Found Our Way Back(TFP2)

HOOFDSTUK28

Als eerst wil ik even iets kwijt. Ik wil jullie allemaal heel erg bedanken voor het lezen van mijn boeken. Ik heb mijn account ergens in 2014 gemaakt en was eigenlijk niet van plan om zelf ook te gaan schrijven. Uiteindelijk ben ik zelf ook gaan schrijven mijn aller eerste boek was natuurlijk The Football Princess. Ik keek net toevallig even naar hoeveel reads dat boek heeft en ik kon mijn ogen niet geloven! 397K!!!!! WOW! Om precies te zijn heeft het boek 397211 reads en 20185 like's of hearts hoe je het ook wilt noemen haha. Dat is zo veel! 😱

Ik weet dat ik niet een van de beste schrijfsters hier op wattpad ben, en mijn spelling is echt bagger, maar ik ben wel echt heel dankbaar dat jullie ondanks die "foutjes" mijn boeken blijven lezen en er ook positief commentaar op geven!

Ik kan wel uren doorgaan met beschrijven hoe dankbaar ik ben, maar ik denk niet dat jullie daar op zitten te wachten dus veel plezier met lezen!

{ POV Kaitlynn}

Na school heb ik eigenlijk niet veel gedaan. Samen met Kelsey heb ik nog een beetje huiswerk gemaakt en verder hebben we samen in onze joggingsbroeken gezeten en tv gekeken. Toen we naar bed besloten te gaan hoopte ik dat ik nu wel gewoon kon gaan slapen. En het laatste wat ik me nog herinner voordat ik ging slapen was dat ik nog snel een schietgebedje deed in mijn hoofd.
~~
Natuurlijk werd de rust me niet gegund. 2 uur later hoorde ik weer het hard geluid. Ik kreunde en stapte boos uit bed. Ik deed snel mijn pantoffels aan en pakte de sleutel van mijn appartement. Geïrriteerd been ik mijn weg naar het voetbalveld. Toen ik bij het voetbalveld aankwam voelde ik mijn irritatie gelukkig al een beetje afnemen. Ik bleef staan en bekeek de manier waarop Jayden de bal schoot. Dit zag er totaal niet uit als de manier waarop hij voorheen speelde. Je kon ook zien dat hij totaal niet geconcentreerd was.

"Het helpt als je op het goal mikt..." Zei ik hardop tegen Jayden. Hij draaide zich met een ruk om bekeek me van top tot teen. "Wat doe JIJ hier nu weer?" Ik rolde mijn ogen. "Nou ja... Ik werd ALWEER wakker door een bepaald geluid, dus besloot ik ALWEER naar de oorzaak te gaan om te zorgen dat het stopt, en kijk nou! De oorzaak ben jij... Alweer."
Jayden rolde zijn ogen. "Whatever!"
Jij draaide zich weer om en ging gewoon weer verder.
Ik bekeek zijn techniek en schudde mijn hoofd. Ik liep naar Jayden toe en net voordat hij de bal opnieuw wilde pakken pakte ik de bal van hem af.
"Hé, waar slaat dat nu op! Geef me die bal terug!" Ik schudde mijn hoofd. "Ik ga je helpen. Oké, eerst moet je gewoon wat oefeningen op de grond doen, zonder op een goal te schieten. Gewoon wat heen en weer dribbelen en de bal over schieten." Jayden keek me strak aan en zijn kaken waren gespannen waardoor zijn kaaklijn heel erg goed te zien was. Ik deed mijn best om niet naar zijn kaaklijn te gaan staren en concentreerde me op zijn ogen.
"Met wie zou ik dan moeten overschieten? Met jou?!" Zei hij grinnikend. Ik knikte. Hij stopte met lachen, maar had nog toch nog een grijns op zijn gezicht. "Jupp, met mij. Waarom, ben je bang? Kan je het niet aan?" Jayden fronste en grinnikte. "Waarom zou ik bang moeten zijn voor een kleine meid? Een kleine meid die helemaal niets van voetbal afweet." Ik trok een onschuldig gezicht en tuiten mijn lippen een heel klein beetje. "Dan is er toch ook niks om bang voor te zijn? Als ik mis schiet moet je alleen wat harder rennen om de bal terug te kunnen trappen." ik wachtte even om zijn reactie te zien. "Dat is natuurlijk als je het aandurft. Ik bedoel, ik snap het wel als je er geen zin in hebt of niet durft. De keuze is aan jou."

Ik draaide me om en liep langzaam bij hem vandaan.

3... 2... 1...

"OKE!!" en een paar seconden werd er een bal in mijn richting geschoten.

~

Een half uur later stond ik in het goal terwijl Jayden de bal in het goal probeerde te schieten. Ja hij probeerde het, dat betekend niet dat het hem ook lukte. Hij was nog steeds niet geconcentreerd en zijn techniek was nog steeds bagger.