Cennet Gibi

2.

Not; Yorumlarınızı bekliyorum 😋😋

"Değişmezsin diyordun da değiştim ben. Şimdi gökyüzünden düşüyorum." Kimin söylediğini bile bilmediğim şarkı benim için yazılmıştı sanki. Az önceki eğlenceli şarkının aksine çalan bu hüzünlü şarkı gece boyu zaten kesilmemiş olan gözyaşlarımı tekrar akıtıyordu. Gerçi mesele şarkıda değildi. Şarkının hissettirdiklerindeydi. Ben burada bir aciz gibi içip unutmaya çalışırken, Eylül ile Kerem'in birlikte olduklarını aklıma getirmesindeydi. İçtiğim her yudum boğazımı yakıyordu. Burnumdan soluduğum hava sanki zehirdi bana. Hissedemiyordum. Acı soluğumu kesiyordu ve ben ne yaptığımı bile bilmiyordum. Bu yaşıma kadar kaç kez alkol almıştım? Kaç kez bir bara gelmiştim? Zamanında bunları sadece onlarla yaparken, şimdi onlar için; tek başıma yapıyordum. Eğer bir an bile akıllarına geldiğimi bilseydim, bu lanet yerden koşarak çıkar yanlarına giderdim. Ama olmuyordu işte. Ben kapana kısılmış gibi yalnızdım. İsyan etmeye hakkım yoktu aslında. Ne olursa olsun yanımda olan bir dostum da vardı benim.

Yağmur. O olmasaydı nasıl dayanabilirdim bu acıya? Kimsesizlik bu derece canımı yakarken, onun yokluğuna nasıl katlanabilirdim? İşte bu yüzden isyan etmeye hakkım yoktu. Allah bana Yağmur gibi bir dost vermişti her ne olursa olsun. Elimde ki bardak sanki tonlarca ağırlıktaymış gibi kolumu ağrıtmıştı. Onu bar masasına koyduktan sonra bakışlarımı etrafta gezdirdim. Birlikte dans edenler. Öpüşenler, sarılanlar hatta daha ileriye gidenler. Bunu nasıl beceriyordu bu insanlar? Kalbim Kerem'de olduğu sürece bir erkeğe bakmak bile rahatsız ediyordu beni. Bu insanlar bu kadar umursamaz olmayı nasıl beceriyorlardı? Belki de mutluluklarının sebebi buydu. Benim gibi her şeyi sırtlanmak yerine, onları bir kenara bırakıp hayattan zevk almaya bakıyorlardı.

Artık kafamı bile taşıyamayacak duruma geldiğimde kafamı masaya yaslayıp gözlerimi kapattım. İçki işe yaramamıştı. Uyku yarar mıydı?

"Canının yandığını biliyorum ve üstüne gelmek istemiyorum. Ama yetmez mi bu kadarı Zeynep? Bugün içip unutacağını sanıyorsun. Her zaman mı bu yola başvuracaksın? Ne olursa olsun Kerem'i de bunun için suçlayamayız. Ben demiştim demek istemiyorum ama sen bunun olacağını bile bile sustun Zeynep. Onu sevdiğini belli edecek tek bir hareket bile yapmadın. O Eylül ile evlenmeseydi bile sen ona olan hislerini asla söylemeyecektin ki. Bu saatten sonra zamanı geri alamayız. Kendini toparlamaya çalışmaktan başka çaren yok." Yağmur'un sesi yaslandığım yerden doğrulmamı sağlamıştı. Yaşlardan bulanıklaşan gözüm ile güç bela bana uzattığı kolunu gördüğümde ona uzanıp koluna girdim. Hiçbir şeye mecalim kalmamıştı. Alkol, kalan bütün direncimi de alıp götürmüştü sanki. Kol kola çıkışa doğru ilerlerken bir bar taburesinde gördüğüm Ayaz'a baş selamı verdim. Karşılık olarak o da baş selamı vermişti. Eliyle yanına gelmemizi işaret etmişti ama ben, saatin geç olduğunu anlatmak için; saatime bir iki kez vurarak ona mahcup bir şekilde gülümsedim. Uzun zamandır tanışmışlığımız vardı ama çok yakında değildik. Kerem'e fazlasıyla yakındı ve bugün düğünlerine de katılmıştı. Gerçi o düğüne Kerem'in arkadaşları katılmıştı sadece. Ailesinden bir kişi bile gelmemişti. Onlarında Eylül'ü sevmediklerini biliyordum.

Evin önüne geldiğimizde Yağmur arabayı park etmeden inip hemen odama çıktım. Üstümdeki elbise yerine rahat şeyler giyip yüzümü yıkadıktan sonra ise tekrar bahçeye inip salıncağa yerleşmiştim. Hava mevsime göre oldukça sıcaktı ve içim bu kadar sıkılırken evde durmak bana iyi gelmiyordu. Yağmur da arabayı park ettikten sonra odasına çıkmış olacak ki, o da üstüne eşofmanlarını giymişti. Yanıma geldiğinde kenara kayarak onun için de yer açtım. Şimdi o oturmuş bende kafamı onun omzuna yerleştirmiştim.

"Bu çok garip bir his Yağmur. Yani şu an onların birlikte olduklarını düşünmek. Boşluktaymışım gibi hissediyorum. Ama bir yandan da canım yanıyor." Saçlarımda dolaşan eli iyice uykumu getirmişti. Gözlerim kendiliğinden kapanırken bilincimin kapanmaması için kendimi zorluyordum.