Hired Killer

Hired Killer Chapter 57

##### Chapter 57 Misery Behind Happiness

Sa isang maaraw at maaliwalas na tanghali, ang mga tawanan at usapan ng mga kaibigan at pamilya ay rinig na rinig sa maliit na bahay ni Yoko. Ang hangin ay napuno ng aroma ng iba't-ibang luto ng pagkain. Nakatayo sa gitna ng lahat si Chocolate habang pinagmamasdan sila. " Isang malaking salo-salo kasama ang pamilya at mga kaibigan. " Nakakatuwa silang pagmasadan, " bulong n'ya. Ngunit sa kabila ng tawanan at kaligayahan sa paligid, may isang malalim na lungkot na bumabalot sa bawat isa.

Tumalikod na si Chocolate, pumunta s'ya sa kwarto ni Yoko. Nakita n'ya itong umiiyak kaya naman niyakap n'ya ito nang mahigpit.

Ang mga mata ni Yoko ay punong-puno ng luha habang nakayakap s'ya nang mahigpit kay Chocolate.

" Hamster please, huwag ka nang umiyak. Mas lalo lang akong nahihirapan at nasasaktan kapag nakikita kitang ganyan, " Faye said, while gently stroking her back so somehow will calm her down.

" Pa 'no akong hindi iiyak? Mamaya, pagkatapos ng salo-salo, dadalhin ka na sa kulungan. Habang buhay kang makukulong, " sagot ni Yoko, habang ang mga luha ay patuloy na umaagos.

" Puwede mo naman akong dalawin do'n palagi. " Sinubukan ni Faye na magpatawa, ngunit ang damdamin ay nag-uumapaw at nasasaktan.

" Anong akala mo sa kulungan, hotel? " nakasimangot na sagot ni Yoko.

" Hamster, when you get tired of visiting me and lose hope that I'll ever be free. I just want to ask you one thing, don't stop yourself from loving someone else. Ayaw kong makulong ka sa isang walang kwentang tao na tulad ko. "

" Bakit ko naman 'yon gagawin? " nag-aalab ang tinig ni Yoko. " Mas okay na magpakatandang dalaga na lang ako kaysa hindi tayo ang magkatuluyan sa huli. "

Nag-flashback sa isip ni Yoko ang mga nagdaang alaala. Ang mga saya sa bawat ngiti at tawanan nila ni Faye. At ngayon, ang mga pagkakataong iyon ay nagiging mga alaala na lamang, sapagkat ang kanyang puso ay puno ng takot sa hinaharap.

" Hindi mo ba nakikita, nandiyan naman si Travis? Nakita ko ang katapangan niya noong sumama s'ya sa amin para iligtas ka. Mas karapat-dapat s'ya para sa iyo, " ang bawat salitang sinasambit ni Faye ay tila matalim na tinik na tumusok sa puso ni Yoko.

" Nakakainis ka! Bakit mo ba ako pinamimigay? Ayaw ko nga sa kanya! Ikaw lang ang mahal at gusto kong makasama habang buhay! " matigas ang kanyang pagkasabi. At sa galit na iyon, hinalikan n'ya si Faye sa labi nang mariin.

Ngunit kahit anong pilit ang gawin ni Faye ay hindi n'ya maitatanggi ang sakit na kanyang nadarama. Isang bagyong pighati ang sumusubok sa kanilang dalawa. Habang magkayakap, pareho silang umiyak, hindi lamang para sa sarili kung hindi para sa kinabukasan na wala nang kasiguraduhan.

Sa labas, ang mga tawanan ay patuloy, ngunit sa likod ng mga ngiti at sigla, nagkukubli ang mga pusong nagdurusa. Ang mga kapatid ni Yoko at Nanay nito maging ang pamilya ni Bubblegum at mga kaibigan nila ay nakakaramdam ng bagay na hindi maipaliwanag. Alam nilang darating ang isang panibagong pagsubok na hindi maiiwasan.

" Hamster, " Faye spoke again. " I know it hurts, but you have to prepare for what's coming next. You also have to accept to continue life even under trials. "

" Pero, walang halaga ang buhay ko kung wala ka, " Yoko replied, each word snarling under scrutiny.

