyordu, ama zihni o kadar doluydu ki... Ona kızamıyordum bile.

Bir kaç adım yaklaştım ona, ellerimle yüzünü avuçladım. "Kimse beni senden uzaklaştırmaya çalışmıyor, öyle bir çabaya girecek biri olsa dahi beceremez bunu." Yerdeki gözlerini kaldırıp bana baktı, söylediğimi sorguluyordu. "Bu saatten sonra kimse beni senden uzaklaştıramaz." Ayaklarımın ucunda yükselip dudağına uzun bir öpücük kondurdum. Anında karşılık verip, ellerini belime atmıştı.

   "Seni kaybetme fikri beni çıldırtıyor." Yavaş yavaş dudağımı, çenemi, burnumu ve yanağımı öptü. Kollarında eriyip gidecektim şuan.

  "Sakatlığının yanında öfke probleminede çözüm bulmamız lazım."

  "Normalde sakinimdir." Sahadaki hareketleri aklıma gelince kıkırdadım. Aynen Barış Alper, baya sakinsindir.

  "Gitmen lazım artık, bende eve geçeceğim." Oflayıp sarılmasıyla dudak büzdüm. İkimizde dengesizdik, bu bir gerçekti.

  "Bir şeyler mi yapsak?" Saçlarında ellerimi gezdirip karıştırdım.

  "Geç kaldın, Miray'a sözüm var." Gözlerini devirip biraz uzaklaştı. Ellerimi öptükten sonra, yaklaşıp anlıma öpücük kondurdu.

  "Umarım eve gittiğinde, mesajım tek tik olmaz." Dengesizliğime atıfta bulunduğunda omuzuna sert olduğunu düşündüğüm bir yumruk geçirdim.

  "Baya acıdı." Yalandan kolunu ovup geri çekildi.

  "Hadi Barış Alper, sana iyi çalışmalar." Bir kaç saniye yüzüme sırıtarak baktıktan sonra, uzaktan öpücük atıp çıkmıştı. Bu hallerine güldüm ve hazırlanıp eve geçtim.

  Miray ile film gecesi yapacaktık, ama öncesinde güncel haberleri anlatmam gerekiyordu.

Arkadaşlar merhaba diğer hikayemede bakabilirsiniz 🫶🏻