Haar naam is Sophia

Deel 2

Ik heb echt vaak gedacht om de benen te nemen Wegwezen Sophia!

Maar de enige persoon die me hier hieldt was mijn moeder. Voordat ze ziek werd was ik zo boos en teleurgesteld in de vrouw die met de meest afgrijselijke man van de hele wereld is getrouwd. Zwanger of niet, zo'n leven zou geen enkele persoon moeten hebben. Ik gaf ma vaak de schuld van dit alles. God, hoe vaak heb ik haar de schuld gegeven dat mijn vader door haar een junk is Als je mij had laten gaan ma, zat je niet deze positie!!

Ik heb dit zovaak gedacht en ook hardop gezegd en geschreeuwd tegen haar.

Toen ze ziek werd veranderde alles. Pa kan amper voor zichzelf zorgen laat staan voor mijn moeder. Hij heeft nooit voor haar gezorgd noch voor mij. Het geld dat ma kreeg van de uitkering ging linea recta naar drugsdealers.

Waar zijn opa en oma? de ouders van pa en ma in dit verhaal? De ouders van mijn vader wonen in Marokko. En de ouders van mijn moeder zijn allang al overleden. Ik vervloekte ze allevier. Hoe kon je je eigen dochter vragen met een junk te trouwen? En ook hier geldt, zwanger of niet.

Soms gaf ik mezelf de schuld. Wat zeg ik? Ik ben de schuldige in deze losgeslagen huwelijk! Als ma nou doorgezet had, was ik er niet en had ze wellicht nu een ander leven. Een fijnere leven met een lieve man die haar wel waardeert en haar wel gelukkig zou maken..

"Trek je kleren uit!".

Ik schrok en verstijfde. Voorzichtig draaide ik me om en zag ik hem staan. Hij wankelde mijn kant op en keek me aan. "Ik... ben het Sophia." Zei ik. Hij kneep zijn ogen goed dicht en moest ineens hard lachen. Hij was ladderzat en zo dronken dat hij het verschil tussen een meisje van plezier en zijn eigen dochter niet eens uit elkaar kon houden. De smeerlap.

"Het eten staat op tafel." Zei ik. Hij liep naar me toe en greep me bij mijn keel. "Mij maak je niet gek!" Snauwde hij. Hij pakte mijn hand en trok me naar de huiskamer. Daar waar ik zijn avondeten stipt om half zeven neer had gezet op tafel en twee koppen sterke koffie. Precies zoals hij het wilde. "Eet!!". Zei hij terwijl hij de vork pakte en voor mijn gezicht hieldt. "En drink!". Snauwde hij erbij.

Ik fronste mijn wenkbrauwen en begreep dit gedrag niet. Dit was weer eens totaal nieuw voor mij. Maar ik deed wat hij wilde. Na een hapje en slokje koffie van uiteraard beide kopjes verscheen er een korte glimlach op zijn gezicht en ging hij pas zitten.

Bij het zien van zijn halve, zwarte gebit moest ik dat ene stukje wortel er bijna uit kotsen. Ik liep langzaam weg de huiskamer uit maar zodra ik eruit was rende ik naar mijn moeder. Ze lag te slapen en had gelukkig niks mee gekregen van zijn geschreeuw.

Een uurtje later liep ik naar de huiskamer om op te ruimen. Hij had niets aangeraakt. De koffie deed hij bij het eten en maakte er een goor prakje van. De kopjes lagen op de grond en hij lag blijkbaar stoned met zijn ogen dicht op de bank. Of hij was in slaap gevallen, hoe dan ook, het interesseerde me niks.

Net toen ik wilde opruimen ging de bel. Ik keek verbaast en vroeg me af wie er om half negen in de avond voor de deur zou staan. Ik liep naar de voordeur en dit keer werd er hard geklopt. Te hard als je het mij vraagt.

"Wie is daar?"

Ik kreeg geen antwoord terug maar ik hoorde mijn moeder mijn naam roepen. Snel liep ik naar haar toe en zag ik dat ze haar ogen open had. "Niet open doen Sophia. Niet open doen." Zei ze. Ik knikte en liep naar haar toe om haar een slokje water te geven. Na de zoveelste gebonk op de deur liep ik naar mijn vader die altijd nog languit op de bank lag.

Langzaam liep ik weer naar de voordeur en schrok ik op.

"Hey eikel, we weten dat je thuis bent. Doe open!". Zei een mannenstem. Ik schrok en deinste achteruit. Hij zocht mijn vader? Ik hoorde hem praten en mijn hart begon nog sneller te slaan nu ik wist dat hij niet alleen was. "Doe open anders trappen we je deur in!".
Ik wist niet wat ik doen moest en hieldt een hand voor mijn mond. Wat moest ik nu??