Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK 31

{ POV Kaitlynn}

Ik werd wakker door een klap in mijn gezicht.

"WAKKER WORDEN!"

Ik schoot overeind en kwam op de grond neer. Kreunend wreef ik over mijn hoofd terwijl de man die me had wakker geroepen hard aan het lachen was. Langzaam kroop ik bij de man vandaan terwijl de pijn die ik nu in mijn hoofd had door de val steeds maar erger werd. Ik had geen idee waar ik naartoe wilde kruipen, maar een ding wist ik zeker. Weg bij die man vandaan. Maar nog voordat ik een 2 meter bij hem vandaan was werd ik bij mijn middel vast gepakt.

"Ik dacht het niet, kleine meid." ik begon tegen te werken en trapte om me heen. "Laat.... me.... LOOOOSS!!" Nu begon ik ook nog eens op me heen te slaan en probeerde de man te krabbelen in zijn gezicht. Zonder al te veel moeite hield hij me vast en keek geamuseerd op me neer. Na een paar minuten was het me gelukt om hem een paar keer in zijn gezicht te slaan en toen mijn vuist nog en keer tegen zijn neus aan kwam liet hij me vallen. Ik viel plat om mijn rug en meteen voelde ik alle lucht uit mijn longen verdwijnen. Piepend begon ik naar lucht te lappen en voor mensen die me zouden kunnen zien ziet het er eerder uit als een vis op het droge. Ik krijg bijna geen adem en raakte hier door in paniek, wat natuurlijk ook weer leidde tot minder zuurstof.

Na een aantal minuten, of ik denk in ieder geval dat het minuten waren, kon ik eindelijk weer op een redelijk normale manier adem halen.

"Ben je klaar?" vroeg de man verveeld. Zonder antwoord te geven probeerde ik weer verder van hem weg te kruipen. "Uh uh uh... Dacht het niet prinses. En als je niet wilt hebben dat ik je weer op de grond laat vallen, dan zou ik me maar gedeisd houden. Het moet me helemaal niets dat je een prinses bent, wel weten allebei dat je je niet op die manier gedraagt dus niemand zou het verschil zien." Ik slikte en hield me stil. De man tilde me op en liep de kamer uit, en ik bleef angstig om me heen kijken. Bang voor wat er komen ging.

{ POV Luke}

De volgende dag was ik alweer in Miami. Ik stapte het vliegtuig en toen ik de vertrekhal in liep zag Kelsey al staan. Toen haar blik op mijn belandde sloeg ze haar hand over haar mond heen en begon ze te rennen. Voor alle andere mensen die hier op het vliegveld waren zag het er waarschijnlijk dood normaal uit. Iets wat je altijd op een vliegveld ziet. En koppel dat elkaar maanden lang niet heeft gezien. Waar zou de jongen zijn geweest al die tijd? Vragen ze zich af. Was hij op vakantie, er even tussenuit om onder het gezeur van zijn vriendin vandaan te komen. Of was hij op familie bezoek? Zo ja, waarom dan? Is er iemand in zijn familie overleden? Och wat naar. Zijn ze vreemd gegaan, in de tijd dat ze niet elk moment van de dag aan elkaar zijde waren? Dat, dat zijn allemaal vragen die door de hoofden van de toeschouwers gaan.

Toen Kelsey voor me stond gooide ze haar armen om me heen, en ik deed precies hetzelfde. Niet gevend om de blikken van de toeschouwers of om wat er in hun hoofd rond ging. Het boeide me helemaal niets.

"I-ik..." Begon Kelsey maar ik drukte meteen een vinger tegen haar lip. "Sshhh... Het is al goed... Het komt allemaal goed, dat beloof ik. We gaan er alles aan doen om haar weer terug te krijgen.... Echt alles..." Om haar gerust te stellen begon ik over haar rug heen te wrijven en gaf haar een kusje op haar voorhoofd.

"We moeten gaan..." fluisterde ik na een tijdje. Kelsey knikte en ging naast me lopen. Hand in hand liepen we naar de uitgang en daar aangekomen zag ik al meteen de auto gevuld met bodyguards staan. Met een zucht deed ik de deur open voor Kelsey en stapte vervolgens achter haar aan de auto in.

Toen we bij de school aan kwamen liepen we meteen naar de kamer van Claire toe aangezien Kelsey daar sliep. Dit hebben ze besloten toen bleek dat Kaitlynn ontvoerd was. Dylan was de kamer samen met nog wat specialisten aan het onderzoeken, hopend dat ze wat aanwijzingen konden vinden. Toen we bij het appartement van Claire aankwamen was hij leeg. Ik keek Kelsey vragend aan en ze wees naar het raam. Ik liep naar het raam en keek naar buiten. Op het voetbalveld stonden alle cheerleaders in een grote cirkel. Claire stond in het midden en was aan het praten. Ik draaide me weer om en keek naar Kelsey. Ze zag er slecht uit. Begrijp me niet verkeerd, natuurlijk is ze nog beeldschoon maar ik weet dat die donkere cirkels onder haar ogen er niet horen te zitten.

