Nefretin Adı : AŞK #Wattys2015

Bölüm 22: Son İstek

Multimedya ~ Ritesh

Zaara'dan...

Az önce Betül ve Ömer Bey'le veda edip uçağa doğru gittik. Tam uçağın önüne gelmişken Anushka ağlamaya başladı. Arjit onun ağladığını görünce,
"Heey! Kızım niye ağlıyorsun?" diyip sıkıca sarıldı Anushka'ya. Ama bu Anusha'yı yatıştırmak yerine daha da ağlatmıştı. Geri çekilirken,

"Şşş... Sadece bir hafta ayrı kalacağız. Senin işleri ben yokken halledebileceğini düşündüğüm için sizin kalmanıza razıyım. Mesela Zaara'ya da kal diyebilirdim ama demedim. Sor bi' niye?" derken tek kaşımı kaldırıp ona bakıyordum. Anushka sormadan ben Arjit yerine cevapladım.

"Çünkü sabahlara kadar çalışabilecek en iyi personeli benim de ondan. Çünkü bensiz hiçbir şey yapamaz. Eminim 'Zaara burada kalırsa ben kimi gıcık ederim?' Diye düşünmüştür. Öyle değil mi Arjit Bey?"

Herkes şaşkınlıkla bana bakıyordu. Ben de şaşırmıştım kendime. Ama bunu belli etmeye gerek yok.

"Sensiz bir şey yapamaz mıyım?" dedi alayla. "Sen yokken de ben bu şirketi layığıyla büyütmüştüm. Ve ha! Kimseyi gıcık etmeyi düşünmedim. Zaten gıcıklar. Ve sen Zaara, haddini aşıyorsun!"

"Ya tamam bari burda yapmayın. " diye araya girdi Anushka. Yatışmasını sağlayan şey kızgınlığıydı.

Ty, "10 dakikaya uçak kalkıyor yerlerinize geçseniz iyi olacak sanırım. Biletler bende haberiniz yok! " dedi.

~~~

Vedalaşmanın ardından yerlerimize geçtik uçakta.
Ty ile uçak biletlerini almadan önce gizli bir buluşma yapmıştım yanyana oturtmamamız için.
Ben 15. Koltukta oturuyordum, Arjit ise 13 de. Özel uçak olduğu için uçak küçüktü. Koltuklar da 2 kişilikti. Cam tarafında ben oturuyordum, yanım boştu. Uçağın diğer tarafında çaprazımda Arjit hayattan bezmiş görüntüsüyle yaşlı bir teyzenin yanında oturuyordu. Uçağın kalkmasına 2 dakika kala yanımda bir kişinin oturduğunu hissettim.
Kafamı sağa çevirince bir adamın oturduğunu gördüm.

Keşke Arjit ile yerleri değiştirip horlayan teyzeyle ben otursaydım. Adam bana kısa süreli bir bakış atıp kafasını arkaya yaslayıp gözlerini kapattı.
Ben de uçakta yapılması gereken en iyi şeyi yapıp gözlerimi kapadım.

~~~

Gözlerimi açtığımda omzumdaki bir ağırlık yüzünden yüzümü kırıştırdım.

Omzumdaki ağırlık?

Yanımdaki adam başını omzuma koymuştu. Onu uyandırmak zorundaydım. Uyandıktan sonra yüzüne asla bakamazdım utançtan. Acaba kaç saattir böyleydik? Arjit bizi görmüş müydü? Arjit e baktığımda o da teyzenin omzuna kafasını koymuş uyuyordu. Uçaktan çıkınca onunla dalga geçmeliydim. Ama önce kendi dalga geçilcek halime bakmalıydım.
"Öhö öhö. " Yok fayda etmedi.
"Ihım ıhım!" Yine tık yok.
Adamın omzunu yana atmaya çalıştım ama birden uyanıp yüksek ses çıkarmasından korktum. Herkesin bana bakmasını istemiyordum.
Kolunu dürttüm.
"Bakar mısınız?"

"Buyrun hanımefendi?" Acaba adam kadın mıydı? Tamam saçmaladım. Adamın gözleri kapalı, bunu demesi imkansızdı.

Etrafa gözlerimi çevirdiğimde hostes bize bakıyordu. Yapmacık bir şekilde gülümsedim.
"Şe-şey su. Su alabilir miyim? "
"Tabii. "

Suyu getirdikten sonra şişeyi verip gitti kadın. Suyu sonra içmek üzere çantama koydum.
Omzumda bir kıpırdaşma olunca adama baktım. Yüzünü kırıştırmış gözlerini açmıştı. Güzel gözlerimizin karşılaşması en son istediğim şeydi. İşaret parmağımla omzumu gösterdim.