Haar naam is Sophia

Deel 9

Adil en ik waren alleen.

De andere man moest in opdracht in Brussel blijven. We reden duidelijk terug naar Nederland aangezien we een aantal minuten geleden de grens over waren.

Adil stopte bij een benzinestation om te tanken. Met een zucht stapte hij uit en voordat hij de deur dicht wilde doen boog hij zich voorover. "Uitstappen." Zei hij. Ik deed wat hij vroeg en keek om me heen. Zoveel mensen die amper wisten wat er bij ons gaande was. Spelende kinderen, andere mensen die aan het tanken waren..

Ik had kunnen gillen maar of ik daarmee mijn leven zou redden was de tweede vraag. "Wil je vluchten poppetje?". Zei Adil. Ik keek hem aan en schraapte mijn keel. "Nee." Antwoorde ik. "Dat is je geraden ook." Zei hij. Hij sloot de tankdop en keek om zich heen. "Instappen." Zei hij. Ik keek hem vreemd aan. "Moet je niet eerst betale...". Zijn blik was al voldoende dat ik moest zwijgen dus dat deed ik. En waarom waarschuwde ik hem?? De politie zou ingeschakeld worden en het zou vast een wilde achtervolging worden maar otnkomen zal hij toch niet en ik? Ik zou gered zijn!

Droom maar lekker verder Sophia...

Ik stapte maar in en Adil gaf gas. Hij reed een stukje naar een grote parkeerterrein en zette de motor af. "Uitstappen." Zei hij weer. Ik keek hem aan en deed weer wat hij vroeg.

Hij stapte ook uit en liep naar mij toe. Toen pakte hij mijn hand en liepen we naar een snelweg restaurant naast het benzinestation. Ik was opgelucht want ik moest zo nodig plassen!

"Ik moet naar de wc." Zei ik. Hij stopte met lopen en keek me aan. "Hou het maar op." Zei hij. "Dat lukt me niet. Ik moet heel nodig."

Hij zuchte diep en trok me mee naar binnen. We liepen rechtstreeks naar de dames toiletten en hij liep mee naar binnen. "Ik geef je één minuut." Zei hij. Ik knikte en keek om me heen. Een oudere vrouw keek ons verbaast aan en Adil glimlachte. "Wat kijk je?". Zei hij. Ze trok haar wenkbrauwen op en schudde lichtjes haar hoofd. Adil gaf me een por en gauw liep ik naar één van de wc's. Toen ik binnen was haalde ik heel diep adem en keek ik om me heen. Er was geen raampje waar je uit kon vluchten zoals je weleens in films ziet. Alles was potdicht. Zelfs de ventilatie haperde...

"Ewa..?".

Ik schrok en knipperde met mijn wimpers. "Ik ben klaar." Zei ik. Ik stond er niet van te kijken dat Adil de deur nog in zou intrappen mocht zijn geduld op raken.

Even later stonden we in het restaurant en gebaarde hij dat ik moest gaan zitten. Ik deed wederom wat hij vroeg en hij liep weg om iets te halen. Later kwam hij terug met twee flesjes cola en twee broodjes tonijn. Ik luste geen tonijn maar geen haar op mijn hoofd die hier wat over zou zeggen.

Hij begon te eten en keek me aan.

"Je moeder...". Zei hij tussen het kauwen door. Ik begreep het niet en keek hem aan. "Is je moeder al dood?". Zei hij ineens. Hij schudde zijn hoofd en nam een slokje cola.

Ik snapte niet waarom hij deze informatie nodig had. Maar ik knikte langzaam. Hij nam nog een hap en veegde zijn mond schoon. "Join the club." Zei hij ineens. Ik begreep het niet en nam een hapje van mijn brood. Tonijn luste ik niet, maar honger had ik wel.

"Ik heb ook geen ouders meer." Zei hij toen. Ik nam een slokje en keek hem aan. "Je praat niet graag hé?". Vervolgde hij. "Alleen als het moet." Zei ik. Hij knikte alleen en dronk zijn glas cola leeg. "Beter. Vrouwen die teveel praten zijn hoofdpijn." Zei hij.

"Mag ik wat vragen?". Zei ik. Hij trok zijn wenkbrauwen omhoog en keek me aan. "Nu begin je ineens wel te praten." Zei hij. Ik keek weg en werd een beetje rood. "Wat?". Zei hij.

"Die man van daarstraks. Die heb ik al eerder gezien." Zei ik. Adil keek me vaag aan. "In Amstelveen." Vervolgde ik. "Ik vraag me oprecht iets af hé...". Zei hij.