Haar naam is Sophia

Deel 6

"Eh? Lijkt het u wat?"

Ik keek naar de vrouw tegenover mij. Haar grote blauwe ogen leken me zowat leeg te prikken vooral nadat ze naar het stapeltje geld in mijn hand keek. "Drie maanden borg én meteen de huur van deze en volgende maand." Herhaalde ze.

Terwijl ik het stapeltje geld gaf keek ze haast gulzig naar de flappen en pakte ze het aan. "Sorry, ik ben mijn bankpasje kwijt." Loog ik. Ik had niet eens een bankpas..

"Goed, ik ga het contract opmaken." Zei ze. Ik knikte langzaam en keek om me heen. Het was niet iets denderends maar het was wel iets. De afgelopen dagen in het hotel heb ik me koest gehouden en enkel voor mijn moeder gezorgd.

Ik kocht een nieuwe mobiel en op het internet zocht ik urenlang naar een huurhuis.

Eindstand? Niks gevonden.

Hoe kun je in hemelsnaam in letterlijk vijf dagen een huis vinden? Uiteindelijk belde ik mijn docent op en vroeg hem om hulp. Het huis stond op de naam van mijn vader, mijn vader was overleden en nu moesten we eruit zo klonk het. Ik was het gelieg zat maar ik moest wel..

Hij belde me diezelfde dag nog terug dat een vriend zijn huis te huur heeft staan. Het was alleen niet in dezelfde stad. Het kon me niet schelen waar het was, hoe verder weg van deze stad hoe beter! Het was voor die vriend een 'beginnershuisje' maar in mijn ogen was het een kleine paleis. Na zoveel pech hadden we eindelijk een meevaller.

Die dag erna kocht ik bij de kringloop een bank, twee bedden en een tafel. Ik moest gauw bezuinigen want het geld zat er zo op bedacht ik me. In de tussentijd moest ik een baan zoeken. Dit geld zou een keer opraken natuurlijk.

Toen we in onze nieuwe huis waren keek mijn moeder me met een glimlach aan die ik nooit vergeten zal. Ze was zo trots. Ze was zo trots dat ze huilen moest. "Ik bezorg je zoveel zorgen Sophia..". Zei ze. Ik schudde mijn hoofd en kuste haar hand. "Dat moet je nooit zeggen mama." Zei ik. "Kijk..". Ik nam haar voorzichtig mee naar de huiskamer. Dit was ook de enige meubelstuk die nieuw was en waar een behoorlijke prijskaartje aan hing. Een stoel die je in vele standen kon zetten.

Ze keek me aan en glimlachte. "Sophia, dit moet zoveel gekost hebben lieverd. Zeg me alsjeblieft hoe je aan het geld gekomen bent?".

"Mama, alsjeblieft..". Zei ik. Ze keek me ernstig aan begon weer te hoesten. "Kom, laat me je naar bed brengen." Zei ik.

Tegen de avond dacht ik aan het leven dat we nu hadden. Ja, ik was weliswaar weer veilig maar voor hoelang?

Ik telde hoeveel geld ik over had en legde de kleine stapels goed weg. Ma hoefde hier echt niet achter te komen. Ze zou zich alleen meer zorgen maken als ze dat al niet deed..

De volgende dag stond ik vroeg op en maakte de medicijnen klaar voor mijn moeder. Ik liep naar haar toe en gaf haar wat te eten en de medicatie. "Douchen?". Vroeg ik. Ze keek me aan met half slaperige ogen en forceerde een glimlach. "Je lijkt op hem." Zei ze ineens. Ik keek haar verbaast aan. "Opa, mijn vader." Zei ze ineens. Ik knipperde met mijn ogen en mijn glimlach vertrok. "Ma.. zal ik je helpen douchen?". Vroeg ik. "Nee lief. Vandaag niet. Dank je wel." Zei ze. Ik stond meteen op en verliet de slaapkamer.

Ik wilde op beide familieleden niet lijken. Ik haatte ze allemaal. Stuk voor stuk. Één voor één. Het was een belediging wat ma zei maar boos was ik niet. Ze miste haar familie dat begreep ik heus wel. Alleen waar zijn ze nu?

Waar zijn haar twee broers die het goed hebben? Waar is haar schoonzusje Samra die amper langs het ziekenhuis was geweest en die twee oude smurfen van haar ouders ook? Ze kwamen mijn moeder alleen maar beledigen en vetrokken door me te kleineren met een envelopje geld en een ziekelijke opmerking.