THE RED STRING THEORY

C19

Nyckolette POV

Nang makarating na kami sa bahay ni Fern ay walang tao.

“Nasa business trip kasi ang parents ko.” sabi nito.

Only child sya kaya kaming dalawa lang talaga ang nandoon.

“Ayaw mo talagang sabihin kay Jarren na nandito ka?" tanong nya sa sakin.

Umiling ako.

Ayuko muna.

Kailangan ko ng oras.

Ayuko kausapin sya na galit ako.

Ayuko din syang kausapin dahil baka hindi ko sya paniwalaan.

“Ayuko ko muna dahil baka lumalantong trust issue ko,” natawa ako mismo sa sabi ko.

“Hay nako, yan talaga problema sayo e kahit nasasaktan kana ay nakuha mo pa ding tumawa.” sermon nito sakin kaya napaismid ako.

Life is too short but what makes life even shorter is when you spend your time becoming sad.

“Yung mga damit ko, dito pa ba? Magbibihis muna ako.” sabi ko.

Tumango naman sya.

“Sige magluluto muna ako ng dinner natin.” paalam nito.

Dumeretso na ako sa kwarto nya.

Feel at home talaga ako.

They treated me as a part of their family.

That's what I'm saying that being part of the family is not by blood, but by love and heart.

Naglinis nalang muna ako ng katawan ko dahil may kaunting basa ako ng ulan.

Kamusta kaya sya?

Hinahanap nya din ba ako?

“Ang tanga ko naman. Ako yung nasaktan, ako pa ang nangangamusta.” sabi ko at lumabas ng banyo para magbihis.

Pagkatapos ko ng ginagawa ko ay pumunta na ako sa baba at naabutan ko na naghahain mg pagkain si Fern sa mesa.

“Kumain na muna tayo, Lette. Gutom ako kakahanap sayo. Saan kaba kasi pumunta?” sunod-sunod na tanong nya.

Umupo naman ako sa harap nya at sumundok ng pagkain.

Ngayon lang ako makaramdam ng gutom.

“Bakit hindi mo sinasagot ang tanong ko?” tanong nya ulit.

Umangat ako ng tingin sa kaniya.

Umiling ako.

“Sa tambayan ko.” hindi nya yun alam at kahit lagi nyang tinatanong ay hindi ko sinasabi.

I want that place be my comfort place dahil doon lang ako nagiging mahina.

“Okay, alam ko naman na hindi mo sasabihin kung saan yan kasi ilang ulit ko na tinanong dati kung saan yun eh.” sabi nito.

Nagpatuloy kami sa pagkain. Tahimik lang kami at tanging tunog lamang ng plato ang naririnig namin.

Nang matapos kami ay ako na ang nagpresenta na maghugas ng pinagkainan namin.

Malungkot man ang nangyare sa araw ko pero pasalamat pa din ako na mayroon akong Fern na laging nandyan para sa akin.

*