Haar naam is Sophia

Deel 1

"Sophia, wat je doet is niet zo slim en echt impulsief."

Met een diepe zucht staarde ik naar mijn docent. "Je hebt alleen maar goede cijfers. Je bent een voorbeeldige student. Wij begrijpen dit niet." Zei hij. "Wij?"

"Ja, uh je andere docenten." Ik zag een flinke teleurstelling in zijn blik en dat begreep ik ook. Ik studeerde bedrijfskunde. Lang was ik aan het twijfelen of de medische wereld niet iets voor mij was, had ik dat maar gedaan bedenk ik me nu ineens. Dan had ik tenminste de kennis en kunde om beter voor mijn moeder te zorgen..

Twee weken geleden was de oorzaak waarom ik nu besloten heb te stoppen met leren. Of zeg maar gerust, te stoppen met leven. Nu leefde ik al in een enorme donkere put, maar met het nieuws over mijn moeder werd die put gedicht met mij erin. Ik kon niet adem halen en soms betrapte ik mezelf dat ik dat niet eens meer wilde.

Mijn moeder heeft drie jaar geleden al te horen gekregen dat haar longen niet deugen. Ze hoestte veel, was vaak ziek en kon niets eten en drinken. Na een grondige onderzoek kwam aan het licht dat ze een voorstadium van longkanker had.

Longkanker? Het eerste wat ik toen zei was "Je rookt amper." Ze keek me enkel aan met haar droevige ogen. "Maar je vader wel." Natuurlijk, mijn vader. De junk van heel Almere. Als het al niet van heel het land is. "Maar ik denk niet dat het door je vader komt lief. Passief mee roken is erger dan zelf roken. Ik weet het, maar ik heb gewoon pech." Zei ze toen.

Eerlijk? Ik geloofde er geen bal van. Het is jammer dat hij niet ziek was. Waarom moest mijn moeder die rotziekte nou krijgen? Als er iemand was die het verdiende was hij het namelijk wel. En of het echt door het roken kwam was natuurlijk nog maar de vraag. Ik haatte mijn vader met elke vezel in mijn lichaam, dus de schuld van deze ziekte krijgen kon er ook wel bij.

Ik mocht er niet zijn van mijn vader. Mijn vader heeft mijn moeder leren kennen toen ze beide nog studenten waren. Oh, ze kende ook leuke tijden hoor. Ma vertelde me verhalen over hoe hij haar versierde, en dat hij de knapste jongen van de school was. Als ik nu aan hem denk geloof ik er geen barst van. Ma praatte dan zo geweldig over hem dat ik er misselijk van werd, maar ergens leek ze dat stukje 'geluk' die ze had destijds te willen benadrukken. En misschien probeerde ze daarmee te zeggen dat 'ook zij gelukkig was geweest'.

Geweest ja, goed gedacht en goed gezegd ma..

Mijn moeder raakte zwanger doordat mijn vader niet met zijn flikken van haar kon afblijven. Ze waren amper getrouwd. Je zou het gewoon een verkrachting kunnen noemen. Ma kreeg namelijk altijd flinke tranen in haar ogen en leek dan alleen voor zich uit te kijken als ze het daarover had. Want vanaf dat moment is het leven voor haar anders gelopen dan ze had gewild.

Ik moest weg. Pa wilde willens en wetens dat ma mij zou aborteren. Hij heeft iedereen verteld dat ZIJ aanstalten heeft gemaakt en niet hij. Ik stond dus ook op het punt om met een zuigslang uit de baarmoeder van ma eruit gezogen te worden. Totdat ma het licht zag en meteen de boel afblies.

Een paar weken later confronteerde mijn moeder hem met het nieuws dat ik er nog steeds was en hij draaide natuurlijk door. Wie ook door draaide waren hun ouders. Ma wilde niet alleen voor mij zorgen aangezien pa heeft bijgedragen aan dit hele 'probleem'. Oplossing? Trouwen! Vanaf toen ging het mis..
Pa ging steeds meer om met louche figuren, werd steeds verslaafder, gokte het geld weg en kreeg woedeaanvallen. Ma kreeg de schuld, ik kreeg de schuld. Iedereen had schuld, behalve hij.

"Sophia?"

Ik schrok op uit gedachten en keek hem aan. Langzaam schudde ik mijn hoofd en stond op. "Nee." Zei ik. Hij zuchte diep en stond ook op. "Het is weer terug..". Zei ik. Hij fronste zijn wenkbrauwen en keek me vragend aan. "De kanker. Bij mijn moeder. Het is ernstig dit keer en ze zeggen dat ze niet lang heeft." Zei ik.