Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK4

{Pov Kaitlynn}

piep... piep... piep... piep

Ik had geen idee waar het geluid vandaan kwam maar het irriteerde me heel erg. Het duurde even voor ik doorhad wat het geluid was en wat het inhield dat ik het weer gewoon kon horen. Ik probeerde mijn ogen open te doen, maar ze werkte niet mee. Toen mijn ogen niet open wilde gaan probeerde ik om mijn vinger te bewegen. Ook dit lukte niet. Ik werd gek van het gevoel van hulpeloosheid wat er door mijn lichaam heen raasde. Niemand wist dat ik wakker was. Niemand kon me horen....

Opeens schoot er een gedachte door mijn hoofd. Jayden...

Het was alsof mijn lichaam onder stroom stond. Mijn ogen vlogen open en ik ging met een ruk rechtop zitten.

"Jayden!!! Jayden!!!" begon ik te gillen. Mijn stem klonk heel rauw en binnen een paar seconden begon mijn keel al pijn te doen. Ik negeerde de pijn aangezien het niks was vergeleken met de pijn die ik had tijdens de dromen.

"Jayden!!!" Ik voelde tranen over mijn wangen stromen en mijn ademhaling werd gehaast. Ik dacht aan alles wat er met hem gebeurd kon zijn. Het ergste geval zou zijn dat hij dood was gegaan. Alleen al bij deze gedachte ging ik nog sneller ademen. Er ontsnapte een paar piepende geluiden uit mijn keel, ten teken dat ik aan het hyperventileren was.

Ik voelde mijn hele lichaam trillen snakkend naar zuurstof, toen opeens de deur open werd gegooid. In de deuropening stond Luke. Hij keek me met grote ogen aan en rende naar het bed waar ik in lag.

"Kait! Oh my god... Rustig ademen. Let op je ademhaling." Luke legde zijn hand op mijn buik. "Probeer zo te ademen dat je mijn hand kan voelen." Ik probeerde het en het lukte niet. "Dokter!! We hebben een dokter nodig en wel nu!!!" Binnen een paar seconde rende er nog een figuur de kamer in. Ik keek op en zag dat het echter geen dokter was. Het was Kelsey! Kelsey had tranen in haar ogen en haar hand sloeg ze voor haar mond. Vanaf de gang klonken een paar voetstappen die niet veel later gehaast de kamer binnen kwamen gerent. Het was een dokter met een zuster. Ik lette niet echt op de dokter en keek alleen naar Kelsey terwijl ik nog altijd aan het hyperventileren was. Opeens schoot er een felle pijn door mijn rechter arm. De pijn bleef nog een tijdje maar werd daarna steeds minder. Naar mate de pijn minder werd voelde ik mijn ogen steeds zwaarder worden en mijn ademhaling werd ook steeds rustiger. Uiteindelijk sloot ik mijn ogen en viel in een diepe slaap.

*************************

Ik weet het, opnieuw een kort hoofdstuk maar ja...

Ik ben dit hele weekend niet thuis dus waarschijnlijk zal ik na het weekend weer updaten.