"Kom hier..." mompelde ik en spreidde mijn armen uit elkaar. Meteen rende ze mijn armen in en kon je haar horen snikken. "Gooi het er maar uit...." mompelde ik terwijl ik over haar rug wreef. En dat deed ze ook, ze gooide het er allemaal uit. Na een tijdje voelde ik gewoon een paar natte plekken op mijn t-shirt. Toen het gesnik bijna was opgehouden leunde ik naar achter en kuste de verdwaalde tranen weg die nog op haar wangen zaten.

"Gaat het weer een beetje?"

{ POV Kelsey}

"Gaat het weer een beetje?"

Gaat het een beetje? Gaat het? Natuurlijk gaat het niet... Mijn beste vriendin is ontvoerd. En dat terwijl ze gewoon in ons appartement was! ONS appartement... Ik had er ook moeten zijn, maar nee natuurlijk was dat niet het geval. Ik was bezig, druk aan het praten met haar broer terwijl ze misschien wel mishandeld is en met geweld is meegenomen! Ik had gewoon thuis moeten zijn! Ik had niet naar beneden moeten gaan omdat ik zo graag facetime wilde doen met haar broer! Wat ben ik voor een beste vriendin?! Het is gewoon mijn fout! Mijn fout....

"Het is mijn fout...." fluisterde ik terwijl ik me door mijn benen liet zaken zodat ik op de grond zat. Tranen begonnen meteen weer te stromen waardoor ik mijn hoofd boog om mijn gezicht achter mijn haren te verbergen. "Het is gewoon mijn schuld..." fluisterde ik.

"Hé, hé, kijk naar me Kels." ik negeerde Luke en sloeg mijn handen voor mijn gezicht. "Kels..." een hand drukte mijn kin zachtjes omhoog, waardoor ik gedwongen werd om Luke aan te kijken. Je kon in zijn ogen precies zien wat hij voelde. Alsof zijn ogen een soort spiegel waren van zijn gevoelens. Verdriet. Woede. Schuld. Verslagenheid. Je kon het allemaal zien in zijn ogen, en waarschijnlijk ook in die van mij.

"Het is NIET jou fout, Kels. Als we iemand de schuld moeten geven dan zijn het de beveiligers wel. Mijn ouders hadden hun de opdracht gegeven om ongezien hier rond het gebouw te blijven, en mijn zusje te beschermen! Dit is iets wat ze totaal niet hebben gedaan. En daarnaast wat had je gedaan als je er bij was? We kennen Kaitlynn en weten dat ze zich niet zonder slag of stoten mee laat nemen, dus het moet een grote sterke man zijn geweest die jullie allebei makkelijk aan zou kunnen. En dan, dan waren we nog verder van huis weggeweest. Dan was niet alleen Kaitlynn weg, maar ook jij. E n ik zweer het je Kels als ook jij weg was geweest dan had ik dit niet getrokken. Het is nu al zo moeilijk maar als jij ook was meegenomen, als jij hier ook was geweest, dan was ik gek geworden."

Ik keek Luke aan en drukte toen mijn hoofd tegen zijn borstkas.

"Het is gewoon niet eerlijk... Het ging net weer goed... Ze is ook weer bevriend met Jayden en... Het leek net weer allemaal zoals vroeger te zijn..."

Hij knikte. "Ik weet het het is niet eerlijk... Maar we gaan er alles aan doen om haar weer terug te krijgen, dat beloof ik je." mompelde hij en gaf me toen een kusje op mijn kruin.

Die nacht heb ik niet al te veel geslapen, het enige fijne aan de situatie was dat Luke er weer was en dat ik in zijn armen uiteindelijk toch wel in slaap kwam.

************************************

Hey guys! Ik hoop dat jullie dit een leuk hoofdstuk vonden. Ik wilde jullie even uitleggen hoe ik precies ga updaten wanneer ik examens heb. Ik weet nog niet zeker of ik in die 2 weken überhaupt iets ga plaatsen aangezien ik het dan al druk zat heb. Wat ik wel ga doen is een nieuw boek starten in die twee weken. Ik heb deze hoofdstukken al geschreven dus ik hoef ze dan alleen maar te plaatsen. Het nieuwe boek heet: From Nerd To Spy. en ik zal binnenkort de intro plaatsen.

-xxx- love yaa