ZOR KADIN : DÜĞÜM

6. Bölüm - Karmaşık / 1

Multimedia | Jason Derulo - Stupid Love

۵ 

Tanrı biliyor, senin için neler yapardım.

Hatta senin için ölürdüm.

۵  

"Yani, sonuç olarak... durum böyle."

Emine Hanım bir şeyler söylemek için açılan dudaklarından hiçbir sözcüğün çıkmadığını fark edince Mehmet Bey'e döndü. Bakışları kendisine yardım etmesi ve konuyu açıklığa kavuşturması için yalvarır nitelikteydi. Kalın damarların bezeli olduğu ince derili ellerini birbirine kavuşturup sıktı. Söylemek istediği çok şey vardı fakat şaşkınlıktan nefes dahi alamıyordu.

Zümrüt bakışlarını ellerinden çekip karşısında oturan ailesine odakladı, duruşunu düzeltti. Dik hale sokmaya çalıştığı gövdesi ağrı sinyalini gönderince uzun süredir bu pozisyonda, salondaki koltukta oturuyor olduğunu fark etti. Boynunu hafif bir şekilde sağa sola oynatınca gelen sesle büyük bir rahatlama hissetti. Fakat kısa süreli bir rahatlamaydı bu çünkü asıl rahatsızlığı karşısında, kendisine şaşkınca bakan ailesi sağlıyordu.

"Neden bize haber vermedin?" Mehmet Bey gözlerini kısmış, yüzüne sert bir ifade yerleşmişti. İstediği bu değildi fakat olayın ciddiyetini kavraması gerekiyordu kızının. Ya başına bir şey gelseydi? Ya kendileri keyif sürerken kızlarının yaşadıklarından bihaber, kötü bir haberini alsalardı. Bunun düşüncesiyle bile kalbinin sıkıştığını hissedince dizlerini kavradı sıkıca. "Başına bir şey gelebileceğini düşünmedin mi hiç?"

"Her şeyin farkındaydım, inan bana." Zümrüt bakışlarını kaçırdı babasından. Haber verseydi böyle bir durumu hem güvenliklerini riske atmış olacak, hem de gereksiz yere endişeye kapılmalarına neden olacaktı. "Şu anda da size bunları anlatmamın sebebi bu işi sizden gizli yürütmek istememem..."

"Bir de anlatmasaydın küçük hanım!" Mehmet Bey koltuktan fırlayıp salonun içerisinde ileri geri gezinmeye başladı. Yüreğine çöreklenen endişe parmak uçlarına kadar titretmişti kendisini. Hayattaki tek varlığının tehlikede olma düşüncesi... Hayır, düşünmek dahi istemiyordu. "Anlatmadığın başka bir şey yok, değil mi Zümrüt?"

Zümrüt, peşinde dolanan -Ali'nin abisi olduğunu belirttiği- adamın varlığından söz etmeyi düşünüp anlık bir duraksama haline girdi. Bahsetse babası ne yapardı? Büyük ihtimalle durumu kendisi çözmek isterdi ve yanından bir saniye dahi olsun ayrılmazdı. Fakat Zümrüt buna dayanamazdı. Kendi ölümünü ya da yaşamını önemsemiyordu fakat iş ailesine gelince önemsemezlik denen kavramın yok olduğu sugötürmez bir gerçekti. "Hayır, hepsi bu kadar..."

"Yağız mev-"

"Baba," dedi Zümrüt ayaklanıp. Şimdi tam karşısındaydı, yorgun bakışlarla babasına bakıyordu. "Ne sormak istiyorsanız sorun, ne derece tepki koymak istiyorsanız da koyun. Fakat çok yorgunum. Bunu bu akşam yapmasak olmaz mı?"

Mehmet Bey'in kaşları kalktı, gözlerine normal haline geri döndü ve derin bir nefes bıraktı. Her ne kadar aklında milyonlarca soru cevapsız kalmış olsa da kızının bakışları durdurmuştu kendisini. Hafif öfkeye dönüşen endişe, yerini başka bir sıcak duyguya devretti. Özlem.

Kollarını iki yana açıp gülümsediğinde Zümrüt'ün tereddüt dolu bakışlarının birkaç saniye kollarında gezindiğini fark etti. Dudakları bunun üzerine bir nebze daha kıvrılırken Zümrüt kendisine doğru adım atıp kollarının arasına girdi. Omuzlarına sardı kollarını sıkıca, burnunu da saçlarına sakladı. O gezdiği şehirlerde durulur, bir nebze de olsa aradığını bulur sanmıştı.