İnsanlardan uzak durmak gerçekten hoşuma gidiyor. Sınavlar çok yoğun ve ben teneffüslerde dahi köşeme çekilip ders çalışmakla meşgulüm. Bu güne kadar öyleydim demek istedim. Bir daha karşılaşmak istemediğim insanlar hala peşimde gibi görünüyor. Bu gün aynı şekilde köşeme çekilmiştim ve ders çalışıyordum. Kafamı bir kaldırdım ki. Amanın. Hala ismini bilmediğim gülme makinesi arkadaş yanımda beliriverdi. Evet evet sanki belirdi yani. Korkudan hıçkırmaya başladığımı hatırlıyorum. Bu çocuğu görünce nedense ya rezil oluyorum ya da şok falan geçiriyorum.
Birkaç gün rahattım ya battı buna kesin. Ben de bu gün çektim karşıma konuştum. ''Kimsin sen arkadaşım? Ya niye durmadan oradan buradan çıkıyorsun? İnsanı delirtme de bir söyleyeceğin varsa söyle. Bir daha da karşıma çıkma!'' diyemedim ben de tabi ki. Biraz daha kibar halini söyledim diyebiliriz. Ve burada da anlamadığım şey şu ki: Çocuk zihinsel özürlü ama normal insanların geldiği okula geliyor. Yok arkadaşım başka bir açıklaması yok bunun! Ben böyle şeyler söyledikten sonra yaptığı tek şey gülümsemek ve tatlı tatlı ''Selam'' demekti. Düşünmedim de değil acaba kelimelerden birini yanlış mı telaffuz ettim diye ama... Yok yani. Yok.
Valla arkadaşı çözememeye devam ediyorum. Böyle devam. Hiç bozma sen. Yakında ne derdi varsa anlaşılır zaten. Şu an arkadaşız gibi bir şey herhalde. Yani ben ancak arkadaşıma o kadar içten gülümseyip selam verebilirim. Bu da demek ki arkadaşız. E bu da kötüye işarettir. Aldım başıma belayı. Bu günün anlamsız sonucu da bu olsun bakalım: Aldım Başıma Belayı. (!)
