Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK3

{Pov Kaitlynn}

Ik stond bovenaan een trap en onderaan lag er een lichaam. Ik kneep mijn ogen tot spleetjes om beter te kunnen kijken, en zag dat het Jayden was.

"Jayden!!!" ik gilde zijn naam en rende de trap af.

Tranen liepen over mijn wangen terwijl ik iedere keer weer opnieuw zijn naam riep. Ik kon hem niet kwijt raken. Als dat zou gebeuren zou ik mezelf waarschijnlijk ook kwijtraken. Ik was al een tijdje aan het rennen maar kwam er nu pas achter dat hoe hard ik ook rende ik kwam geen ene stap dichter in de buurt van het lichaam van Jayden. Ik begon Jayden's naam te roepen, in de hoop dat hij me zou horen en zich zou gaan bewegen. Of misschien antwoord gaf. Ik wilde gewoon weten dat hij nog leefde en niet dood was. Ik wilde gewoon weten dat alles goed met hem ging. Ik wilde gewoon weten, nee ik moest gewoon weten dat ik hem weer in mijn armen kon sluiten. Ik besloot om weer te gaan rennen, en misschien dat ik deze keer wel vooruit kwam. Toen ik doorhad dat ik nogsteeds niet vooruit kwam zakte ik huilend op de grond. "Jayden, alsjeblieft! Blijf bij me! Geef me alsjeblieft een teken dat je me hoort, i-ik kan niet zonder je!"

het lichaam van Jayden vervaagde langzaam en eindelijk kon ik vooruit komen. Ik rende de trap af naar zijn lichaam. Net op het moment dat ik helemaal beneden was en naar zijn hand reikte was zijn lichaam weg. "NEE!!" ik greep naar de plek waar zijn lichaam een paar seconden er voor nog had gelegen, maar het was toch echt weg, en ik was weer helemaal alleen..... Ik krulde mezelf weer op als een balletje en bleef daar huilen liggen. Ik was weer alleen, helemaal alleen.... Dit bleef alleen niet vor lang. Ik hoorde het geluid van voetstappen. En het was niet van 1 persoon. Voor zover ik kon schatten waren het er wel zeker een stuk of 15. Ik deed geen moeite om op te kijken en bleef gewoon liggen op de plek waar ik lag. De personen stopte vlak naast me. Ik werd nu toch wel een beetje nieuwsgierig en keek dus voorzichtig op. Naast me stond de koning met 14 soldaten om hem heen. Hij keek me grijnzend aan, een grijns die al van te voren voorspelde dat het niet veel goeds betekende.

"Maak haar af."

De soldaten salueerde naar de koning en begonnen me te schoppen.

Ik kneep mijn ogen dicht en hoopte dat het allemaal snel over zou zijn. "Ik wil terug! Ik wil hier niet meer zijn!! Ik wil naar mijn familie!!" schreeuwde ik. Langzaam zag ik dat de soldaten begonnen te vervagen. Al die keren dat ik deze zelfde droom heb gehad en gilde dat ik niet alleen wilde zijn vervaagde ze niet. De soldaten bleven toen gewoon staan en iedere trap voelde levensecht aan op mijn huid. Maar deze keer was het dus anders. Ze vervaagde! De soldaten vervaagde maar ik voelde de trappen die ze me gaven nog wel iedere keer.

Iedere keer voelde ik dezelfde brandende pijn die werd veroorzaakt door een trap. Ik snapte alleen net hoe het kon dat ik iedere trap nog kon voelen aangezien de soldaten allemaal weg waren. Ik krulde mezelf weer op tot een klein balletje.

"Ik wil hier weg. Ik moet naar mijn familie...

Langzaam sloot ik mijn ogen.

"Ik moet..."

**********************************************

Hey guys!!!

Oke dit was maar een kort hoofdstuk maar ja.. sorry daar voor XD

Vandaag heb ik mijn eerste schooldag gehad als 5e klasser, en ik zal je even zeggen dat ik doodop ben. Dit zal waarschijnlijk nog wel een week duren dus ik zal niet al te veel uploaden omdat ik gewoon weer even in het school ritme moet komen, en natuurlijk ook huiswerk enzo moet doen omdat ik gewoon echt mijn best moet doen dit jaar.

Ik hoop dat jullie een leuke dag hebben gehad, en voor de mensen die nog vakantie hebben: geniet er nog even van, de tijd is zo voorbij en dan zit je alweer op school...

-xxx- love yaa