Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK38

{ POV Kaitlynn}

Eindelijk! Eindelijk was ik klaar met die stomme jurken! Blijkbaar moest ik gisteren een jurk kiezen, maar omdat ik er heel de dag niet was hebben de dienstmeisjes een jurk voor me gekozen. Iets war ik eigenlijk wel heel blij mee ben aangezien ik zelf toch geen jurk wil uitkiezen. Ik wil helemaal geen trouwjurk. Ik wil niet eens trouwen. Daar ben ik veel te jong voor! Ik hoor nog op school te zitten...

Er werd op mijn slaapkamerdeur geklopt.

"Mevrouw, het ontbijt is klaar en u word in de eetzaal verwacht." Met een diepe zucht stond ik op en liep zonder ook maar iets aan mijn uiterlijk te doen naar beneden.

Aan de tafel zat alleen Leonard deze keer. De koning was er niet bij. Iets wat me eigenlijk best wel verbaasde. Er moest iets verkeerd zijn. En denk nu niet dat hij dood is, zo makkelijk kom ik vast niet van hem af. Ik hoop het natuurlijk wel dat hij dood is, dan ben ik van al dit gezeur af en kan ik gewoon naar huis.

Toen ik in de eetzaal aankwam keek Leonard me nog al raar aan. Ik fronste.

"Wat?" was het enige wat ik aan hem vroeg. Hij schudde zijn hoofd en begon weer te eten. Ik rolde mijn ogen en begon zelf ook te eten. Tot mijn grote verbazing was het heel rustig vandaag. Normaal liepen er allemaal bewakers door de eetzaal heen terwijl wij aan het eten waren. Nu was dat totaal niet het geval. Ik kreeg een naar gevoel in mijn buik. Er klopte hier iets niet, ik wist alleen nog niet wat er precies mis was....

Ik staar weer voor me uit en zag dat Leonard opnieuw naar me aan het kijken was. Ik legde mijn vork neer en keek hem strak aan.

"Oke, vertel op. Wat is er?!" Ik sloeg mijn armen over elkaar en gaf hem een strenge blik.

"Het is gewoon dat je er heel anders uit ziet met bruin haar en zonder blauwe ogen." ik knipperde een paar keer.

"Dat is volgens mij ook de bedoeling. En ik hoop dat je het op een goede manier bedoeld." Ik ging door met eten en wachtte niet echt op een antwoord.

"Natuurlijk bedoel ik het op een goede manier. Bruin haar staat je veel beter dan dat blonde. Ik val toch niet op blond..." Ik verslikte me en begon te hoesten. Probeerde hij me nu te versieren? Nee. Toch? Ik hoop het in ieder geval niet.

Leonard begon te proesten van het lachen. "Oh te grappig jouw gezicht. Maar ik moet je je teleurstellen Kait. Ik val op meisjes met zwart haar en groene ogen." Ik zuchtte opgelucht. Mooi.

We aten beide ons eten op. Leonard was al eerder klaar en stond op van tafel. Hij excuseerde zichzelf en liep de eetzaal uit. Ik bleef dus alleen achter met het brod eten voor mijn neus. Uit verveling begon ik wat te spelen met het eten totdat de dienstmeisje de tafel kwamen afruimen. Angel kwam ook binnen gelopen met haar hoofd gebogen. Ik stond zelf snel op. Ze liep naar mijn bord maar nog voordat ze hem op kon pakken deed ik het zelf en bleef op haar wachten.

"Wat doet u?" vroeg ze met haar ogen wijd open. Paniekerig keek ze om zich heen, kijkend of iemand het had gezien.

"Ik ga mijn eigen bord naar de keuken brengen, maar het probleem is dus dat ik niet weet waar de keuken precies is. Dus ik wacht op jou...." Ze schudde haar hoofd en wild het bord van me afpakken. Ik deed een stap naar achter en schudde mijn hoofd. Met een zucht pakte ze een andere stapel met borden en begon in de richting van de keuken te lopen.

Toen we bijna bij de keuken waren hoorde ik al veel gepraat. Het klonk best gezellig en op de achtergrond kon ik zelfs een beetje muziek horen spelen. Er verscheen een glimlach op mijn gezicht en langzaam duwde ik de deur van de keuken open. De stemming sloeg meteen over en iedereen was er stil. Een paar seconde daarna stopte ook de muziek en was er een ijzige stilte die me deed rillen.