အပေါ်ယံရွှေကွပ်လို့ကျောက်စိမ်းခြယ်

Chapter 33

Part 33 — အကောင်းအဆိုး။

နေ့လယ်စာသုံးဆောင်ပြီး၍ ခဏလောက် အနားယူပြီးသောအခါ ယဲ့ယန်ပိုင်တို့သည် အန်းမိသားစု၏ လူကြီးနှစ်ယောက်ကို နှုတ်ဆက်ပြီး ဇနီးနှင့်ကလေးများနှင့်အတူ အိမ်သို့ပြန်လာခဲ့လေသည်။ 

သခင်မကြီးသည် မြေးလေးများကို တွေ့ရရန် အကြာကြီးစောင့်မျှော်နေခဲ့ရသဖြင့် သူမ လွှတ်မပေးချင်ခဲ့ပေ။ သူမက ယဲ့ချုံကျင်ကို ရင်ခွင်ထဲတွင် ပွေ့ထားကာ မျက်လုံးများနီမြန်းနေလျက် ပြောသည်။

“ဒီအဘွားကြီးမှာ နေရဖို့ ဘယ်နှရက်ကျန်မှန်းတောင် မသိတော့ပါဘူးကွယ်၊ အားကျင်ရဲ့ အဲဒီဘိုးဘိုးကလေ ကျိုးကြောင်းမဆီလျော်တဲ့လူ၊ ဒီနေ့ပြီးရင် နောက်တစ်ကြိမ် ရှိလာပါ့ဦးမလားလည်း မသိဘူး၊ ဒါက နောက်ဆုံးအကြိမ်တွေ့ရတာလည်း ဖြစ်သွားနိုင်တယ်၊ နည်းနည်းလောက် ပိုကြည့်ပါရစေဦးကွယ်၊ အဘွား မျက်လုံးမှိတ်သွားရရင်တောင် စိတ်အေးရအောင်လို့”

အန်းချီရုန်က ကူကယ်ရာမဲ့စွာဖြင့် ပြောသည်။

“အမေက ကျန်းမာရေး အကောင်းကြီးရှိပါသေးတယ်ရှင်၊ ပြီးတော့ ကျွန်မယောက္ခထီးက စကားတည်တဲ့လူပါ၊ သူ ကတိပေးပြီးပြီဆိုမှတော့ စကားပြန်ရုတ်သိမ်းမှာမဟုတ်ပါဘူး၊ အမေ စိတ်ချနေပြီး ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်ကိုသာ ဂရုစိုက်ပါနော်၊ နောက်နည်းနည်းလောက်ကြာရင် သမီး အမေ့ကို ပြန်လာဂရုစိုက်ပေးလှည့်မယ်၊ ကလေးတွေလည်း ပြန်လာလည်ကြမှာပါ”

“ဟုတ်ပါတယ် အမေရ၊ ကိုယ့်ကိုကိုယ်ဂရုစိုက်ဖို့ အရေးကြီးဆုံးပဲ၊ ဒီမင်းမြို့တော်က သည်လောက်ပဲကျယ်တာ၊ မော့ကြည့်လို့မတွေ့ရင် ငုံ့ကြည့်လို့ တွေ့မှာပဲ၊ နောက်ပိုင်း မတွေ့ရမှာ ဘာလို့စိတ်ပူနေမှာလဲဗျ”

အန်းချန်လိန်က ဝင်ဖျောင်းဖျသည်။

ချွေးမနှစ်ယောက်သည်လည်း နှစ်ခွန်းသုံးခွန်း ဝင်နှစ်သိမ့်ပေးကြသည်။ သခင်မကြီး ထိုအမှန်တရားများကို နားလည်သည့်တိုင် သူမ မလိုလားသေးပါချေ။ နှစ်ပေါင်းများစွာကြာမှ သူမမြေးလေးများကို တွေ့ရသည်ဖြစ်၍ အဘယ်ကြောင့် ရက်နည်းနည်းလောက် ပို မနေရသည်လဲ။