Sa kabila ng mga pangarap at pagsasamahan, tila ang oras ay nagnanais na paghihiwalayin silang dalawa. As friends and family continue to celebrate outside, feelings that cannot be shared become an impossibility to be happy again.

Saan man sila dalhin ng tadhana, ang alaala ng kanilang pagmamahalan ay mananatili. Magiging liwanag sa pagitan ng kanilang mga puso. Ngunit sa huli, ang tunay na tanong ay magkakaroon pa ba ng pagkakataon na muling pagsamahin ang mga pusong naghiwalay o ang bawat luha at hapdi ay magiging alaala na lamang ng ngiti at saya?

***********

Bubblegum was standing in front of the window. Her eyes were focused on the bright sky, but her feelings were depressed by the darkness. Behind her, her beloved Orm was hugging her. Her chin resting on Bubblegum's shoulder, feeling the pain and joy of a love that mattered more than anything else.

" Ngayon lang ako nagmahal nang totoo, tapos ito na rin pala ang magiging katapusan, " Bubblegum said sadly, her voice seemed to be a song containing sadness and longing.

" Huwag kang magsalita nang ganyan, Love. Hindi naman 'to matatapos. Mamahalin pa rin kita. Pupuntahan kita palagi do'n. Dadalhan kita ng mga paborito mong pagkain, " sagot ni Orm, kahit na ang lungkot sa kanyang boses ay mahirap itanggi. Ang mga luha na pilit n'yang pinipigilan ay sumasabog sa kanyang puso, larawan ng isang pag-ibig na sinusubok ng tadhana.

" I'm going to be in prison for the rest of my life. Love, hindi ka ba magsasawa na mahalin ako? " Bubblegum asked, her voice filled with doubt. The future seemed to be a question and each answer began to move in the air.

" Kapag mahal mo ang isang tao, hindi ka naman talaga magsasawa rito, " with a calm voice, Orm shed tears that her mind wouldn't allow. She loved Bubblegum, because she only found true happiness with Bubblegum.

Tumalikod si Bubblegum upang mas maigi siyang masulyapan.
" Napakaganda mo, " aniya, na nagbibigay-diin sa kahalagahan ng kanilang pagsasama. " Mahihirapan ako nitong umalis dahil sobra kitang mamimiss. "

" Ako rin naman, " tugon ni Orm.

" Kung naging normal kaya ang buhay namin, kung hindi kami dinukot ni Great Father noon. Magkakakilala kaya tayo? " Bubblegum asked.

" Oo naman, itinadhana tayo ng Maykapal kaya magkikita at magkakakilala pa rin tayo, " sagot ni Orm nang buong tiwala kahit na ang bawat salita ay tila isang pangakong kay hirap panindigan.

" Mahal na mahal kita, Orm, " sambit ni Bubblegum. Ang tinig n'ya ay umuukit sa kanyang puso.

" Ako rin, sobrang mahal kita, " sagot ni Orm, habang ang kanyang mga mata ay pinalilibutan ng mga luha.

Sa kanilang hapagkainan, imbis na mapuno ng saya ang lahat. Napuno ng katahimikan ang buong paligid. Ang kanilang mga luha ay tila nalalanghap ng hangin, bawat hikbi ay unti-unting lumalakas.

" Bakit ba kayo umiiyak? Hindi ba dapat masaya tayong lahat dito?" Chocolate said tearfully, as her hands held the spoon, but the food seemed tasteless. The tears coming from her eyes started, a collective sob from their group.

" Bakit ba kasi ang sarap nang pagkakaluto n'yo sa pagkain, sa sobrang sarap naiiyak tuloy ako, " Dark said, hiding her feelings behind a smile. But in her eyes, the memories play and think that they will leave and go away.

" Kaya nga, nakakaiyak sa sarap, " sabi naman ni Midnight habang pinupunasan ang mga luha. " Mamimiss ko kayong lahat. " Their sobs mingled, filtered by the love they felt despite the pain.

The dining table was filled with sobs, not because of lack but because of the complexity of their emotions enveloping them. Each tear is like a letter to God, with the belief that despite everything, there is still hope for their hearts to be reunited.

With echoes of smiles and sobs, they all remembered the love that triumphed in the face of the storm. They decided, despite everything, they would not lose hope. A miracle will come, and in their hearts, the fire of love will continue that they can be proud of despite the trials they face.

*********