Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK50

{POV JAYDEN}

Met een diepe zucht draaide ik me om. Ik kon het nu niet meer uitstellen. Nu was het moment. Na jaren lang ze niet een keer gezien te hebben staan ze nu voor me, en waarom? Willen ze nu opeens wel tegen me praten? Geloven ze me nu eindelijk na al die jaren? Ik denk het niet. Waarschijnlijk willen ze gewoon zien hoe ik ben opgegroeid. Hoe ik als persoon ben geworden na al die jaren. En misschien willen ze zelfs wel zien met wie ik ben getrouwd. Het zal me niets verbazen als ze nu ook gaan zeuren over mijn vrouw. Dat ze te goed voor me is, en dat ik haar niet verdien.

Dat weet ik ook allemaal wel, ik verdien Kaitlynn niet. Ze is veel te goed voor mij en ze had een veel betere man kunnen krijgen. Maar toch ben ik heel blij dat ze voor mij heeft gekozen,, het is misschien een beetje egoïstisch maar nu ik haar heb, en haar ook echt de mijne kan noemen, zal ik haar ook nooit meer laten gaan. Dat heb ik één keer gedaan, en zelfs toen had ik het idee dat er iets miste, en uiteindelijk bleek dat ook nog te kloppen. Zo blijkt dus eigenlijk al dat ik echt niet meer zonder haar kan.

Ik was nu bijna bij mijn ouders maar deed geen aanstalten om te stoppen met lopen. Zonder ook maar te twijfelen liep ik dus rechtstreeks langs ze en ging zitten aan een tafel. Mijn ouders volgde me en namen ook plaats aan de tafel. Ze zaten beide tegenover mij.

"Dus...." mijn moeder wreef ongemakkelijk met haar rechterhand over haar linker arm.

"Waarom zijn jullie hier? Zijn jullie hier om mijn vrouw te vertellen dat ik zogenaamd mijn bloedeigen zus heb vermoord? Zo ja, daar zijn jullie dan mooi te laat mee. Ik haar het verhaal al verteld, het echte verhaal, en niet het verhaal dat jullie geloven. Zij gelooft me tenminste wel."

Mijn ouders durfde me beide niet aan te kijken.

"We zijn hier om te zeggen dat het ons spijt...." mompelde mijn moeder heel zacht. Ze keek op en er stroomde tranen over haar wangen. Ik schudde mijn hoofd en lachte humorloos.

"Tuurlijk... Na al die jaren staan jullie hier opeens, op de dag dat ik ga trouwen! Al die jaren heb ik geprobeerd om het jullie duidelijk te maken dat het niet mijn schuld was, en al die jaren geloofde jullie me niet, en hebben jullie me buitengesloten. Weten jullie hoe dat voelt?! Ik had mijn zus al verloren, en jullie waren juist de personen die ik nodig had, maar nee, wat deden jullie? Jullie probeerde me te ontwijken en stuurde me naar een kostschool!" Mijn moeder was nu echt aan het huilen. Ze had haar handen voor haar gezicht.

"En dat is niet eens het ergste... Het ergste is dat jullie niet eens haar laatste wens hebben vervuld...." Mijn moeder was nu echt aan het snikken en mijn vader probeerde haar een beetje te troosten. Ik zag aan zijn houding dat hij ook op het punt stond om te gaan huilen en daarnaast had ik zelf ook tranen in mijn ogen. Maar het kon ook niet anders. Al die jaren had ik gewild dat ze me aandacht zouden geven, dat ze zouden zeggen dat het niet mijn fout was. Maar dat hebben ze niet gedaan, en daardoor ben ik ze zelfs gaan geloven! Ik begon aan mezelf te twijfelen, en Kaitlynn heeft me uiteindelijk moeten overtuigen dat het echt niet mijn schuld was.

"Dat weten we... Het spijt ons!" mijn moeder boog voorogen en wilde mijn hand vast pakken, gelukkig zag ik dit al aankomen en deinsde naar achter. Het deed haar pijn, dat zag ik aan haar ogen. Ze trok haar hand langzaam terug en keek bedroefd naar de grond terwijl de tranen over haar wangen bleven rollen.

"Ja... Het spijt mij ook." Ik keek naar de grond.

"Alsjeblieft laat het ons uitleggen... Ik weet dat we het niet verdienen, en ik weet dat je het liefst weg wilt lopen. Maar geef ons alsjeblieft een kans." Ik grinnikte.

"Ik moet jullie nu een kans geven? Wat zeiden jullie jaren geleden toen ik om precies hetzelfde vroeg? Ik heb weken lang lopen smeken, en jullie luisterde blijkbaar niet eens goed! Jullie hoorde me praten, maar luisterde niet naar wat ik vertelde! En nu willen jullie dat ik wel naar jullie luister? Nee, ik ben bezig. Ik ben bezig met mijn leven, ik ben bezig met alles en nog wat. Ik heb het druk, net zo druk als dat jullie het hadden al die jaren geleden."