Haar naam is Sophia

Deel 16

1 jaar later

"Leyla, hou op. Je laat me helemaal blozen!". Ze pakte een afstudeerhoedje en zette het op mijn hoofd. "Shhht shut up! Je hebt het gehaald! dat mag toch gezegd en gevierd worden!". Zei ze terwijl ze met haar hand door mijn haren ging zodat het hoedje goed bleef zitten. "Kijk eens in de spiegel Sophia!". Ze draaide me om en ik keek naar mijn spiegelbeeld. Misschien moet iemand mij knijpen zodat ik er zeker van was dat dit geen droom was. Ooit was het een droom ja en die heb ik tot werkelijkheid gebracht. "Ik knipperde met mijn ogen en een traan gleed langs mijn gezicht. Leyla pakte gauw een tissue en veegde deze weg. "Was mijn moeder er maar bij." Zei ik zachtjes tegen die vrouw in de spiegel. Leyla leunde met haar hoofd op mijn schouder en sloeg haar arm om mij heen. "Ze zal zeker trots zijn geweest." Ik knikte langzaam en keek naar Leyla die in de afgelopen maanden mijn steun en toeverlaat is geweest. "Zullen we gaan?" Zei ze. Ik knikte en samen liepen we de deur uit.

In de auto dacht ik alleen aan het afgelopen jaar. Het jaar waarvan ik honderd procent wist dat ik het niet halen zou sinds de dag dat ik bij mijn tante vertrok. Die avond vergeet ik nooit aangezien ik letterlijk in de kou heb geslapen. Ik heb me weleens bang gevoeld maar die dag was vreselijk en zal ik nooit vergeten. Er was één persoon aan wie ik de hele tijd moest denken en dat was Adil. Ik denk dat de gedachte aan hem me juist door die zware nacht heeft gesleept.

Ik wilde niet meer bang zijn voor iets waar ik totaal niets mee te maken had. De dag erna ging ik op zoek naar een slaapplek. Geloof me, ik heb vaak voor de deur van mijn tante gestaan om aan te bellen maar ik kon het gewoon niet. Met het geld van Adil kon ik wel een hotel nemen maar dan zou ik zo door het geld heen zijn. Mijn gedachten gleden af naar de dag dat ik een vuilniszak thuis vond met bijna een halve ton erin. Was ik maar met mijn moeder gevlucht. De hoop dat het geld daadwerkelijk daar bij ons thuis was had Adil toen al opgegeven.

Toen ik eenmaal een slaapplek had gevonden dacht ik aan mijn volgende missie. Werk. En hier leerde ik Leyla kennen. Het was een simpele kledingzaak die ze overgedragen kreeg van haar vader. Toen ik vroeg of ze mensen zochten in deze doodgewone kledingzaak waar geen mens liep, zei ze eerst nee. Wat ik haar ook totaal niet kwalijk nam overgings. Maar misschien zag ze het verdriet in mijn blik en de moeheid die me op elke ogenblik tegen de grond zou werken. Dus riep ze me terug en keek ze om zich heen. "Heb je weleens eerder in een kledingzaak gewerkt?". Vroeg ze. Ik schudde lichtjes mijn hoofd. Ze glimlachte even en gebaarde dat ik dichterbij moest komen. "Het is echt heel simpel. Je wacht gewoon totdat er klanten komen en probeert ze deze kleding aan te smeren. Al staat het ze niet goed, zeg gewoon dat ze er prachtig uitzien." Zei ze. Ik keek haar aan en moest glimlachen. "Dat lukt me wel." Ze gaf me een knipoog en sindsdien zijn we eigenlijk onafscheidelijk.

We deelde elkaars geklaag, geroddel en zelfs een studio. We waren niet alleen collega's en vriendinnen van elkaar geworden maar ook huisgenoten. Leyla pushte mij om verder te gaan met mijn opleiding bedrijfskunde. Ik had nog maar één jaar te gaan en na lang getwijfel zat ik weer achter de schoolbanken.

En vandaag was het zover. Ik slaagde erin om mijn opleiding af te maken en eindelijk mijn diploma op zak te hebben. Als het Leyla niet was geweest, zou ik hier nooit staan bedacht ik me.

"Vanavond ga ik baklava maken om het te vieren." Zei ze. Ik wekte op uit gedachten en realiseerde me amper dat ik de hele tijd een glimlach op mijn gezicht had. "Vanavond ga je niks maken, vanavond gaan we uit eten." Zei ik. "Sushi?". Ik trok meteen een vies gezicht waardoor Leyla hard moest lachen. "Primaaaa jij bent geslaagd, het is jouw feestje!". Ik moest lachen en gaf haar een dikke kus op haar wang. "Zonder jou had ik het echt niet gekund." En dat meende ik oprecht.

Een aantal dagen later zocht ik naar een vacature die aansloot bij mijn opleiding. "Kijk deze eens." Zei ik tegen Leyla terwijl ik naar haar toe liep met de laptop. Ze begon de vacature te lezen en trok haar wenkbrauwen op. "Wat een eisen zeg." Zei ze. Ik knikte langzaam en wees naar het salaris. "Het betaald wel goed."