Haar naam is Sophia

Deel 5

Zijn levenloze lichaam stond gebrand op mijn netvlies.

Slapen deed ik al niet maar dit spande de kroon. Als ik in slaap viel schrok ik weer wakker en zag in Mounir voor mij liggen. Zijn leven die binnen een paar seconden eruit gerukt werd.

Zelfs nu, als ik alleen al voor me uit zat te kijken zag ik hem liggen. Dit beeld zou ik nooit uit mijn gedachten kunnen krijgen, nooit. En zijn ouders? Zijn familie? Waarom maakte ik me dan zo druk om hem. Zijn intenties met mij die dag waren op z'n zachts gezegd niet goed bedoelt. Ik werd moe van het denken en tijd daarvoor had ik niet meer aangezien de deurbel ineens hard overging. Zo hard dat de doden nog wakker zouden worden..

Waren die mannen alweer terug? Ik was doodsbang want ik heb heel het huis ondersteboven gekeerd wat het geld van Adil betreft maar geen succes. Mijn vader zou zoveel geld toch niet in huis laten??

Langzaam begaf ik me naar de deur en probeerde ik iets waar te kunnen nemen. Ik hoorde gek genoeg een vrouwenstem en herkende mijn tante. Tante Samra.

Ik deed de deur open en zag niet alleen haar staan maar ook mijn opa en oma. Wat deden zij hier?

"Hi." Zei ze kort en kil. Ik zweeg enkel maar en ze maakte aanstalten om naar binnen te lopen. "Mijn kleindochter.. Sophia. Kom hier..". Zei ze terwijl ze naar binnen liep en me naar haar toetrok en omhelsde. "Och meisje ze hebben je verwaarloosd." Zei ze. "Kijk, kijk hoe mager je bent!!". Ze maakte er een show van en mijn opa snauwde haar af.

In de huiskamer bleven ze sprakeloos staan. Oh ze zochten een plekje om ergens op te zitten? Ik zal het wel aan Adil doorgeven bedacht ik me. Hij heeft er immers ervoor gezorgd dat onze meubels kapot werden gemaakt en open werden gescheurd.

"Ligt Hassana in de slaapkamer?". Vroeg mijn tante. "Je moeder..". Vervolgde ze. Ik schudde lichtjes mijn hoofd. "In het ziekenhuis." Zei ik. Mijn oma keek me van top tot teen aan en mijn opa ijsbeerde heen en weer alsof hij ergens op zoek naar wan. Misschien zijn dode zoon? Ach, met zijn leeftijd zal hij hem gauw wel weerzien bedacht ik me.

"Wat komen jullie doen?". Vroeg ik. "De brutaliteit!". Snauwde mijn opa. Hij was echt een hork eerste klas. Een snauwende, mompelde, boze man die je liever kwijt als rijk was.

"Mogen mijn ouders niet naar het huis van hun zoon komen?". Zei tante Samra. Ik zweeg enkel en ging op een stoel zitten. "Geen manieren ook, als je gasten heb maak je wat te drinken klaar. Je moeder had je beter moeten opvoeden." Zei mijn opa.

Ik keek hem een en voelde de tranen prikken. Deze mensen zagen we nooit. Pa haalde altijd geld bij zijn ouders vandaan voor zijn verslaving. Toen ze naar Marokko vertrokken jaren geleden was het de uitkering die hij erdoorheen joeg. Pa heeft kennelijk promotie gemaakt met zijn gestolen halve miljoen euro.

Ik wilde deze mensen niet zien dus stond ik op om naar de keuken te gaan en wat drinken te maken. Er lag niks in huis want zelfs de koelkast hebben ze aan alle kanten leeg geschud en de inhoud eruit gegooid. Ik had enkel onderweg van het ziekenhuis hiernaartoe een fles cola gekocht en diende deze maar op. Ze keken me alledrie aan. Mijn opa verwachte vast een theepot excellente Marokkaanse muntthee want zijn blik sprak boekdelen.

"Was ik maar eerder als hem gegaan. Mijn enig zoon. Mijn lieverd." Zei mijn oma om zich heen kijkend. "Hij was zo goed op school. Als hij die die.. die lmosiba niet had leren kennen!". Snauwde ze ineens. "Mama..". Zei tante Samra tegen mijn oma. Mijn oma keek me aan en glimlachte geforceerd. "Je vader was een goede man hbiba, hij was een goede man." Zei ze. Ik zweeg enkel en keek weg.

"Goed, laten we gaan. Ik hou het hier niet meer uit. Geef haar wat we afgesproken hebben." Zei hij tegen zijn vrouw. Hij stond met moeite op en mijn oma volgde ook. Ze pakte een envelop eruit en gaf het aan mij. "Hier." Zei ze. "Wat is dit?". Vroeg ik. "Om.. om je even op de voet te houden en... je moeder." Zei ze. Ik fronste mijn wenkbrauwen en begreep het niet. Ik nam echter de envelop aan en opende deze.