Haar naam is Sophia

Deel 21

"Je bent zo stil sinds je thuis bent, en dat telefoontje van vanochtend. Is er iets gebeurt?".

Ik keek naar de bezorgde blik van Leyla en perste er met moeite een glimlach uit. "Nee, alles is ok. Het was alleen nogal chaotisch." Ik zweeg over de functie waarop ik gesolliciteerd had en daarna mocht inleveren. De reis met Badr hiernaartoe was zo eng dat ik bijna moest huilen. In de eerste instantie dacht ik dat hij me ergens wilde vermoorden en dumpen. Maar hij reed rechtstreeks naar mijn adres. Hij wist gewoon alles! En dat was zo beangstigend. "Ik ga even douchen en aan de slag met deze dossiers."

Leyla keek me enkel aan terwijl ik naar de badkamer liep. Ik deed de deur op slot en begon zachtjes te huilen. Dit zou ik nooit kunnen volhouden. Ik denk dat ik gewoon verdoemd ben om voor altijd ongelukkig te zijn. Alsof ik moet boeten voor alle fouten die mijn vader gemaakt heeft in zijn leven. Mijn moeder ben ik verloren. Zij was de enige reden dat ik nog iets van positief bleef in dit leven. Maar ook dat lichtpuntje was verdwenen. En nu, nu wordt ik gechanteerd door de hufter die de schuld van mijn vader in mijn schoenen schoof.

Ik veegde mijn tranen weg en zette de kraan aan. Het water stroomde over mijn lichaam en ik had niet eens door dat het water te heet was totdat mijn handen pijn deden. Het warme water prikte in de littekens die ik over had gehouden door mijn slechte gewoonte. Ik deed de kraan uit en droogde me af. Met mijn hand maakte ik een rondje in de beslagen spiegel en keek ik naar mezelf. Het enige wat ik zag was een brok ellende. Ik zag een vrouw die dood van binnen was. Ze leek ver verwijderd van de wereld en leefde in een bubbel waar een andere persoon bepaalt wat zij doet. Hoe moest ik dit volhouden? Hoe moet ik volhouden dat ik letterlijk geleefd zou worden door die hufter? Een plan bedenken had geen nut sinds hij weet dat ik een dierbare om mij heen had. Ik wilde er niet aan denken als Leyla iets zou overkomen. Vluchten had dus geen enkele zin.

In mijn kamer nam ik uiteindelijk de dossiers door en vroeg ik me af wat hij nu precies van mij wilde. Ik ben amper ingewerkt! Dus werkte ik de dossiers maar uit op mijn manier. Tegen enen in de nacht viel ik uiteindelijk in slaap.

De volgende dag brak aan en ondanks dat het heerlijk zomerweer was leek er boven mij juist een donkere wolk te hangen. Ik moest deze dag weer zien te overleven. Ik legde de dossiers op zijn bureau. Het was vrij bijzonder hoe hij deze kantoor zodanig heeft laten bouwen dat alleen hij kon zien wat er zich buiten zijn hel afspeelde. Ik liep naar zijn bureaustoel en keek recht voor mij uit naar mijn bureau. Hij zal me wel constant in de gaten houden. Had hij geen belangrijkere dingen te doen vroeg ik me af. Ik liep naar de hoge ramen die een prachtige uitzicht over de stad boden. Mensen leefde hun leven en begonnen aan hun dagelijks routine. Ze hadden allemaal vast een doel of iets anders waar ze zich aan konden vasthouden. Ik daarentegen was een verloren zaak.

Ik hoorde ineens een geluid en draaide me snel om. Badr stond in de deuropening naar mij te kijken met zijn aktetas en vest in zijn handen. Knipperend met mijn ogen liep ik weg van de raam en voelde ik de zenuwen weer gieren door mijn lijf. "De dossiers liggen op je bureau." Zei ik. Hij bleef me alleen maar aankijken en liep vervolgens naar binnen. Zonder iets te zeggen nam hij plaats achter zijn bureau. Ik daarentegen liep snel zijn kantoor uit en deed de deur achter mij dicht.

"Hey Sophia." Ik keek op en zag Robin staan. "Hi Robin" Hij fronste zijn wenkbrauwen en leek onthutst mij hier te zien. "Je.. bent geen project manager meer?" Vroeg hij. Ik schudde langzaam mijn hoofd en hief mijn schouders op. "Wow, ok.. ik moest dit even afgeven. Ik wil het ook wel doen hoor?". Zei hij. "Nee, geef maar aan mij. Ik regel het wel. Hij is nu toch in bespreking." Zei ik terwijl ik de envelop aannam. "Heb je straks tijd om te lunchen?" Vroeg hij. Ik keek vluchtig naar Badr die gefocust in gesprek was met wat andere zakenmensen en keek toen naar Robin. "Is goed." Antwoorde ik. Robin glimlachte even maar je zag nog steeds het onbegrip in zijn ogen. Hij liep weg en een half uur later vertrokken ook de mensen die bij Badr op kantoor waren. Ik stond maar weer eens op om de lege kopjes af te ruimen en nam meteen de envelop mee naar binnen. Badr zat nog steeds aan zijn lange vergadertafel iets door te nemen en ik legde gauw de envelop op zijn bureau. Toen ruimde ik de kopjes op en toen ik bij hem aankwam zag ik dat zijn kopje nog vol was.