Haar naam is Sophia

| Deel 19

"Sophia? Je bent helemaal bleek. Gaat het wel?". Ik keek naar mijn collega die me ingewerkt had. Met moeite liep ik terug naar mijn kantoor en zodra ik zat achter het bureau tuurde ik minutenlang voor me uit. "Eh nee, nee.. het is me eerste dag. Het is allemaal zo spannend." Zei ik terwijl ik er een neppe glimlach uit perste. "Ja dat klopt, mocht je hulp nodig hebben, ik ben er tot vijf." Zei hij. Ik knikte langzaam en bedankte hem.

"Heb je trouwens Badr al gesproken over dat nieuwe project?" Vroeg hij. Zodra hij zijn naam zei kreeg ik een shock door mijn hele lichaam. "Nee. Nee nog niet." Stamelde ik. Robin fronste zijn wenkbrauwen en keek me vragend aan. "Oh, ik dacht dat, dat de reden was waarom hij je nog even appart wilde spreken." Zei hij. Ik herpakte mijzelf heel gauw voordat mijn angst en gestamel me nog zou verraden. "Oh, ja dat. Eh ik kreeg alleen advies voor het project maar we zijn er nog niet officieel aan begonnen." Loog ik. Robin glimlachte even en stak zijn duim op. "Als er wat is.." zei hij terwijl hij richting de deur liep. "Ja, is goed. Dank je wel." Zei ik met een glimlach.

Toen hij de deur uit was nam ik een diepe zucht en probeerde ik te relativeren wat ik zou kunnen doen. Ik zou weer moeten vluchten alleen hoe lang zou het duren eer hij me zal vinden? Ik kon notabene nu opstaan en weglopen, maar mijn benen leken van beton. De tranen schoten weer in mijn ogen en ik moest alleen aan zijn woorden denken. Hij wilde me geestelijk kapot maken? Hoe? De vraag hoe hij erachter was gekomen deed er niet eens meer toe. Hij had mij gevonden en op wat voor een manier nog wel.

Hier blijven was ook geen optie. Ik weigerde op te draaien voor de fouten van mijn vader! Maar hoe moest ik dit in hemelsnaam aanpakken? Ik had het gevoel alsof er geen oplossing was om mijzelf uit deze hel te redden. Verdoemd in de handen van een drugsbaas die mij mentaal kapot wilde maken. Was ik mentaal al niet kapot gemaakt? Dat ik een jaar verder ben wil niet zeggen dat ik mijn trauma's vergeten was en verwerkt had. Ik had nog steeds nachtmerries en zag dan een boze Salih voor mij staan en zo kon ik nog wel even doorgaan. Buiten adem en badend in het zweet werd ik dan wakker en keek ik om me heen of ik echt nog wel veilig was. En toen ik eindelijk dacht dat ik veilig was liep alles in de soep. Van alle plekken moest ik hem uitgerekend hier tegen komen. Ik vergeet nooit de dag dat hij me achterliet in de klauwen van Salih. Als Adil het niet was zou ik amper hier zitten. Achteraf was alles dus voor niets geweest wetende dat de grootste bron van alle ellende mijn werkgever is.

Het nadenken en gepieker zorgde ervoor dat ik hoofdpijn kreeg en zelfs duizelig werd. Ik klapte uiteindelijk de laptop dicht en stond langzaam op om naar huis te gaan. Hier werken was een onbegonnen zaak. Net toen ik mijn tas wilde pakken hoorde ik iemand kloppen. Iemand van personeelszaken stak haar hoofd door de deuropening en zwaaide met wat papieren. "Je contract" Zei ze. "Het lag op mijn bureau en je was het vergeten op te halen." vervolgde ze. Ik perste er een neppe glimlach uit en nam het contract aan. "Dank je wel voor het brengen." Ze glimlachte en liep toen weg.

Ik ging even zitten en nam het contract door. Er stond inderdaad geen proefperiode bij wat vrij appart was. De voorwaarden waren niet anders dan gewoonlijk en bij het laatste blaadje zag ik toch ineens een voorwaarde staan die niks te maken had met dit werk. Mijn mond viel van verbijstering open..

47. S. (Sophia) Naciri verklaart hierbij dat zij verantwoordelijk is voor het verduisteren van een bedrag van wel tweehonderdvijftigduizend euro. Zij claimt hierin de enige schuldige te zijn en alleen gehandeld te hebben. Mevrouw Naciri is zich ervan bewust dat zij een misdrijf heeft gepleegd en de straf zal accepteren zoals deze staat in het wetboek artikel 321;

'Hij die opzettelijk enig goed dat geheel of ten dele aan een ander toebehoort en dat hij anders dan door misdrijf onder zich heeft, wederrechtelijk zich toeëigent, wordt, als schuldig aan verduistering, gestraft met gevangenisstraf van ten hoogste drie jaren of geldboete van de vijfde categorie'