Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK8

Ik stond voor de ingang van het ziekenhuis. Ik liep er naar binnen en ging meteen naar de kamer waar Jayden lag. De deur stond al op een kiertje en ik kon hem al zien liggen. Met een verdrietige glimlach liep ik er naar binnen en ging op de stoel naast zijn bed zitten.

"Hey Jay...." Ik zuchtte gefrustreerd. Het voelde gewoon zo raar om tegen iemand te praten die niet terug kan antwoorden. Ik heb ook echt geen idee of hij me kan horen dus dat maakt het helemaal raar. Stel nou dat hij het wel hoort maar ik zeg iets wat hem pijn doet of gewoon iets verkeerds, dan kan hij totaal niet aangeven hoe hij zich voelt.

"Ik ben gister weer naar het paleis geweest... Het was zo eng om er weer terug te komen. Je kon helemaal niks zien van de strijd tussen ons en de soldaten, alsof het nooit is gebeurd..." Was het maar nooit gebeurd... Dan was alles gewoon normaal. Jayden lag niet in het ziekenhuis, ik kon dan ook gewoon normaal lopen...

"Kelsey, Megan en mijn ad- tante en oom.... Mijn adoptie ouders zijn blijkbaar mijn tante en mijn oom. Het is echt raar om ze zo te noemen... Anyway, zij zijn ook hier. Ik slaap nu ook in het paleis maar gelukkig wel in een gedeelte waar wij hiervoor nog niet waren geweest met ons gevecht dus ik heb nog totaal geen slechte herinneringen met die kamer. Gelukkig maar anders had ik er waarschijnlijk nooit in kunnen slapen. Ik heb er ook al meteen een foto van ons samen in op gehangen. Dus als ik 's ochtends wakker word dan is het eerste wat ik zie jouw gezicht." vertelde ik Jayden met een glimlach.
 "Ik had natuurlijk liever gewild dat je echt naast me zou liggen elke ochtend maar deze optie is beter dan helemaal niets." Ik haalde mijn hand door mijn haar heen en zuchtte gefrustreerd. Ik kon niet meer duidelijk zien omdat er tranen in mijn ogen stonden. Ik keek op de klok en zag dat het bezoekuur eigenlijk al lang afgelopen was, maar ze laten me hier denk ik nog zitten omdat ik een prinses ben.... Dat voelt zo raar om jezelf een prinses te noemen. Toen ik klein as droomde ik er altijd van om een prinses te zijn, en nu ben ik er een en wens ik eigenlijk om gewoon weer een normaal leven te hebben. Als ik geen prinses was geweest dan lag Jayden nu niet in coma, kon ik nu gewoon normaal lopen en niet met die achterlijke krukken...

Ik praatte nog een tijdje tegen Jayden over van alles en nog wat totdat er op de deur werd geklopt. Ik keek op en zag Luke staan. Ik glimlachte lichtjes naar hem en keek naar na weer droevig naar Jayden. Luke kwam naast me staan en legde zijn hand op mijn schouder. Ik leunde met mijn hoofd tegen zijn arm aan en zuchtte. "Je komt me zeker halen?" vroeg ik zachtjes. "Ja... pap en mam wilde met z'n alle eten, als een echt gezin." Ik merkte aan Luke's stem dat hij het er totaal niet mee eens was. Ik stond langzaam op en gaf Jayden een kus op zijn voorhoofd. Ik liep daarna naar de deur en draaide me nog een keer om en keek hoe Jayden's lichaam daar op het ziekenhuisbed lag.

"Het is zo moeilijk om hem hier achter te laten..." mompelde ik. "Ik weet het Kait... Maar het heeft geen zin om 24/7 naast hem te zitten. Daar zou hij alleen maar verdrietig van worden als hij wist dat je dat deed." Ik zuchtte en wreef in mijn ogen. "Ik weet het... Maar hij zou precies hetzelfde voor mij hebben gedaan."

~

Toen we weer bij het paleis aankwamen liepen we met z'n tweeën naar de eetzaal. Onze ouders zaten al aan tafel en glimlachte naar ons. Ik knikte naar ze en glimlachte. Luke deed precies hetzelfde. We liepen naar onze plaatsen en gingen zitten.

"En is er nog nieuws over Jayden?" Ik keek naar mijn handen en schudde mijn hoofd. "Gewoon weer hetzelfde.... Hij is stabiel maar reageert nergens op, en de kans zit er nog steeds in dat hij gewoon niet meer wakker word..." Mijn ouders keken elkaar even aan met een blik die ik niet goed onder woorden kan brengen.

"Het komt vast wel goed, we doen er alles aan om hem weer wakker te krijgen lieverd." zei mijn moeder. Ik knikte. He t was waar namelijk! De beste dokters verzorgen en onderzochten Jayden.

We gingen eten aangezien Carson blijkbaar niet kon komen. Ik keek naar het bord dat voor me op tafel stond. Ik had eigenlijk helemaal geen honger maar at toch maar een klein beetje. Lukeh ad zijn eten op en keek naar mijn bord. Ik grinnikte en rolde mijn ogen en schoof het bord naar hem toe.

"Kaitlynn lieverd, je moet zelf ook wat eten." zei mijn vader. Ik schudde mijn hoofd. Ik heb neit zo'n honger, Luke mag het wel hebben." Luke keek me even onderzoekend aan. "Zeker?" Ik knikte en glimlachte. Luke grijnsde en begon mijn eten op te eten.

"Kaitlynn, hoe gaat het eigenlijk met je been? Is de wond al wat beter geworden?" vroeg mijn vader. Ik haalde mijn schouders op. "Hetzelfde.... Het doet nogsteeds pijn als ik erop loop dus daarom heb ik mijn krukken nog maar de wond is nu wel dicht aan het gaan." Mijn moeder glimlachte. "Mooizo." Ik glimlachte ook en keek naar Luke. Luke was ondertussen al aan het eten van mijn eten en had blijkbaar door dat ik naar hem keek want hij draaide zich om naar mij en stak zijn duimen op. Ik rolde mijn ogen en schudde mijn hoofd.

We bleven nog even een tijdje praten met z'n alle toen opeens de deuren van de eetzaal open werden gegooid. We draaide ons allemaal om en keken geschrokken naar de persoon die binnen kwam gerent.

"Hij is wakker!!"

********************************************

Hey guys!!!

OMG ik wil jullie zo erg bedanken!! The Football Princess heeft gewoon 302K reads!!!

Ik weet nog dat ik net 100 reads had en ik was helemaal blij en kon niet geloven dat mensen überhaupt de tijd namen om mijn boek te lezen en nu is het gewoon al 302.000 keer gelezen! Echt niet normaal!!!

En dit boek heeft ook alweer 5800 reads!!

echt heel erg bedankt! -xxx- love yaa