ආදරේට රාගය එකතු උනාම වටිනාකම වැඩි වෙනවා වගේම... ඕනම අමනාපකමක් අමතක කරවන්නත් රාගයට පුළුවන්....
දිල්ගේ ජිවිතේ මොවන්මි වෙනුවෙන් කිසිම හැගීමක් ඉතුරු වෙලා නෑ.....
අංශුමාත්‍රයක් ගානේ යසසි වෙනුවෙන් කැපවෙලා ඉවරයි....හරියට මල් පොහොට්ටුවේ ඉදන් ඒ මල පිපිලා පරවෙලා යනකම් මලට තනිරැක්ක නටුව වගේ.....
දිල්ගේ ඇට්ටේරියා මල තාම පිපෙන්න හිතලා වත් නැති මල් පොහොට්ටුවක්‌.... ඉතින් ඒ පොහොට්ටුවේ ආඩම්බරකම්....හිතුවක්කා රකම් දිල්ට දරාගන්නම වෙනවා....
ඒත් දන්නවද ගොඩක් මල් බලන්නෙම නටුවෙන් ගිලිහෙන්න....එහෙමත් නැත්තන් කවුරු හරි ඒ මල් නෙලාගන්නවා....මලක් නැති නටුවක් මොකටද...
ජිවිතේ ඉස්සරහට යන්නේ අපි තොරගන්න දේවල් එක්ක...
" දැන්... හරිද ම්ම්ම්ම්.... මයේ අම්මට මාව හපලා ඇති උනාද... "
" මදිලේ මඩාලෝ... ඒ උනාට උයට්ට උලා වෙනානෙ.... "
" ස්වපනා... අපිට පුංචි බබෙක් ඉන්න කාලෙක... තමුසේ වගේම හුරතල් වෙයි නේද.... "
" අපිට... පුංචි බබෙක්.... "
" ඔව්... තමුසේ වගේම පිරිලා බෝල ගෙඩියක් වගේ බබෙක්... "
" ඒ උනාට මදාරා.... ඔයත් කෙල්ලෙක් මාත් කෙල්ලෙක්.... රත්තරන් අපිට කොහෙන්ද පුංචි පැටවූ ලැබෙන්නේ... "
" කොහෙන්හරි.......අපි ගේමු..''
'' කොහෙන්ද... අපි බබාලා ගේනනෙ... කියන්නකු.. "
"අපි........රෝස.........කැලෙන්...... රෝස කැලෙන් ගේමු..."
" බිලද අනේ ඔයා.... "
" බබී.... මේ ලෝකේ ඕන තරන් අම්මා.... අප්පච්චි... නැති ළමයි තනි වෙලා ඉන්නවා...ආදරයක් නැතිව... අපිට පුළුවන් එයාලට අම්මලා වෙන්න..."
" ඇයි... මදාරා අම්මා තාත්තා ඉදලත් ආදරේ ලැබෙන්නේ නැති ළමයි... හරියට මන් වගේ... "
" මගේ මැණිකට මගේ ආදරේ මදිද... "
" කල්පයක් සෑහෙන්න තරන් ඔයාගේ ආදරේ මට දැනෙනවා.... "
" කව්ද.. මේ නෙතුවගේ කල්පයා...''
'' ඇත්ත කියනව... බීවද... "
