Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK11

*3 maanden later*

Ik zat in kleermakerszit op de grond, in de tuin. Het was weer een mooie warme dag en de zon stond hoog aan de hemel. Ik ging languit in het gras liggen in de hoop een een kleurtje te krijgen. Na maanden lang binnen zitten was ik echt heel erg bleek geworden en daar moest ik echt wat aan gaan doen. Ik ben de afgelopen 3 maanden ook niet meer naar het ziekenhuis geweest en heb Jayden ook niet meer gezien. Luke heeft Kay wel ingevlogen aangezien Jayden hem nog wel herkent en weet wie hij is. Over een paar dagen mag hij het ziekenhuis weer uit en gaat dan weer terug naar Miami. Aan de ene kant wilde ik echt niet dat hij terug zou gaan, maar aan de andere kant zou dat wel beter zijn. Voor hem maar ook voor mezelf. Dan kon ik eindelijk ophouden met twijfelen of ik nu wel of niet terug moest gaan naar het ziekenhuis om hem terug te winnen. De hele tijd blijven proberen totdat hij mij weer herinnerde. Maar dit had toch geen zin. Als hij me weer herkende, wat dan? Hij moest dan toch weer terug naar Miami en ik moest hier blijven....

Ik vroeg me wel af waar de ouders van Jayden waren. We hebben een paar keer geprobeerd om ze te bellen en uiteindelijk hebben we zelfs een brief gestuurd, maar we hebben niet terug gekregen en ze zijn ook niet naar ons eiland toe gekomen. Ik bedoel, ik snap het opzich nog wel als je niet kan komen doordat je het echt te druk hebt met werk, en eigenlijk is dat al raar omdat het toch je kind is, maar je kan dan heus wel de telefoon opnemen of een brief terug schrijven...

Na en kwartier te hebben liggen zonnen stond ik op en besloot om naar ons privé strandje te gaan. Ik was er nog niet geweest en wilde nu ook wel zien hoe het er uitzag aangezien Carson me al een paar keer heeft verteld hoe mooi het er is. Ik liep het paleis is en ging meteen naar mijn kamer om daar een bikini aan te doen. Toen ik mijn bikini aan had deed ik er een jurkje overheen, om me niet helemaal bloot te voelen. Ik deed slippers aan en liep daarna naar het strand. Toen ik bij het strand aan kwam zakte mijn mond open. Het was er zo mooi! De zee was zo mooi helder en langs het strand stonden allemaal mooie bloemen. Met een kleine glimlach liep ik naar een van de bosjes toe en plukte een bloem. Ik rook er aan en mijn glimlach werd groter door de geur. Ik herkende de geur namelijk maar al te goed. Vroeger had ik namelijk een parfum flesje waar precies deze geur in zat. Het was altijd mijn lievelings luchtje geweest en toen het op was was ik dan ook echt verdrietig. k had mijn adoptie moeder gevraagd of ze een nieuw flesje voor me wilde kopen maar kreeg iedere keer als antwoord dat dat niet kon omdat ze was vergeten waar ze het had gekocht. Nu wist ik dus ook dat dat een leugen was. Ze wist precies waar ze het vandaan moest halen, jammer genoeg kon dat dus niet door de oorlog enzo. Nadat ik de bloem me had genomen en ergens op het strand was gaan liggen slot ik mijn ogen en probeerde niet al te veel na te denken. Ik moest niet te veel nadenken omdat ik anders uiteindelijk weer aan Jayden moest denken, maar ik moest ook niet te weinig denken omdat dan precies hetzelfde zou gebeuren. Ja ja, ik weet het, het klinkt heel verwarrend en moeilijk. En geloof me dat is het ook. Wanneer ik te weinig heb om over na te denken, of geen afleiding heb dan gaat mijn gedachten vanzelf naar een onderwerp en dat is 9 van de 10 keer Jayden. Als ik te veel nadenk ga ik over alles piekeren en het onderwerp waar ik nu duidelijk het meest over pieker is Jayden.

Ik zuchtte diep en keek naar de wolken... Wat zou Jayden nu aan het doen zijn? Zou Kay bij hem zijn? Ik hoop het wel. Wanneer mag hij nou echt weer naar huis? Ik wil niet dat hij me alleen laat....

Gefrustreerd schreeuwde ik zo hard als ik kon. Ik trok mijn jurkje uit en deed mijn slippers ook uit. Ik rende naar de zee en sprong er in een keer in. Ik hield mijn ogen dicht en bleef onder water totdat ik echt weer lucht nodig had.

Toen mijn longen echt pijn begonnen te doen liet ik mezelf weer boven komen en hapte meteen naar adem. Ik voelde meteen weer zo'n gevoel opkomen, zo'n gevoel dat aangaf dat je op het punt stond om in huilen uit te barsten. Ik irriteerde me een beetje aan mezelf. Ik wilde tenslotte helemaal niet huilen. Ik wilde me niet zo hulpeloos voelen, het was tenslotte maar een breakup... Jayden was maar een vriendje...