Tutku ve Dans: Vera

53

OY VE YORUMLARINIZLA DESTEK OLURSANIZ SEVİNİRİM.

YILDIZLAR HER ZAMAN PARLASIN.

"Bir sebebe ihtiyacım var, Viktor. Kalmak için bir sebebe." – Vera Vasiliev

(Vera)

Viktor evden ayrıldığında hissettiğim boşluk neredeyse elle tutulur gibiydi. Zihnimde onun kelimeleri yankılanırken, kalbimdeki çelişkiler birbirine karışıyordu. Ne derse desin, ne söylerse söylesin, denemeliydim. Çünkü ondan vazgeçmeye hazır değildim. Henüz değil.

Spor kıyafetlerimi giyerken üzerimdeki ağırlıktan kurtulmaya çalışıyordum. Koşmak... Her zaman zihnimi sakinleştiren, kaostan bir nebze olsun kaçmamı sağlayan bir sığınak olmuştu. Aşağı indiğimde Orrel ve Borya'nın adımlarımı takip ettiğini fark ettim, ama bu kez umursamadım. Bütün gücümle koşmaya başladım, geride bırakamadığım düşüncelerimden kaçmaya çalışırcasına.

Eve döndüğümde Ekaterina beni karşıladı, gözlerinde her zamanki sıcaklıkla birlikte bir şefkat vardı.

"Hoş geldin, sevgili kızım."

"Hoş bulduk." Beni incelerken gözleri endişeyle kısıldı. "İyi misin?"

"Evet." Yalanımın arkasında saklanmaya çalışıyordum ama Ekaterina'nın gözleri her zaman gerçeği görürdü. Yine de konuyu uzatmadı. "Bayan Yulia seni aradı," dedi.

Mahcubiyetin gölgesi üzerime düştü. Viktor zihnimi o kadar doldurmuştu ki, Yulia teyzeyi tamamen unutmuştum.

"Hemen ararım."

"Akşam yemeğini hazırlıyorum. Özel bir şey ister misin?"

"Hayır, teşekkürler Ekaterina."

"O zaman yedide hazır olur."

Odama çıktım. İlk işim Yulia teyzeyi aramak oldu.

"Merhaba Vera."

"Merhaba Yulia teyze. Sizi arayamadım, özür dilerim..."

"Önemli değil kızım. Seni merak ettim. Nasılsın?"

"İyiyim," dedim, ama sesimdeki titrek notaları gizleyememiştim. "Vera, Viktor seni rahatsız etmiyor değil mi?"

Kalbim bu soruyla bir darbe daha aldı.

"Hayır, Yulia teyze. O asla..." Derin bir nefes aldım, kelimeler boğazımda düğümlendi. O bana zarar vermez."

"Belki fiziksel olarak değil, ama seni üzüyor."

Sessizlik içimdeki kırılganlığı daha da belirgin hale getirdi. "Bu durum fazlasıyla karışık."
"Anlatmak istersen her zaman buradayım."

"Teşekkür ederim," dedim yavaşça.

Konuşmayı sonlandırdığımızda telefonuma bir mesaj düştü. Viktor'dan:

"Her adımını izlerken kalbim sıkışıyor, Vera. Sahneye adım attığın anda herkesin seni benim gördüğüm gibi göreceğinden korkuyorum: saf bir ışık... ve tehlikeye açık bir hedef. Seni koruyamamaktan korkuyorum. Ama seni bu dünyada en çok parlayacağın yerden alıkoyamayacağımın da farkındayım. Ve... Senden uzak durmayı bile deneyemeyeceğim, güneşim. Üzgünüm."

Kalbim hızla çarpmaya başladı. Ekrana uzun bir süre baktım, zihnimde dönen binlerce düşünceyle... Ama hiçbir kelime bu karmaşayı ifade edemedi. Duşa girdim, sıcak suyun akışı bile içimdeki kararsızlığı hafifletemedi.