Nie potrafię cię nienawidzić

24. Kompletnie niepotrzebne zakupy

Na dzień przed świętami obudziło mnie pukanie do drzwi. Morgan spał po drugiej stronie łóżka, mama miała w zwyczaju wchodzić tu jak do siebie, a Carter... Nie wyobrażałam sobie, czego miałby chcieć ode mnie. Pozostawała tylko jedna możliwość. Zarzuciłam na ramiona szlafrok, dokładnie otaczając się jego połami i otworzyłam drzwi. Spojrzałam pytająco na Hudsona, już w pełni ubranego w elegancki garnitur. Zaprosiłam go do środka, ale pokręcił głową, wciąż stojąc w progu.

– Ubierzcie się, zjemy śniadanie na mieście i zabieram was na zakupy.

– Na zakupy? – Przetarłam zaspane oczy. – Dlaczego?

– Kiedy Maggie była mała, zawsze zabierałem ją na świąteczny jarmark. Wasza mama źle spała w nocy, więc pomyślałem, że moglibyśmy zwolnić dla niej dom i przy okazji podtrzymać rodzinną tradycję. Zdążyłaś już kupić coś dla twojego chłopaka?

– Chłopaka? Ale ja...

Wtedy mnie olśniło. Hudson mówił o Willu. Spłonęłam rumieńcem i wlepiłam wzrok w podłogę.

– Will nie jest moim chłopakiem – zaprzeczyłam nieco zbyt gwałtownie. – To tylko kolega. Zwykły przyjaciel.

Tak, bo to przecież normalne, że przyjaciele się całują. Ciepło uderzyło w moją twarz. Chyba nadeszła pora, żebym przeprowadziła poważną rozmowę z Willem. Wzdrygnęłam się na samą myśl o tym.

Hudson zaśmiał się, zerkając na mnie z rozbawieniem. Był jednak na tyle uprzejmy, że nie drążył tematu mojej relacji z Willem.

– Nawet jeśli, to jestem przekonany, że w dobrym tonie byłoby podarować mu coś na święta, jeśli jeszcze o tym nie pomyślałaś.

Oczywiście, że o tym nie pomyślałam. Od lat byłam tylko ja i Morgan, i nigdy wcześniej nie miałam potrzeby, żeby martwić się o prezenty dla kogokolwiek innego. Sporo zmieniło się w ciągu tych kilku miesięcy. Poruszyłam się niespokojnie, gdy dotarło do mnie, że przy moim znikomym budżecie powinnam postarać się również o jakieś upominki dla Maggie, Hudsona, Watsona i swojego chłopaka.

Chryste, już nawet w myślach zaczęłam nazywać Willa swoim chłopakiem. Tony, opanuj się... Wymierzyłam sobie mentalny policzek.

– No i myślę, że ty i Morgan na pewno chcielibyście podarować coś waszej mamie – pociągnął Hudson, uśmiechając się do mnie szczerze. – A ja czułbym się zaszczycony, gdybyście mi towarzyszyli, bo muszę poszukać czegoś dla Jamesa i jego rodziny. I może mogłabyś mi pomóc wybrać coś dla Cartera, bo on chyba dogaduje się ostatnio lepiej z tobą, niż ze mną.

Zamrugałam, niepewna tego, czy z tym ostatnim nie żartował. Oczy mojego przyszłego ojczyma błyszczały. Przypominał podekscytowanego perspektywą spaceru golden retrivera i nie miałam serca mu odmówić. Moje spojrzenie powędrowało w stronę Morgana i pomyślałam o tym, że nawet nie chciałam odmawiać Hudsonowi.

– Jasne, nie ma problemu – odpowiedziałam, choć wybieranie prezentu dla Cartera było ostatnią rzeczą, na którą miałam ochotę. – Obudzę Morgana, ogarniemy się i zaraz zejdziemy na dół.

– Będę czekał w samochodzie. Uważajcie tylko, żeby nie obudzić mamy, dobrze?

O to nie musiał się martwić – mieliśmy w tym lata doświadczenia.

___***___

Choć stanowczo protestowałam, Hudson wcisnął mi do ręki jedną ze swoich kart i zniknął z Morganem w księgarni, w której szukali jakichś książek dla Maggie i mojej mamy. Jeszcze nigdy nie przyłapałam mamy na czytaniu czegokolwiek poza hasztagami w mediach społecznościowych, ale nie zamierzałam interweniować. Wsunęłam kartę do portfela, żeby nie kusić kieszonkowców. Choć nie chciałam z niej korzystać, musiałam kupić jakieś prezenty. Ze stalowym postanowieniem oszczędzania, ruszyłam między stoiska. Nienawidziłam robić zakupów, zwłaszcza tych, bez których mogłam się obyć.