Cennet Gibi

27.

Not; Geçen bölüme oy veren ve yorum yapan herkese çok teşekkür ederim. Umarım bu bölümü de beğenirsiniz. Yorumlarınızı heyecanla bekleyeceğim. ☺ Herkese iyi geceler dilerim.

Telefonu alıp Emre'ye konum attıktan sonra arabaya yaklaşamadım. Kerem'i kanlar içinde görebileceğim gerçeği beni mahfediyordu. Korku dolu adımlarla arabaya ilerlerken onu belki de son kez nefes alırken göreceğimi biliyordum. Bu öylesine canımı yakıyordu ki tarifi yoktu. Bu güne kadar yaşadığım hiçbir şeye benzemiyordu. Onu bunu yapmaya ben itmiştim. Eğer bir şey olursa bu vicdan azabıyla nasıl baş edebilirdim? Ben Kerem'siz bir dünyaya gözümü nasıl açabilirdim? Eğer sevseydi beni önceden, üzerine titrerdim onun. Şimdi onun katili ben mi olacaktım? Arabanın yanına vardığımda korkuyla gözümü yumdum. Gerçeklerden kaçamayacağımı öğrenmeme rağmen. Ailemi kaybettiğim an gözümün önüne geliyordu. Yine aynı şey olacaktı. Ben yine en sevdiğimi kaybedecektim.

Titreyen göz kapaklarım güçlükle açıldığında öne doğru eğildim. Bu an öyle bir andı ki Kerem'e karşı bütün kırgınlıklarım yerini saf bir acıya bıraktı. Her şeye rağmen güçlüydü o. Nasıl bu hale gelirdi? Ben onu sevmeye kıyamazken benim önümde bunu nasıl yapabilmişti? Giderken bile bencildi ama ona kızamıyordum. Çünkü kanlar içindeki bu beden benim her şeyimdi. Ona dokunabileceğim bir mesafeye geldiğimde arabanın kapısını titreyen ellerimle açtım. Üzerine eğilirken onun nefesini hissetmek istemiştim. Gitmediğini, beni bırakmadığını bilmeye ihtiyacım vardı.

Elimi yanağına uzattığımda alnından süzülen kan ellerime bulaştı. Gözlerim öylesine yaşlıydı ki onu göremiyordum bile. Dudaklarımı saçlarına bastırırken dualar ediyordum içimden. Allah'tan onu bana bırakmasını diliyordum. Kanla karışık olan bu koku için canımı verirdim ben. O benden gitmeyi nasıl isteyebilmişti? Doğru olduğunu düşündüğüm şeyi yapmıştım oysaki. Bu doğru ise benim hayatımdaki en güzel yanlışımı alacaktı benden. Bu hayatta her şeye rağmen bir tek onu istedim ben. Canım yansa bile. Üzülsem bile. Gurur ise öyle bir şeydi ki böylesine sevdiğim bir adamı kaybetmeyi göze aldırmıştı bana.

Gerçek doğruyu ise şimdi anlıyordum. Ben Kerem'i affederek onun yaptıklarını unutmuş olmazdım. Kendi mutluluğum için bunu yapabilirdim. Bu hayatta herkes mutlu olmayı hakettiği için mi mutlu olurdu? Hayır. Bazı insanlar başkalarının hatrına mutlu olurdu. Mutluluğu hak eden insanların yolu onlardan geçtiği için. Ben sırf o mutlu olmasın diye kendi mutluluğuma engel olursam ne anlamı kalırdı yaşananların? Aklımda tek bir gerçek vardı şimdi. Ben mutlu olmayı hak etmiştim ve benim mutluluğum yalnız Kerem'den geçerdi.

Bunu anlamış olmak için geç kalmadığımı bilmeye ihtiyacım vardı. "Kerem dayanmak zorundasın. Eğer bana bunu yaparsan seni asla affetmem." Onu affetseydin bütün bunlar olmayacaktı diyordu beynimde yankılanan ses. Böyle olacağını bilseydim yapmazdım ki ben. Kıyabilir miydim hiç? Ben onun yıkılmaz görüntüsüne alışmıştım. Bu hale gelebileceği aklımdan nasıl geçerdi? O ben aynı şeyi yaptığımda bizim için değmez demişti. Benim için değer miydi peki? Onun canı yanıyordu. Belki kalbi atmayacaktı artık. Ben onun varlığını hissedemeyecektim. Benim için değmiş miydi?

"Büyümeyi beceremedik değil mi? Birbirimizin hayatında yer bulamadık büyüdükçe. Çocukken ne güzeldi oysa. Ben sana sarılırdım. Sen geçecek derdin. Yine desene Kerem. Yine desene. Sen demeden geçmeyecek. O güzel gözlerini görmeden geçmeyecek. Yalvarırım aç gözlerini. Ben sensiz nasıl dayanırım?" Ellerim yüzünde dolaştıkça kana bulandı. Elime bulaşan kan yalnız elimi değil yüreğimi yakıyordu. Aramızda bir bağ vardı da sanki onun çektiği acıları hissedebiliyordum. Elimdeki kana rağmen saçlarını düzelttim. Uyanık olsaydı bile kızmazdı bana. Saçlarıyla oynamamı hep severdi. Dizlerime başını koyduğunda oynardım hep saçlarıyla. Gülümserdi o da bana. Bu zamanlara dönebilseydim eğer en çok o gülüşünü tekrar görmek isterdim. "Bencilin tekisin biliyorsun değil mi? Sana kızgınım Kerem. Hem de çok. Yine de güldüğünü görmeye ihtiyacım var. Çünkü sen gülünce ben yaşadığımı hissediyorum."