ROYALTY •|• BxB •|•

Chapter 20: Meet the guardians

Hello hello. İyi ki bölümü erken atacağım dedim. Neyse... 2025'in ilk bölümü... Keyifli okumalar. Love y'all 🤎

~•~•~Elaine Laila Parker~•~•~

~•~•~09.01.2025~•~•~

~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~•~

"Ne düşüneceğimi bilmiyorum Zephyr." dedim yere çökerken.

Abim de yanıma çöktü ve halının üzerine oturarak omuzlarımı sıvazladı.

"Endişelenmekte haklısın Agron, ama kahini dinlemekte bir fayda var. Belki ben yanılıyorum."

Umutsuzca gülümsedim.

"Abi..."

Bakışları hızla gözlerime çıktı. Ona nadiren abi diye seslenirdim. Genellikle ismiyle seslendiğim için şimdi durumun ne kadar ciddi olduğunu kavramıştı.

"Senin hafızanın ne kadar kuvvetli olduğu herkesçe bilinir." diye devam ettim. "Bu sembolleri onun vücuduna kazıyan kişiyi de göz önünde bulundurarak haklı olduğundan eminim."

"Kim ki?" diye sordu abim kaşlarını çatarak.

Yüzümü sıvazladım. Olanlardan elbette kimseye bahsetmemiştik. Daha doğrusu fırsat olmamıştı.

"Tek tek anlatmayayım şimdi. Çünkü çok uzun hikaye. Her kes bir araya gelsin anlatacağız." dedim.

Neyse ki abim sevdiklerine karşı çok anlayışlı biriydi.

"Sen nasıl istersen." dedi uzatmadan.

Minnetle gülümsedim ve kalkıp üzerimi değiştirmek için bir kaç parça kıyafet aldım. Cyrus hazırlanıp gelince vakit kaybetmeden yola çıkmalıydık.

Abim de peşimden ayaklanıp kapıya doğru ilerlerken aklıma gelen ayrıntıyla durdurdum onu.

"Zephyr, Eltaron'u bulamadık dedin değil mi?" diye sordum şaşkınca.

Abim onayla başını salladı.

"Evet de. Nereden aklına geldi şimdi?"

Şaşkınca "İyi de biz onu bulmuştuk. Hatta Cyrus onu öldüresiye dövdü. Elinden zor aldık da askerler sürükleyerek şifacıya götürdüler onu." dedim peş peşe.

Abim başını olumsuzca salladı.

"Her deliği yüz kere kontrol ettik. İzi de yoktu."

Kaşlarım çatıldı.

"O zaman o orospu çocuğunu birileri kaçırdı."

Abimin elleri yumruk oldu ve sertçe önündeki duvara geçirdi.

"Dikkatimizin dağılmasından faydalanmış olmalılar." dedi dişlerini sıkarak.

Öfkeli bakışlarını yere dikti ve arkasını döndü. Ona doğru adımladım ve güç verircesine omuzlarını sıktım. Çenemi omzuna koydum ve yüzünü görmeye çalıştım.

"Kendini suçlama. Sen orduların komutanısın. Muhafız değilsin. Her şeye dikkat edemezsin."

Beni yatıştırmak için gülümsedi ama bunun sahte olduğunu anlayacak kadar iyi tanıyordum abimi.

Onu kendime doğru çevirdim ve bugün ikinci kez abime sarıldım.

Yumruk attığı elini ellerim arasına aldım ve "Kendine zarar verirsen kardeşinden dayak yiyen komutan olarak tarihe geçersin." diye fısıldadım kulağına.