Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK40

{ Pov Jayden}

Met een zuur gezicht keek ik voor me uit. Er was niemand.. Oke, natuurlijk was er wel iemand, maar niemand van mijn vrienden. Ja je hoort het goed, vrienden. En met vrienden bedoel ik de groep waar Kaitlynn altijd mee zat. Iedereen was weg, nouja iedereen behalve Kelsey, Claire en Abigail. Zij waren nu op het voetbalveld bezig met de dingen die ze vanmiddag samen met de andere cheerleaders gingen doen tijdens onze wedstrijd. Dus ja, iedereen was weg...

Verveeld at ik mijn eten op en ging toen wat eerder naar de kleedkamer. Ik kleedde me om en liep het veld op. De cheerleaders waren nog druk bezig met de dans routine. Een paar meiden deden wat salto's terwijl andere allerlei sierlijke bewegingen maakte met hun armen. Ik schonk er niet al te veel aandacht aan en liep naar het bankje waar alle voetballers normaal zaten. Nu zat er niemand, opzich wel fijn want normaal gesproken moest je je heel snel om kleden om een plekje te hebben op de bank.

"Hey Jayden!" riep een van de cheerleaders. Ik zwaaide naar haar en wilde me weer om draaien.

"Kom hier!" fronsend stond ik op en liep naar haar toe.

"Oke, mijn vriendin en ik zaten zo te praten en toen vroegen we ons af of jij ook een achteruit salto kan doen?" Ik keek haar raar aan en wist even niet wat ik moest zeggen. Een achteruit salto?

"Uhmm... Ik weet niet of ik dat kan?" Het meisje begon te lachen en klapte in haar handen.

"Probeer het!! Probeer het!" een paar andere meiden begonnen mee te roepen en klapte in hun handen. Ik deed een stap naar achter met mijn handen omhoog.

"Ik weet niet of dat zo'n goed idee is..." ik heb dat ooit geoefend? Je moet daar toch wel voor trainen, je kan niet zomaar zonder ook maar iets te doen zomaar een salto achteruit doen. Dat gaat niet, toch?

"Ach kom op, wees geen mietje! Probeer het!" alle cheerleaders begonnen opeens hetzelfde te roepen. Nouja allemaal behalve 3. Kelsey, Claire en Abigail. Zij keken me aan en Claire schudde haar hoofd. Ik deed mijn best om de andere te negeren. Het was moeilijk, heel moeilijk aangezien iedereen me aan het aanmoedigen was.

"Oke! Oké, ik doe het... Jeezz...."

Een daar stond ik dan... Met een groep cheerleaders voor me die mee aan het toejuichen waren. Ik had er een slecht gevoel over, een heel slecht gevoel. Maar ach, ik heb nu al gezegd dat ik het zou doen, dan moet ik het ook doen ook.  Ik ademde diep in en deed mijn ogen dicht.

Ik sprong in de lucht en deed een poging tot een salto. Ja een poging.

Deze poging ging niet echt bepaald goed aangezien ik vol op mijn hoofd belandde. Daarna weet ik niet precies wat er is gebeurd omdat alles zwart werd....

{ POV LUKE}

Gefrustreerd liep ik door de tuinen van het kasteel. Ik was al weer een tijdje thuis bij mijn ouders. Ik zag het nut er niet echt meer van in om in Miami te blijven terwijl we toch niks konden vinden. Carson was ook hier samen met Christopher en Dylan. Kelsey is in Miami gebleven, en dat is misschien maar beter ook. Daar heeft ze tenminste wat afleiding. Hier op het kasteel is het toch maar saai. Er gebeurt nooit wat en ik kan er zelf ook niets doen.

Dylan kwam de tuin in gerent.

"Je moet naar binnen!" Hij pakte mijn arm beet en begon me mee te sleuren. Ik deed mijn best om hem bij te houden.

"Waarom, wat is er aan de hand?" we rende het kasteel in en ik had verwacht dat we zouden stoppen met rennen, dit was alleen totaal niet het geval. Dylan bleef me meetrekken en rende de trap op.

"We worden aangevallen, ik heb je zusje niet kunnen beschermen, dus u is het mijn taak om jou te beschermen. Ook al is het het laatste is wat ik doe." Ik knikte en rende weer verder zonder ook maar iets te zeggen. ~