Haar naam is Sophia

| Deel 10

"Je hebt mijn deal verpest..".
Ik keek hem aan en Adil staarde voor zich uit.

Met een zucht stond hij op en keek hij me aan. "Morgen.....".

Ik onderbrak hem meteen. "Ik doe morgen niks." Zei ik woest. "Vermoord me maar. Of anders doe ik het zelf wel."

Hij spande zijn kaaklijn en liep toen weg. "Misschien doe ik dat wel..". Zei hij.

Ik hoorde hem ergens rommelen en even later kwam hij terug. Hij had een mobieltje in zijn handen en keek me aan. "Vijfduizend is meer dan genoeg voor jou." Zei hij.

"Wat ga je doen?". Vroeg ik. "Wat ik vanochtend had moeten doen. Je meteen lozen." Zei hij. Ik schudde mijn hoofd en keek hem aan. "Doe het niet. Adil alsjeblieft...". Mijn ogen werden glazig en ik veegde mijn tranen weg. "Ik wil je niet meer in mijn buurt hebben." Zei hij.

"Laat me dan gaan. Ik ga werken en ik geef je je geld wel." Zei ik met tranen in mijn ogen.

"Het gaat me niet meer om het geld pop. Het gaat mij nu om iets anders. Om je te laten boeten voor wat je vandaag gedaan hebt." Zei hij.

"Hoe kun je het over je hart krijgen om mij aan die dikke vetzak te verkopen! Hoe!". Schreeuwde ik.

"In dit wereldje heb je geen hart wijsneus." Zei hij terwijl hij voor mij kwam zitten.

"Ik heb niemand meer. Ik heb helemaal niemand meer. Geen ouders, geen familie, geen huis want daar heb jij voor gezorgd, ik heb geen werk. Ik heb niks!! Ik heb alleen... jou." Zei ik met tranen in mijn ogen.

Hij keek me ineens verbaast aan. "Wat probeer je te doen? Medelijden kweken?". Zei hij.

"En wat schiet ik daarmee op? Jij doet toch wat je wilt en zoals je al zei en zoals je mannen hebben gezien, ik heb niks!" Zei ik.

Hij zweeg en keek weg. Toen pakte hij zijn telefoon en belde hij iemand op.

"Badr." Klonk het aan de andere kant.

"Ik ga akkoord voor die vijf." Zei Adil. Ik schrok en keek hem aan. Hoofdschuddend smeekte ik hem het niet te doen.

"Nee neef. Geen interesse meer." Zei de Man aan de andere kant van de telefoon. De blik van Adil veranderde en hij hing op.

"Shit!!"

"Shitt!!!".

Hij schreeuwde hard en gooide de salontafel omver. Ik schrok er zo van en stond meteen op.

Adil liep naar mij toe en greep me bij me arm. Hij trok me mee naar een kamer die helemaal leeg was op één bed na. Toen duwde hij me erin en deed de deur dicht.

Stilte. Althans.. niet ik. Ik hoorde mezelf huilen en snikken. Het heeft uren geduurd eer de deur werd open gedaan en hij in de deuropening stond.

Moest ik weer mee? Zou de derde poging dit keer iets uithalen? Wat was hij plan en in wat voor verschrikkelijke wereld was ik terrecht gekomen? De laatste uren leken mijn lichaam en brein op de automatische piloot te zitten. Had ik hem ter plekke neer moeten schieten? En dan? Mijn hemel, schieten? Ik wist amper hoe je dat deed! Ik blufte maar wat! Het enige wat ik wilde was weggaan!

Adil had iets in zijn handen en toen hij dichtbij liep zag ik dat het een bordje was. "Eet..". Zei hij alsof ik een te magere hond was die voor zijn volgende poging tot verkoop opgelapt moest worden.

Hij legde het bordje neer waar een broodje op lag en een flesje water. Toen verdween hij weer.

Ik raakte het niet aan want ik dacht aan mijn vader gek genoeg. De dag dat ik zijn eten moest voorproeven omdat hij bang was dat ik hem zou vergiftigen. Wie weet wat Adil daarin heeft gedaan om me in ieder geval onder zeil te krijgen. Dood wilde hij me niet hebben anders had hij allang de trekker over gehaald.