''Üzgünüm''
Yine mi ya? Başa mı dönmüştük?
''NEDEN?'' ''Tek bildiğin kelimeler Selam ve üzgünüm mü? Başka bir şey bilmiyor musun sen?
''Ben...''
Başını eğmişti ve ne diyeceğini düşünür gibi bir hali vardı. Tekrar aynı şekilde başladı ve yine ne diyeceğini bilmiyor gibiydi.
''Ben... Seni zor durumda bıraktığım için... üzgünüm...
''Sorun değil! Yeter ki... Yeter ki tekrar karşıma çıkma!
Şimdi arkamı dönmüştüm ve sadece hiç bir şey olmamış gibi yürümeye devam ediyordum. Ama o hala bir şeyler söylüyordu. Şimdi duymam için biraz daha bağırıyordu.
''Üzgünüm! Sana... aşık olduğum için... üzgünüm.''
Olduğum yerde kalmıştım. Artık uğraşsam da adım atamıyordum. Dizlerim daha ileriye gitmemek için direniyor gibiydi. Sanki bedenim kendi kafasına göre hareket ediyordu. Fark etmeden arkamı dönmüştüm ve sadece bakıyordum. Göz kırpmıyordum. Nefes almıyordum. Hareket etmiyordum. Oysa artık konuşmuyordu. Sadece bakıyordum.
''Üzgünüm...''
Fısıldamıştım ve galiba heyecanımı dışarıya yanağımdan sızan gözyaşlarıyla vurmuştum.
''Neden... ben? Peki neden... ben?
Hala fısıldıyordum. Bir yere odaklanmış bakıyordum ve fısıldıyordum. Beni duymuyordu. Açıkçası ben de duyamıyordum. Sanki konuşan kalbimdi ve ses içimden geliyordu. Kalbim mi isyan ediyordu?
''Neden ben?''
