Haar naam is Sophia

Deel 17

"Er komt een moment dat je haar toch echt moet accepteren ma, we zijn getrouwd."

"Weldi, ik sterf liever. Je vader draait zich honderd keer om in zijn graf."

Ik keek naar mijn moeder en trok mijn wenkbrauwen op. Wanneer mijn moeder iets meende werden haar puppilen groot en balde ze haar vuisten. "Ma, je maakt je teveel zorgen en je maakt je te druk. Ze zal zich bekeren als het je daarom gaat." Zei ik terwijl ik naar haar toe liep en haar gebalde vuisten pakte om ze een kus te geven. Ik zag het in haar ogen. Mijn moeder had graag gewild dat ik met een vrouw van dezelfde komaf thuis kwam. Ik kon Christina niet dwingen zich te bekeren en ik kon haar al helemaal niet tot een Algerijnse maken. Wellicht zou dat eerste ooit in de toekomst gebeuren, maar ik ben nu eenmaal ook niet het goede voorbeeld geweest wat mijn geloof betreft. Ik was van God los en sinds een aantal maanden probeerde ik al mijn fouten en gebreken in ieder geval goed te maken. Één ding waar ik afstand van heb genomen is de onderwereld. Hoe vreselijk moeilijk dat ook was, het is te risicovol om in zo'n wereld te blijven.

"Ik kwam even langs om te kijken hoe het met je gaat en ik wilde je vertellen dat ik een nieuw bedrijf geopend heb." Zei ik tegen mijn moeder die nog altijd kwaad naar mij keek. Ze knipperde met haar ogen, draaide zich om en liep weg. Met een diepe zucht pakte ik mijn vest en liep ik de voordeur uit. Ik hoopte dat ma ooit bij zou draaien en Christina zal accepteren, maar ik betwijfelde dat enorm.

In de auto werd ik gebeld door mijn neefje. Zodra ik zijn naam zag drukte ik hem weg en reed ik naar mijn bedrijf. Ik had een andere doel voor ogen en Adil hoorde daar niet meer bij. Niet sinds hij me al een tijd voorgelogen heeft.

1 jaar geleden.

"Safi? Dus je kapt ermee?".

"Ja ik moet wel. Adil ik wil me focussen op andere dingen." Zei ik.

"Je kan er niet zomaar mee stoppen Badr. En onze connecties? En al die mensen die jou vertrouwen? Niemand zal wat van mij afnemen als jij hiermee stopt."

Ik keek hem aan en gebaarde hem te gaan zitten. "Adil, ook jij moet ermee stoppen. Ik heb het niet alleen over mezelf. Je bent mijn neefje en zolang jij in deze onderwereld blijft zal ik me altijd zorgen maken snap je dat?". Adil trok zijn wenkbrauwen omhoog en schudde lichtjes zijn hoofd. "Wat moet ik dan? Ik ben niets anders gewend." Zei hij.

"Doe niet zo belachelijk. Ik ga verder met het zakenleven en ik zal binnenkort mijn eigen bedrijf weer openen. Je kan bij mij komen werken." Adil trok zijn mondhoek omhoog en keek weg. "En dan die kantoormentaliteit aannemen? Ik ben niet zo neef. Dat weet je." Zei hij.

"Het is in ieder geval minder risicovol als wat we nu doen of niet? Ooit loopt het een keer mis en dat wil ik mezelf en jou besparen." Adil humde wat en keek me weer aan. "Zeg trouwens, waar is je vriendin? De laatste keren dat ik je zie ben je alleen. Heb je eindelijk je draai gevonden?". Vroeg ik. Hij moest glimlachen maar zijn ogen stonden ernstig. "Ze is weg." Zei hij.

"Weg als in wat?". Vroeg ik puur uit nieuwsgierigheid. Niet dat het me interesseerde wat Adil met die vrouw had gedaan. Ze was een blok aan zijn been en ik merkte dat zijn klussen hierdoor in gevaar kwamen. Neem de Roemeen als voorbeeld. Één van onze grootste klanten en nu halen ze hun product ergens anders vandaan alleen maar omdat mijn neefje ergens anders mee dacht in plaats van zijn hersens.

"Weg als in verdwenen. Weg gelopen." Zei hij. Ik tikte met mijn vingers op het bureau. Als hij loog, zag ik dat meteen. En iets zegt mij dat er meer aan de hand is dan dat hij wil toegeven. Goed, ze was weg. Dat was het belangrijkste.

Hij schoof naar achteren met zijn stoel en stond op. "Ik ga ervandoor." Ik knikte alleen en keek hem na toen hij de deur uitliep. Na wat gepieker pakte ik mijn mobiel en belde ik Kevin die vaker met Adil optrok dan met mij. Maar hoe dan ook, ik blijf zijn baas. Een uur later verscheen hij voor mijn neus en ik gebaarde hem te gaan zitten.