Haar naam is Sophia

Deel 7

Ik werkte inmiddels al twee maanden voor dit bedrijf. De woorden van Ami liet ik varen en vervaagde in mijn gedachten. Soms betrapte ik mezelf op de gedachte dat Ami misschien zelfs jaloers was op de jonge vrouwen zoals zij ze noemde omdat ze aandacht kregen. Ami was onzichtbaar, maar ze maakte zichzelf ook erg onzichtbaar. Ze kwam soms mopperend kantoorruimtes in en klaagde steen en been over van alles en nog wat. Misschien heeft haar privé situatie er ook mee te maken. Het is niet niks waar zij doorheen moest. Wat mijn privé betreft, dat hoefde niemand te weten. Maar dan ook niemand.

"Zo Sophia? Is het niet?". Hoorde ik achter mij. Ik draaide me om en zag de assistent van de directeur staan. George. Meestal was het alleen een knik die hij me gaf als hij me zag. Zo groette hij veel mensen, ik was niet de enige. Het was al zes uur geweest en het was vreemd om hem hier nog te zien. Maar goed, alles kan natuurlijk uitgelopen zijn. "Goedenavond." Zei ik. "Goedenavond." Antwoorde hij terug. "Heb je het nog naar je zin?". Vroeg hij.

Wat was dit? Een verhoorgesprek?

Ik had een maand geleden een afspraak met de vrouw waar ik de sollicitatie gesprek mee heb gehad, ik was tevreden en blijkbaar dit bedrijf ook. Kwam hij het dubbel checken? Het is immers een hoge pief hier..

"Eh ja hoor,.." antwoorde ik. "Goed." Zei hij. Ik realiseerde me dat ik in een ruimte bezig was waar hij eigenlijk niets te zoeken had. "Je haarkleur. Is het bruin? Donkerbruin?". Vroeg hij terwijl hij langzaam naar mij toe liep. "Eh bruin gewoon." Zei ik. Elke vezel in mij stond ineens recht overeind. Wat was dit voor een rare vraag?

"Ah ja, ik zie het met het licht zo erop." Zei hij. Ineens hief hij zijn hand op en pakte een plukje haar op die langs mijn gezicht gevallen was. "Bruin inderdaad." Zei hij. Hij begon zich ineens nogal eng en zeer onprofessioneel te gedragen. Ik deed daarom een stap naar achteren en hij deed een stap naar voren. "Wat.. wat doet u?". Zei hij.

"Ach schei uit. Je werkt in de schoonmaak. Vrouwen als jij zitten in geldnood. Hier...". Zei hij. Hij pakte ineens zijn portemonnee en haalde er een briefje van vijftig uit. "Kijk eens.. mooi hè?". Zei hij terwijl hij het briefje voor mijn neus hieldt. "Wil je het hebben?". Vroeg hij ineens.

Hij gedroeg zich ineens erg vreemd.

"Ik.. hoef het niet." Zei ik.

"Ik hoorde dat Marokkaanse vrouwen lekker kunnen....". Hij stopte met praten en pakte er een briefje van twintig bij.

Ik duwde hem opzij en rende naar de deur. "Als je het ook maar in je hoofd haalt om dit te melden.." Zei hij. Ik had tranen in mijn ogen en rende de ruimte uit. Met een bonkend hart stond ik buiten naar lucht te happen. Toen ik ineens zijn gedaante ook buiten zag komen lopen verstopte ik me achter een bos struiken.

Hij was aan het bellen en het leek alsof er niks was gebeurt.

"....ja.. jazeker...Nicole dat weet ik. Ik ben zo thuis. Zeg komen de kleinkinderen ook eten?".

Het gesprek werd minder verstaanbaar en hij stapte in en reed weg. Vuile klootzak heeft nog kinderen én kleinkinderen. Ik werd misselijk van dit hele gebeuren en kon niet bevatten wat ik zojuist had meegemaakt. Althans natuurlijk heb ik ergere dingen meegemaakt maar dit baantje betekende alles voor mij totdat ik iets anders gevonden had! Wat nog steeds stroef ging trouwens dus ik moest wel blijven werken hier!

De daaropvolgende dagen zag ik hem gelukkig nauwelijks. Maar toen was het nieuws tot mij gekomen dat zijn vrouw overleden was. Dat was de reden van zijn afwezigheid. Twee weken later verscheen hij weer. Ochtenden waren geen probleem maar de avonden waren een ander verhaal.

Tijdens een avonddienst pakte ik de lift naar een andere afdeling toen de lift ineens stopte. Iemand zou meeliften en wie diegene was, was George.

"Ha! Fatima! Wat een toeval." Zei hij.