Haar naam is Sophia

Proloog.

"Mama..?"

Ik hoorde haar diep zuchten. Gelukkig. Langzaam boog ik over haar heen en pakte een swab die ik nat maakte in een bekertje gevuld met water. Voorzichtig streek ik haar lippen ermee. Ze waren gebarsten en zaten onder de velletjes. Ik tilde haar hoofd lichtjes op en liet wat druppels water op haar tong vallen.

Mijn moeder kuchte een beetje en gauw gooide ik de swab weg en wreef ik over haar rug. "Sorry mama, je moet vast dorst hebben." Zei ik. Ze kermde iets van de pijn en ik hieldt haar magere hand vast. Op het nachtkastje zag ik een flesje bijvoeding liggen en pakte deze op. Ma schudde lichtjes haar hoofd. "Mama..". Zei ik.

"Nee Sophia. Nee...". Zei ze. Ik sloot mijn ogen en keek naar de magere vrouw die hier voor mij lag. Mijn oog viel op een foto aan de muur van haar en mij samen waarin ze nog gezond was. Hoe oud was ik daar? Twaalf? Dat is alweer een flinke tijd geleden. Ik ben nu tweeëntwintig.

"Hoe.. hoe waren je examens?". Vroeg mijn moeder ineens. "Goed mama, heel goed." Loog ik. Ze glimlachte lichtjes en deed haar ogen half open. "Ik ben trots op je Sophia." Zei ze. Er gleed een traan langs haar gezicht en ik veegde hem weg. "Niet huilen mama,..". Zei ik zelf met tranen in mijn ogen.

Examens? Mijn moeder wist amper dat ik al een half jaar niet meer op school zit. Sinds ik gehoord heb dat ma niet meer zo lang heeft leek alles om mij heen een verloren zaak. Niks of niemand deed ertoe, behalve mijn moeder. De vrouw die me onder de meeste afschuwelijke omstandigheden groot gebracht heeft.

Ik hoorde de voordeur open gaan en schrok op. Mijn moeder keek me aan en legde een hand op mijn wang. "Hij is thuis." Zei ze. Ik zag de angst in haar ogen maar ook het verdriet.

"Ga Sophia, je weet wat hij nu wil rond deze tijd. Ga maar..".