'' ම්ම්ම්.... පේමට් එක ඔන්ලයින් තමා වෙන්නේ... පාස්සල් එක ඕන තැනට එයි... "
අන්ඩවඩ් එකයි බිස්නස් ෆීල්ඩ් එකයි පොලිටිකලුයි කොහොමත් එක බඩ වැල කඩන් ආපු සහෝදරයෝ වගේ...
ඉතින් පුංචි පුංචි ඉල්ලීගල් අත් උදවු ඕන තරන් මේ ෆීල්ඩ් තුනේ වෙනවා... ඒ පුංචි අත් උදවු වලින් කොච්චර දුර‍ට එයාලගේ කනක්ෂන් එක තියන් යන්න ඕනෙද කියලා තීරනේ වෙනවා....
ඒත් දිල් වගේ 18 ක්‌ වත් නොවිච්ච කෙනෙක් මේ දේවල් වලට ජෝඉන් වෙන්න තීරණේ කරපු එක ගැන දිල් උනත් සමහර වෙලාවට පසුතැවෙනවා...
සමහර ගත්ත තීරණ නිසා ආපිට හැරෙන්න බැරුව අපි අසරණ වෙනවා... ඒත් ඒ තිරනේම හිටියා කියලා ප්‍රශ්නයක් නොවෙන්නත් පුළුවන්.....
දිල්ගේ ජිවිතේ තිබ්බට වඩා දැන් නිදහස්... මේතු කීවා වගේ එයාගේ අතීතේ යසසිට කිවට පස්සේ හිත නිදහස් වෙලා ගියා...තාමත් ඒ කියපු දේවල් වගේම යසසිගෙන් ලැබුණු රියැක්ෂන් එක ගැන දිල් හිතනවා.. හැබැයි දැන් දිල්ගේ හිත නිදහස්...
"ඉතින් තව කොච්චර කල් ඉන්න ඕනෙද ඔය දේවල් හිර කරන්... "
" එහෙනම් අහන් ඉන්නවද.. "
" අනිවාර්යෙන්ම... "
" හරියටම මට 13 දී ඒ කියන්නේ 8 දී... අපි තුන්දෙනා කැඩෙට් කරන්න ගත්ත මුල් කාලේදී...
අපි මුලින්ම කැඩෙට් කරද්දී හිටිය සාජන් 11 වසරේ අවුරුදු 3 ක්‌ වැඩිමල්... එයාගේ හොදම යාළුවා මොවන්මි ටශීයා..
" ආන් මොවාන්මි අක්කා.. "
" ඉතින් දැන් තො පෙන්නනේ.. මාර ලොකු කමක් නෙ තියන්නේ එයාගේ.. "
'' නෑ නිකන් පෙන්නුවේ.. එයා ඉතින් හැමෝගෙම අරයනේ... "
" කව්ද අනේ අරයා කියන්නේ... "
ඕන් අපේ පොඩි ඒකි නෙතු මොකුත් දන් නෑ තාම...
" ක්‍රෂ් එක!
" ඒ උනාට මන් කැමති කල්පය්යට විතලයි හලෝ... "
" ඉන්නකෝ නෙතු මන් අම්මට කියන්න... තාම ඔයා ලොකු ළමයෙක් වෙලත් නෑ හරිද.. "
" එකට ඉපදිලා ඔයානේ මාව මග දාලා ලොකු උනේ.. "
" අනේ තොපි දෙන්නට පිස්සු... "
